De liefde wijst naar het Westen!
Victoria
Australië
Annettoz
De liefde wijst naar het Westen!
Tot een paar uur geleden was ik ervan overtuigd dat ik mijn reis via Sydney naar Brisbane en Cairns ging boeken, maar nu zit ik hier met een busticket naar Adelaide en een treinticket naar Perth!
Mijn lieve Duitsers zijn inmiddels vertrokken naar Perth en hebben een keiharde leegte bij me achtergelaten. Om 3 uur afgelopen nacht moest Kisse zijn vlucht naar Perth halen. We hebben samen tot die tijd nog gezellig met z'n tweetjes doorgebracht, muziek geluisterd en een bericht in elkaars dagboeken achtergelaten. Binnen een week tijd ben ik zo zwaar verliefd op hem geworden, dat is me nog nooit overkomen! En wat nog bijzonderder is...hij ook! Hoe dan ook leken onze wegen zich hier (voor nu) te scheiden en hadden we afgesproken om elkaar over een jaar weer in Europa op te zoeken. Beiden met de overtuiging dat de ander te speciaal is om zomaar te laten gaan zonder weer af te spreken.
Vervolgens moest Holle om 9 uur 's ochtends weg. Met een loodzware bui die op mij drukte en zijn surfplank onder mijn arm, liep ik met hem mee naar de bushalte. Holle wist nog niks van de "ontwikkelingen" tussen Kisse en mij, en zag hoe bedroefd ik was nu ook hij wegging. Hij vroeg nog een keer "waarom ga je eigenlijk niet mee naar Perth? Je kunt heus wel op tijd in Cairns zijn voor je vlucht." Terwijl hij stond te bekvechten met de buschauffeur die zijn surfplank alleen tegen een fikse betaling mee wil nemen, herhaal ik zijn woorden langzaam. Waarom ga ik eigenlijk niet mee? Plannen zijn er immers om gewijzigd te worden. In een oogwenk verdwijnt mijn sombere bui als sneeuw voor de Australische zon. Als Holle de busschauffeur betaald heeft geeft hij me nog een dikke knuffel en stapt de bus in. Nog net op tijd voordat de busdeur dichtschuift roep ik hem achterna: "Ik ga proberen mijn busticket om te zetten en naar Perth te komen. Houd je e-mail in de gaten!" Met een brede grijns steekt hij een dikke duim op vanachter het raam en zwaait nog een laatste keer voordat de sikkeneurige buschauffeur wegrijdt.
Vol met positieve energie en spanning om mijn plotselinge en impulsieve wijziging van plannen snelwandel ik door de straten van Saint Kilda. Terug naar het hostel, waar ik snel mijn tickets bij elkaar zoek en door ren naar het reisbureau. Na veel gepraat blijkt het mogelijk te zijn om naar Adelaide te gaan met de bus. Een rit van tien uur. Aansluitend neem ik de trein naar Perth. Een rit van veertig uur met de Indian Pacific. De naam klinkt wat mij betreft al fantastisch en mijn dag kan niet meer stuk. Heerlijk veertig uur in de trein zitten, dwars door de Australische Outback op naar Kisse. Hij weet nog van niks en ik hoop dat hij het leuk vindt!
De overige mensen in het hostel merken zelfs mijn plotselinge opgetogenheid en hangen aan mijn lippen als ik vertel dat ik mijn plannen omgooi om Kisse achterna te gaan. "We zagen jullie al de hele week om elkaar heendraaien. Jullie zouden een geweldig mooi stel zijn samen! Je moet ons op de hoogte houden hoe jullie liefdesverhaal verder gaat." Met die belofte gedaan te hebben ga ik die avond voor de laatste keer samen met de maffe groep mensen, die ik inmiddels wel vrienden kan noemen, naar de ESPY bar aan de Esplanade.
De komende drie dagen ben ik bezig om van Melbourne naar Perth te reizen. Niet zo'n gek idee als je je bedenkt dat de afstand vergeleken kan worden met een reis van Londen naar Moskou! Het enige waar ik een beetje tegenop zie is dat de treinen hier niet zo comfortabel zijn als thuis. Ze hebben geen slaapwagons en pas sinds kort hebben ze er zelfs stoelen in gezet! Daarvoor waren het vooral goederenwagons. Dat komt omdat de meeste mensen hier reizen met het vliegtuig of per bus.
Met de Indian Pacific volg ik een van de oudste treinsporen van Australie, dus er schijnt een mooie tocht voor me te liggen! Hoe het verdergaat vanaf hier? Nog geen flauw idee!
Foto's
