Brownsberg
Suriname
Zuid Amerika
LZwaan
Brownsberg
Dinsdag, 1 maart 2016 Brownsberg
Vanochtend onder het ontbijt hoorde Maaike de apen! Met fototoestel ging ze op pad en ze had er meerdere gespot en gefotografeerd. Het was een zijdeaapje of te wel; Saguwenke (roodhandtamarin)! Wij hadden ze nu ook gezien. Ze zitten hoog in de boom dus niet gemakkelijk te spotten.
We zouden om 10.15 vertrekken naar Brownsberg, om 10.45 was onze goedgemutste en alleraardigste gids Jozef (van www.jozefecotours.com) met zijn hulp Olan er. Het was ongeveer nog een uur rijden naar (natuurpark) Brownsberg, zei het niet dat de auto aan de kook raakte (ventilator was stuk) toen we de berg op gingen en we verder de berg op moesten lopen. Met onze bagage erbij was het voor de auto ook zwaar genoeg. Het is een 13 km lange slingerweg naar boven, waarvan de laatste 5 onverhard. Gelukkig waren we al op een eind op het onverharde stuk. In de warmte en qua klim voor mij nog best een hele wandeling, genoten we ook van het mooie regenwoudbos, we zagen o.a. een eekhoorntje (veel kleiner dan bij ons), een sprinkhaan en konden tussendoor het Brokopondomeer al zien liggen. Brownsberg is 514 m hoog en ligt aan de noordwestkant van het Brokopondomeer.
Bij de aankomst zagen we meteen een brulaap en Wanaku (witkopsaki). Dat was erg gaaf om te zien. Maaike was nu zeker blij doordat ze drie soorten apen had gezien op dag. Verder vele trompetvogels en boskonijnen gezien.
De lunch (warme maaltijd) kregen we tegen 14.30, dat is heel normaal voor Surinamers, omdat ze dan een lange pauze hebben.
Om 15.15 begonnen we aan de wandeling naar de Irene en Leo watervallen. De Irene waterval was het verste weg. Een pittige afdaling in de warmte (ook voor mijn knieën) maar onderweg zagen we weer apen, vogels, een slang (leek net een wortel zo dun en dezelfde kleur) als wel een mooi uitzicht over de zee. Maaike mocht nog twee keer voor Jane spelen in de lianen. In de ene kon ze zitten en schommelen en in de andere kon ze hangen.
Ook Inge en Frank gingen het hangen proberen, dat was lachen.
We zagen ook de enorme gaten die ze hadden gegraven om goud te winnen.
Aangekomen bij de Irene waterval gingen we onder de waterval staan. Ik heb foto’s gemaakt ;-) ik vond de klim te glibberig, maar koelde lekker af met mijn voeten in het water.
Toen de klim naar boven, was beter te doen qua knieën maar was ook zwaar. Gelukkig was het minder warm en vlocht Jozef een waaier van de bladeren van een palmboom :-). De rest heeft nog even een korte afslag genomen naar de Leon waterval, waar een gat van de goud-delvers was met heel veel vleermuizen. Ik heb gewacht tot ze terug waren. Om 18.30 waren we weer terug bij onze hut, dat wil zeggen een soort van overkapping, met een gedeelde douche en toilet (die qua hygiëne wel te wensen over lieten, dus slippers aan en beenspieren trainen :-)
Daar konden we genieten van de zonsondergang over het Brokopondomeer. Helaas was het heiig.
Het Brokopondomeer is in 1964 ontstaan door de bouw van een hoge dam in de Surinamerivier Daardoor liep het gebied achter de dam onder water. Het stuwmeer is iets groter dan de provincie Flevoland. In de eerste helft van de 20e eeuw ontwikkelde de bauxietindustire zich in Suriname. Om dit te kunnen verwerken werd een aluminiumsmelter gebouwd. Voor de grote hoeveelheid benodigde elektriciteit werd de stuwdam gebouwd, met de waterkracht wordt de stroom opgewekt. De boomtoppen steken nog boven het water uit, omdat het kaalkappen destijds te duur was.
Olan en Jozef gingen ondertussen koken en de hangmatten met klamboes ophangen. Ook hier weer vele grote padden gezien.
Na een douche (deze zijn trouwens overigens overal behalve in Oxygen resort) met koud water en een potje skip-bo, waarbij we werden aangevallen door allemaal vliegende termieten, gingen we slapen.
Foto's
