Matmata.

Hoog vanuit deze plaats kijk je neer op het oneindige,
Het oneindige van een zeer bergachtig gebied.

Hoog het oneindige wat vervaald aan de zonnige horizon,
Die horizon die het einde doet verbleken.

Hoog sta je hier en kijkend naar een stoffig beeld,
Een beeld van een bijna ontoegankelijk geheel.

Hoog met in de rug de armoede van de dorpen,
Dorpen soms half verlaten en geven soms een roestig gevoel.

Oneindig beige.

Dat is het wat je ziet.