Blije gezichtjes tijdens het bezoek aan een schooltje in een township. Over de jojo's, stuiterballen, potloden etc. die ik uit Nederland had meegenomen werd door de schooldirectie vergaderd: voor welke klas wat het beste geschikt was, denkende aan motoriek etc. Bij het betreden van de klaslokalen werden we koninklijk ontvangen: grote, donkere ogen keken ons aan en volgden gespannen de instructies op van hun juf; met al hun braafheid zongen ze een liedje uit volle borst. Een klas verder werd er een Zuid-Afrikaanse dans opgevoerd. De zenuwen zag je door hun lijf gieren. Tot ik foto's ging maken en de kinderen erbij betrok: een selfie. Voorzichtig kwam er een gezichtje naast me die een lach tevoorschijn toverde voor de foto. En als er 1 schaap over de dam is....volgen er meer blije gezichtjes! In een mum van tijd werd ik belaagd met kinderen die door hadden dat deze blanke wel oké is en dat ze mochten lachen. En op mijn schoot zitten. Aan mijn haren zitten want die waren zo zacht, dat hadden ze nog nooit gevoeld. Ze hadden eigenlijk nog nooit een blanke gezien. De kinderen hadden thuis al opgewonden aangekondigd dat blanken op bezoek zouden komen, werd ons verteld. Hoog bezoek en zo voelde ik me. Koningsdag maar dan low budget. Met oprecht blije gezichten. Niet van de poen maar van de dankbaarheid die ze hadden. Van de kleine dingetjes die ze kregen en het feit dat we gewoonweg langs kwamen. Dat blanken dat deden. Dat is nog steeds een uitzondering daar; De apartheid leeft helaas een beetje voort. Blanke Zuid-Afrikanen gaan naar 'hun' eigen supermarkt en de getinte Zuid-Afrikanen naar die van hun....en wij als blanken zochten juist de township op, uit principieel oogpunt. Dat geeft blije gezichten en wie weet een stukje hoop om nou eens normaal met elkaar om te gaan. En te leren van deze kinderen die blij zijn met wat ze hebben, al groeien ze op in armoede want sloppenwijken zijn hier ook nog genoeg te vinden. De vraag is alleen: wat is échte armoede en wat is échte rijkdom...