Nevada is leeg, heel leeg. Ongelooflijke hoeveelheden land per inwoner. Je kan er kilometers rijden en geen huis zien, laat staan een stad en door dit lege landschap loopt een weg, die in een andere staat al zijn oorsprong vindt en die de naam heeft: the loneliest road in America.
Voor Nevada gaat dat ongetwijfeld op: je zit overal mijlen vandaan en je kunt ik weet niet hoe ver weg kijken. Zelf vind ik het prachtig: het uitgestrekte, de vergezichten, het eenzame. Zo'n tegenstelling met ons drukke Europa. Maar dan denk ik aan de mensen die hier iedere dag rijden, om naar hun werk te gaan. Die iedere dag die leegte inkijken en hun ogen open moeten zien te houden. Of als je er 's avonds overheen moet. Want buiten de steden en dorpen is er geen verlichting op de wegen. Dan moet het hier niet donker zijn, maar DONKER! Eén verkeerde beweging en je zit naast de weg. Er zijn zelfs geen cat eyes om je te leiden. Maar daar hoeven we allemaal geen rekening mee te houden. Wij hoeven alleen te genieten, wat een luxe...