In een kleurrijk gebied als de Middellandse Zee verwacht je weinig zwart-wit te ontdekken. De kleuren verdwijnen weliswaar naarmate je dieper komt doordat het zonlicht steeds minder kan doordringen maar blauw is op een gegeven moment de dominante en overblijvende kleur. Wanneer je desondanks toch zwart-wit tegenkomt betekent het zeer waarschijnlijk dat je de luipaardslak oftewel de bruingevlekte zeenaaktslak hebt ontdekt. De latijnse benaming atromaculata betekent letterlijk “met zwarte vlekken”.

De vlekken van de slak ogen dan wel zwart maar zijn feitelijk bruin van kleur. Voor andere soorten zijn deze vlekken een signaal dat de eigenaar niet eetbaar is. Dat klopt ook. Hij is zelfs in staat om een klein wit gifwolkje af te geven wanneer hij wordt bedreigd.

De luipaardslak is rond en plat en in tegenstelling tot andere naaktslakken heeft hij een hard aanvoelende rug. Je moet alleen nooit zelf bij hem voelen of het echt zo is omdat je hiermee de kans loopt het dier te verwonden.

Op de achterkant van zijn lijf heeft hij kieuwen voor het ademhalen, die eruit zien als een achttal veertjes die naast elkaar overeind staan. Aan de voorkant bezit hij twee rhinoforen die hem helpen om te ruiken en te voelen. Met behulp van die sprieten en de kieuwen is hij in staat om te detecteren wat voor bewegingen er in zijn omgeving zijn. Zodra hij onraad ruikt, en dat is bij het minste of geringste, trekt hij alles in. Wil je hem helemaal opgetooid bekijken, dan zul je hem dus geruisloos en zonder stroming te veroorzaken moeten benaderen.

Dat observeren kan het beste op plaatsen waar wat minder licht doordringt en in de nabijheid van de steenspons (petrosia ficiformes). Dit is een harde spons waar de luipaardslak van leeft. Met behulp van zijn rasptong schraapt hij zijn voedingsstoffen van de spons af. Meestal gedijen luipaardslakken daar met z’n tweeën of drieën. Ze wonen letterlijk op hun eten.