In de loop der jaren was ik verschillende keren in Rome, tweemaal ook wat langer. Voordeel is dat je dan de highlights al gezien hebt, en tijd en oog krijgt voor andere kanten van de stad. Hier ben ik in een herfstvakantie in de botanische tuin. Het is nog zonnig en warm (30 graden) in Rome, maar de herfst kondigt zich aan in de bloei van wilde cyclamen tussen de eerste gevallen bladeren. De tuin ligt in de wijk Janiculum, niet ver van het Vaticaan, waar vroeger de terrastuinen lagen van het Palazzo Corsini, nu kunstmuseum (Galleria Nazionale d’Arte Antica, ook wel Galleria Corsini). De tuin wordt beheerd door de universiteit van Rome. Het is er rustig, ik tref alleen enkele klassen schoolkinderen aan, en oma’s met hun kleinkind. Helemaal bovenin de tuin heb je een mooi uitzicht over de stad, al maken de boomtoppen dat je niet helemaal rond kunt kijken. Op Wikipedia lees ik dat de cyclaam in de oudheid vooral bekend was om zijn geneeskrachtige eigenschappen, hij bevat een heftig laxeermiddel. Verder ontdek ik via internet dat de cyclaam in de katholieke kerk één van de Mariabloemen is. Je vindt cyclamen ook veel bij oude kloosters als symbool voor het meevoelende, toegewijde hart. Het is verder, op kerkhoven, de bloem van het afscheid, en in Japan is de cyclaam de heilige bloem van de liefde. Een veelzijdige bloem dus.