Goed eten en drinken hoort bij de Franse cultuur. Om de trek op te wekken , om de spanning tot het eten op te bouwen, of gewoon omdat het lekker is, wordt er voor de maaltijd vaak een apéritif genuttigd. In de middag zowel als in de avond. En wanneer je zuidelijker komt in Frankrijk, is dat steeds vaker een pastis, een alcoholische drank met de smaak van anijs. Hij smaakt beter als het buiten warm is omdat het een verkoelende werking heeft. Wanneer je aankomt op een zonnig terras waar de verschillende flessen al staan te wachten onder de parasol, met wat zoutjes of olijven, kun je je alleen nog maar overgeven aan dit witgele duivelse of juist hemelse goedje. Niet voor niets wordt er 130 miljoen liter per jaar van geconsumeerd in Frankrijk.

Het percentage alcohol van pastis dient minstens 40% te bedragen. Om echt ‘pastis de Marseille’ te mogen heten moet dit 45% zijn. Het wordt in de regel niet puur gedronken maar aangelengd met water: 2cl pastis, 5 doses water en wat ijsklontjes. De drank is ontstaan na het verbod op de gevaarlijke alcohol absint, bijna 100 jaar geleden. Er was behoefte aan een sterke drank op basis van anijs, en dat werd pastis, dat een troebele kleur krijgt wanneer je het aanlengt met water.

Tegenwoordig zijn de merken Ricard en Pastis 51 de marktleiders. De slogan ‘gelukkig als een 51 in het water’ is erg populair. Een recente radio-commercial van Ricard speelt in op de kracht van de herhaling: een dosis Ricard, een dosis water, een dosis water, een dosis water, een dosis water, een dosis water, een ijsklontje, een ijsklontje. Met als moraal dat je niet bang moet zijn om in herhaling te vallen om te genieten van je drankje. Pernod, een apéritif dat ook de nodige bekendheid geniet, is overigens geen pastis maar een 40% alcoholhoudende anijsdrank. Het verschil zit erin dat pastis ontstaat door maceratie of inweking, en pernod door destillatie.

Soms wordt de anijssmaak wat aangepast, of verdwijnt de witgele kleur om plaats te maken voor rood of groen. Door een scheutje amandelsiroop, grenadine of muntsiroop toe te voegen ontstaan achtereenvolgens de mauresque, de tomate en de perroquet.

De mauresque is mijn favoriet en is wat zoeter van smaak, en is vernoemd naar de Moren die ooit het zuiden van Frankrijk teisterden. De amandelen in de limonade hoorden oorspronkelijk thuis bij de meer oostelijke culturen. Grenadine is een siroop dat in essentie werd gemaakt van granaatappels maar tegenwoordig rode vruchten als ingrediënten heeft. Het geeft de pastis een rode kleur waardoor de benaming ‘tomaat’ is geboren. Perroquet staat in het Frans voor ‘papegaai’ en groen is dan ook de kleur die de drank krijgt wanneer er muntsiroop aan wordt toegevoegd. Er zijn veel meer varianten te bedenken, maar deze drie mixen zijn toch wel de meest voorkomende.
Het merk Janot heeft blauwe pastis op de markt gebracht. Dit is leuk voor nachtclubs maar de voorkeur van de consument blijkt toch bij de traditionele kleur te liggen. Ook is er een alcoholvrije variant op de markt gekomen onder de naam Pacific. Je drink het op dezelfde wijze als pastis, maar het is gewoon een anijsdrankje.

Pastis is niet weg te denken uit de Provence en Marseille, waar het ook vaak liefkozend ‘pastaga’ wordt genoemd. En wanneer er na de warme maaltijd nog steeds behoefte is aan een drankje met anijssmaak, wordt er geen pastis meer geschonken maar een digestif, zoals bijvoorbeeld Marie Brizard, een likeur op basis van anijs. Deze wordt puur genuttigd, meestal met glace pilée, oftewel crushed ice. Tchin-tchin!