Een eenzame dode boom die wij op een voetsafari op Pepere Island zagen, stak mooi af tegen de ondergaande zon.

"Where all this water goes is a mystery", Aurel Schultz, 1897

De Okavangodelta (of Okavangomoeras) in Botswana is de grootste binnenlandse delta ter wereld.
Het gebied werd in juni 2014 tijdens de 38e sessie van de Commissie voor het Werelderfgoed aangeduid als UNESCO Werelderfgoed. Het was de duizendste toevoeging aan de Werelderfgoedlijst.
Het gebied was ooit onderdeel van het Makgadikgadimeer, een oud meer dat 10.000 jaar geleden opdroogde. Vandaag de dag mondt de Okavango niet meer uit in zee. In plaats daarvan mondt hij uit in het zand van de Kalahari, waardoor hij 15.000 km² van de woestijn van water voorziet. Elk jaar bereikt 11 kubieke kilometer water de delta. Een deel van dit water stroomt nog verder naar het zuiden naar het Ngamimeer.
Het water dat de delta binnenkomt is ongewoon puur vanwege het gebrek aan landbouw en industrieën langs de Okavango. Het water gaat door de zandgrondlagen van de verschillende delta eilanden, en verdampt uiteindelijk waarbij het enorme hoeveelheden zout achterlaat. Dit proces is zo sterk, dat de vegetatie verdwijnt in het centrum van de eilanden, en dikke zoutkorsten ontstaan.
De wateren van de Okavangodelta zijn onderhevig aan seizoensgebonden overstromingen, die halverwege de zomer beginnen in het noorden, en zes maanden later in het zuiden. Het water in de delta verdampt relatief snel door de hoge temperaturen. Eilanden kunnen geheel onder water verdwijnen tijdens de overstroming, en weer opduiken aan het eind van het seizoen. (Wikipedia)