De Kleine Oversteek (Puerto Rico - Baltimore)
Atlantische kust
Puerto Rico
Peterpostma
De Kleine Oversteek (Puerto Rico - Baltimore)
Koud is de wind die door de kieren in mijn huid giert. De golven zijn hoog en dreigende wolken hangen aan de hemel. Af en toe laten ze hun lading los. De thermometer wijst 8 graden aan - een schril contrast met de temperaturen van ruim een week geleden. Na een week op zee is het weer voorgoed omgeslagen, en voor het eerst in 2.5 maand tijd draag ik een zeilpak, jas, fleece, thermoshirt, sjaal, muts, lange broek en sokken.
Het is een gekke gewaarwording. Mijn huid en lijf zijn die plotselinge kou, maar ook al die bekleding, niet meer gewend. Diepe scheuren en barsten ontstaan in handen. Het snot loopt uit mijn neus en de tranen waaien in mijn ogen. Dat, terwijl het allemaal zo mooi begon, afgelopen week.
Vier dagen uit Puerto Rico, en nog liep ik met ontbloot bovenlijf - want: zonder gasten - aan dek te klussen. Bijkleuren, in zoverre dat na 2.5 maand Caribbean nog nodig was. Zo'n oversteek zonder passagiers leent zich perfect voor ontladen na het drukke Caribbean programma. Keiharde muziek aan dek terwijl je je klusjes doet. Uit volle borst meezingen op de uitkijk. Lekkere smo-ko (onze rook en koffie pauze) tussendoortjes zoals extra koekjes en fruitdrankjes.
En: onconventionele haardracht: Erik gaat voor de mohawk, en bij gebrek aan haar laat ik mijn baard staan.
Schuren, lakken en schilderen onder een nog warme zon, die weliswaar steeds lager komt te staan. Naast onderhoud klussen verwisselen we in hoog tempo de tropische zeilen voor een meer robuustere variant, meer geschikt voor de oceaan oversteek die het schip eind april wacht.
De eerste paar dagen uit Puerto Rico is de wind nog zo zwak dat we (bijna) alle zeilen kunnen zetten - puur omdat het kan. We zetten zelfs alle stagzeilen, waarvan we de meeste meestal alleen zetten voor een fotomomentje. Het is een prachtig gezicht, het schip zo met vol tuig te zien. Maar: desondanks zijn we niet vooruit te branden. In het weekend liggen we in het oog van een hoog druk gebied te dobberen, dat maar langzaam zuidwaarts beweegt.
De hoge druk zorgt natuurlijk wel voor prachtige dagen. Een strak blauwe hemel, met geen enkele wolk te bekennen. De oceaan is vlak - heel erg vlak, en het schip snijdt door het water. Alles is blauw.
Ondanks het mooie weer verandert de wereld wel degelijk.
Waar je in en dichtbij de Caribbean heel veel vliegende vissen ziet, zijn het nu vooral Portugese Man O'Wars - kwallen die op een kunstige manier over het water zeilen. In de donkere oceaan, dat door een veranderende lichtinval ook van kleur verschoten is, kun je de tentakels goed onder het lijfje zien bungelen.
Maandag worden we bezocht door kleine mus-achtige vogeltjes. Waarschijnlijk zijn ze zover op zee beland door een storm. Het zijn grappige en welkome bezoekers op zo'n oversteek, die voor het nodige vermaak zorgen. We voeren ze water en brood. De zee is leeg, maar even lijkt het alsof we niet alleen op de wereld zijn.
Na het weekend slaat het weer dan voorgoed om. We zijn halverwege de oversteek naar Amerika, en de wind neemt toe tot een matige 18 knopen - met zo nu en dan uitschieters tot 20, 25 knopen. Met alle zeilen gezet schieten we ineens vooruit. Met een toenemende wind komt het schip tot leven. Iedereen leeft op en heeft ineens energie. Het is ook net wat ik zelf nodig heb.
Er is meteen werk aan de winkel: maandag middag moet ik de mast in als we windvlagen van 30 knopen krijgen. Het is de eerste "heftige" wind in maanden tijd. Het skysail - het hoogste zeil op de hoofdmast - moet opgedoekt worden. 43 meter hoog hang ik boven de kolkende oceaan, terwijl een squall op me af komt. Het is werken tegen het weer.
43 meter is hoog, maar: het klimmen is de grootste kick die er is. Vooral als er snel gewerkt moet worden. Het is een sport om zo behendig mogelijk omhoog te gaan, en iedere keer weer voel ik me als een astronaut die de ruimte ingeschoten wordt. Eenmaal boven in de mast komt er een rust over me, en geniet ik met al mijn zintuigen. Het is geweldig om zo boven de oceaan te hangen met het schip onder je, en hoe harder de wind waait, hoe groter de kick is.
De wind waait door je haar en speelt met de yard. Je bungelt heen en weer op de footrope, balanceert met je bovenlijf. Het schip ligt onder een helling en je doet simpelweg je werk. Terug aan dek voel je je ijzersterk: als je dit aankunt, kun je de hele wereld aan. Even ben je een Marlboro-Man.
Woensdag blijkt uiteindelijk de onstuimigste dag van de week. We lopen ruim 14 knopen over de grond, maar als ik aan dek kom is er spanning. Op de radar ontvangen we plotseling een SART signaal. SART staat voor "Search and Rescue Transmitter" - en een schip, reddingsvlot of drenkeling kan via dit baken een alarm signaal uitzenden dat ieder schip - binnen bereik - een waarschuwingssignaal op de radar geeft. Iets of iemand die dit signaal uitzendt betekent meestal dan ook niet veel goeds. Iedereen wordt gealarmeerd en we zetten koers naar de plek van het signaal, maar vinden niets.
Als ik donderdag op vrijdagnacht op de brug kom draait de pilot zachtjes Neil Young's album "Harvest Moon." Terwijl het buiten rond het vriespunt is, de nacht aan ons voorbij drijft en we langzaam Baltimore binnen lopen, warmt Neil me op met z'n gebroken stem, en z'n gitaar. "Dreamin' Man" maakt me thuis missen. Midden in de nacht varen we onder grote bruggen door. Treinen en auto's steken over. De stadsjungle leeft. Het contrast met de Caribische wereld van hutjes, palmbomen en zonneschijn is groot.
Foto's
