Guyana

Door: Gerholdt

Geplaatst op Jun 8, 2010

Voor de formaliteit verleng ik een paar dagen voor vertrek mijn kortverblijf visum bij de vreemdelingen politie. In de bus vraag ik aan een dame waar ik uit moet stappen. Een paar dagen later ben ik bij mijn oom op visite. Een achternicht van mij vraagt me of het gelukt is bij de vreemdelingen politie..... ik wist dat het een keer moest gebeuren. De weg vragen aan mijn eigen familie en niet eens weten dat het familie is. Hilarisch.

Vrijdagnacht een afscheid Parbo bij Jurgen & Irmanita thuis in gezelschap van Vesla. In een spontane opwelling heeft Jurgen een liedje voor mij gecomponeerd met als titel "Ludwig", het gaat een hit worden. Om 5.00 uur 's ochtends werd ik opgehaald voor de reis naar Georgetown, Guyana. De helft van de "rijs"t-velden" heb ik gemist door het nachtbraken. Ik ben te oud voor dit soort grapjes......

Tijdens de oversteek van de Corantijnrivier voelde ik me toch wel weeig om Suriname te verlaten. Zoveel familie, zoveel nieuwe vrienden, zoveel plezier & zoveel herinneringen. Ik ga dit echt missen. Of het nou komt dat ik mijn oude heer wil geruststellen, of zelf angstig ben of weer in de backpackers stemming moet komen, maar ik heb gekozen om via de legale weg Guyana binnen te gaan. Gewoon het veer, in plaats van een spannende koreaal. De weg van Paramaribo tot en met Georgetown is zeer goed te bereiden en om 17.00 uur sta ik op de hectische chaotische Stabroek Markt. Een hotelletje heb ik snel gevonden, waarna ik de stad en omgeving ga verkennen. Alle bangmakerij verhalen over de onveiligheid van Georgetown raken kant nog wal. Ik voel me zeer veilig tussen deze zeer vriendelijke en behulpzame mensen. Ogen en oren heb ik tekort om te registreren wat er allemaal om mij heen gebeurt.

Zondagmorgen ben ik vroeg uit de veren en met een goede stadskaart met bezienswaardigheden ga ik opstap langs de historische gebouwen. Bij een kerk met een hoog gehalte aan Haleluja muziek, zang en dans spendeer ik een uurtje in Gods huis. Bij terugkomst in mijn hotel word ik door de Vrouw des Hotels getrakteerd op een schotel van rijst met crabcurry, een Guyanese specialiteit. Erg lekker maar als ontbijt om 10.00 uur toch wel een beetje vroeg.

Na wat hulpvaardig heen en weer gebel en informatie vergaren hang ik mijn rugzak om en vervolg ik mijn reis met de bus naar Parika en met de boot verder het binnenland in naar Bartica. Vroeg in de avond word ik ontvangen door een heftige tropische regenbui van ongeveer 2 uren. Tijdens het schuilen op de pier, raak ik aan de praat met een jongen uit een grotere groep jongeren. Ik vraag hem of hij hier in de goudmijnen werkt. Nee zegt hij: "ik zit hier in de gevangenis en we zijn aan het luchten". Ahum, oeps, hoe vervolg je dan zo'n praatje. Ik vraag hem waarvoor hij zitten moet en hoe lang. Hij heeft drugs gesmokkeld en moet in totaal twee en een half jaar brommen. Het enige wat hij mist is zijn vrijheid, want hij vindt het wel gezellig in de gevangenis. Ik speel een potje voetbal mee met een leeg cola flesje. Een half avondje TV en de zaterdagnacht disco vullen de rest van de dag.

Een belemmering van ondringbare jungle, onwillige bootsmannen en slecht weer beletten mijn verdere tocht naar Lethem. Niemand begrijpt waarom ik speciaal via Bartica naar Lethem wil, door de regentijd staat het water in de rivieren hoog, zijn er grote stroomversnellingen, veel muskieten en gevaarlijke Brazilianen die het op toeristen hebben voorzien. Het nieuws in het dorpje gaat snel in het rond dat er een vreemdeling rondloopt die via deze weg naar Lethem wil. Na een bezoekje van twee vriendelijke politie-agenten en een inspectie van mijn rugzak op drugs, wordt ik persoonlijk door de dame en heer op de boot terug gezet naar Parika vanwaar mij aangeraden wordt om lekker saai met de nachtbus via Georgetown naar Lethem te reizen.

Met een teleurstellende ervaring rijker besluit ik dan maar de Kaiteur watervallen te bezoeken. Bij alle reisorganisaties wordt deze trip met een binnenlandse vlucht aangeboden, maarrrrr, het kan ook veel avontuurlijker over land............, als Loetje iets in zijn kop heeft..........., Affijn in Georgetown lukt het me niet maar volgens sommige mensen kan ik het ook in Lethem proberen.

Ik heb een aantrekkingskracht op Jehova Getuigen. In de nachtbus naar Lethem wil een dame God in mijn leven brengen. Ik zeg grappend dat als zij God is, ik haar graag in mijn armen sluit. (sorry, sterker kon ik niet uit de hoek komen) haar scherpzinnige tegenvoorstel om eerst te trouwen voordat wij elkaar omarmen, zoals haar bijbel voorschrijft, past niet in mijn geloofsovertuiging cq. Lonly Bible. Gezellige kilometers later, een wangkus en God Bless me, nemen Lisa en ik afscheid.

In Lethem gaat mijn zoektocht naar een gids om de Kaiteurwatervallen over land te bezoeken zonder resultaat verder. Het kan als ik half gek ben, en een gids vind die ook half gek is. Alleen maar omdat het regenseizoen is. Ik blijf hier een nachtje en besluit de grens over te gaan naar Brazillie.