Aan het einde van het pad staat een bankje. Het bankje is nieuw, maar het smalle pad is al vele eeuwen oud. Het werd ooit uitgehakt in de rotsen langs de Middellandse zee, en gebruikt door de Moren, door piraten, door Tempeliers en door monniken. Al deze bevolkingsgroepen verbleven in een bepaalde periode op het eilandje Ile du Levant.

Het paadje wordt deels overwoekerd door planten en voert op sommige plaatsen langs steile afgronden. Juist op die plekken brokkelt het wat af en vallen stenen in de diepte, waar ze verzwolgen worden door de azuurblauwe zee.

Sinds ik kan lopen, wandel ik al over dat pad, om uit te kijken over de andere eilanden die iets verder liggen, en over de kust, 15 kilometer hier vandaan. Zeker overdag is het genadeloos warm en is de zon meedogenloos. Daarom komt er ook bijna niemand. Vanaf het bankje heb je een prachtig uitzicht maar niemand gaat er zitten. Zelfs de meest vermoeide wandelaars niet. Het is te warm, te heet, te onherbergzaam. Een klein stukje verderop kun je de schaduw in, tussen de bomen waarvandaan ooit Tempeliers uitkeken naar het land dat hen had verraden.

Mijn laatste roman gaat hierover, en mijn volgende gaat verder met dit verhaal. Maar ook ik ga hier vandaag niet zitten. Het nieuwe bankje past niet bij de geschiedenis die ik beschrijf. Maar het is fotogeniek genoeg om te eren met een plaats in deze galerij.