Blauwe en een beetje roze zone..
Naar Sardinië waren de loopschoenen, ondanks de behoorlijke bagagebeperking, met de vlucht meegereisd. Aan de diepblauwe kust, de Costa Smeralda, zou ik vast en zeker mezelf een plezier doen met een zwerftocht in de buurt. Eenmaal op het Italiaanse eiland was zwemmen echter het eerste wat we deden vanwege de hoge temperatuur en het heerlijke water waar je zonder enkele rilling in kon duiken. Met prachtige baaien en kristalhelder, glinsterend water werden we naar zee gelokt.
Maanden eerder waren we lekker gemaakt voor Sardinië door de wielersport. Een bekende jarige honderdjarige die dit jaar Sardinië in het voorjaar aandeed was de Giro. Overal waar de koers geweest was er nog te zien dat er een feestje was geweest. De voor de Ronde van Italië bekende kleur toonde zich nog overal op straat, vooral in de vorm van roze geverfde fietsen langs de zinderende wegen. Het wegdek gaf her en der de namen van de favoriete renners weer. Het bergdorp waar we later verbleven had het peloton ook bezocht. Het was niet onlogisch dat voor de 100-jarige koers het eiland bezocht werd, want het bergachtige, fraaie Sardinië heeft iets met honderdjarigen. Het is de thuisbasis van enkele van de oudste mensen ter wereld. Hier bestaat een eeuwenoude cultuur die zich kenmerkt door traditionele maatschappelijke waarden, respect voor ouderen en loyaliteit aan de familie. De lokale bevolking hield zich eeuwen aan ongeschreven wetten en heeft heel lang buitenlandse invloeden weten te weerstaan. De eigenzinnige Sardijnen moeten nog steeds niets hebben van de Italiaanse overheid. Niet alleen blieven ze geen extra bemoeienis vanuit het Italiaanse vasteland, maar ook geen geld! Al het eiland zeker niet rijk, de trotse bewoners redden zichzelf.
Onder andere Sardinië behoort tot de zogenaamde blauwe zone. Mensen die hier wonen worden ouder dan gemiddeld. Gebieden met de meeste honderdjarigen blijken een aantal gezamenlijke kenmerken te bezitten. Deze blauwe zones zijn onder andere te vinden in Japan, Costa Rica, Californië en Griekenland. Hier leven mensen langer, gezonder en gelukkiger, vaak tot boven de 100 jaar. Het geheim zit in de alledaagse dingen die ze doen: hun geloof, het voedsel dat ze eten, de dagelijkse routine, het gezelschap waarin ze verkeren en hun kijk op het leven. Vaak zijn deze streken afgelegen en aan zee, er zijn sterke familiebanden, ze hebben een mediterraan klimaat, men eet er meer vis, bonen en noten dan gemiddeld en ze doen er aan natuurlijke beweging. Verder ze eten niet te veel, drinken ontspannen een wijntje, hebben humor en houden een levensdoel voor ogen.
Oh ja, qua natuurlijke beweging kwam ik naderhand toe aan hardlopen, in de avond nadat de grootste warmte verjaagd was door een zeebries, of ’s ochtends voordat de zon hoog stond. Een prachtige route volgde de gevarieerde kustlijn met zandstranden, stenen of enorme rotsen, de ene keer vlak bij de vloedlijn en de andere keer dwong het me om naar boven te klimmen. Veel smalle onverharde paadjes tussen schraal struikgewas met telkens zicht op die hemelsblauwe zee. Soms gaapte bij de kliffen het kristalheldere water diep onder me en sloeg onstuimig tegen het vooral granieten gesteente alsof het waarschuwde voor tuimelingen. Na een afdeling begon om de hoek weer een baai waar de golven me speels verder van de vloedlijn af het zand op dreef. Zo is Sardinië; vooral van graniet met hier en daar wit zand aan mediterrane zee als zachte kant. Wie zou daar niet oud willen worden?