Iquique is vandaag de dag een redelijk moderne stad met 250.000 inwoners, maar het heeft een bewogen geschiedenis.

Rond 1850 werd het gesticht als Peruaanse salpeteruitvoerhaven. Terwijl op de ‘vreselijke hoogvlakte’ onder mensonterende omstandigheden door arbeiders van vooral Europese afkomst gezwoegd werd, bouwden de vaak buitenlandse salpeterbaronnen, die alle macht hadden, hun villa’s in deze stad en leefden een leven vol rijkdom en welvaart ten koste van de arbeiders. In 1884 won Chili de salpeteroorlog van Peru en lijfde een groot deel van zuidelijk Peru in, de Atacamawoestijn, de mijnen en ook de stad Iquique. Dezelfde oorlog was ook gevoerd met Bolivia, zodat Chili toen ook een groot deel van de Boliviaanse kuststrook, ten zuiden van Iquique, inlijfde. Dit is de reden dat Bolivia nog steeds geen zeehaven heeft en daarom druk gebruik maakt van de weg van Bolivia naar Arica, een weg die daardoor hier en druk nogal druk is met vrachtwagens.

De werkomstandigheden in de mijnen bleven slecht. In december 1907 hadden duizenden werknemers met hun gezinnen zich tijdens een protestactie verschanst in de Santa Mariachool in Iquique. Het leidde tot een ongelooflijk drama: het leger schoot zonder pardon alle 2000 mensen in de school dood. In 1920 zakte de salpetermijnbouw in.

Nu is Iquique vooral een werkstad en badplaats met de nodige hotels langs de mooie kust.