De heremietkreeft heeft feitelijk het principe van de sleurhut (mede) uitgevonden. Hij heeft altijd zijn huisje mee. Dit is een grotere soort (dardanus calidus, herkenbaar aan de haartjes op zijn poten). Hij kan zo'n 10 cm groot worden.

Het achterlijf van de heremietkreeft is week en kwetsbaar en dat verstopt hij dan altijd in een schelp dat hem als pantser dient. Hij verdedigt zich met zijn sharen, waarvan de linker meer ontwikkeld is dan de rechter. Als hij niet geheel teruggetrokken is in zijn schelp wordt hij verraden door zijn kleur: fel rood. Wanneer hij schrikt trekt hij de schelp over zich heen. Maar na een tijdje wordt hij toch nieuwsgierig en verschijnen er wat pootjes onder de rand. Niet veel later verschijnen er ook oranje sprieten en gluurt de heremietkreeft naar de buitenwereld alvorens met zijn voorlichaam tevoorschijn te komen.

De benaming heremiet is overigens niet geheel terecht. Vaak wordt de kreeft vergezeld door een anemoontje welke op zijn schelp leeft. Met zijn uitstekende tentakels biedt de anemoon bescherming aan zijn gastheer. In dit geval hebben ze geen last van elkaar. Integendeel zelfs. Dankzij elkaar heeft de één een plek om te wonen en voelt de ander zich een stuk veiliger. Dit noemt men symbiose: het samengaan van twee levensvormen.

Wanneer de heremietkreeft groeit moet hij op termijn een andere behuizing zoeken. Na het vinden van een lege schelp tast hij eerst af of deze wel groot genoeg is voor hem. Vervolgens gaat hij er in zijn oude schelp naast liggen, wacht tot er geen gevaar dreigt, laat de oude behuizing vervolgens los en kruipt dan vliegensvlug met zijn abdomen (achterlijf) in de nieuwe schelp. De verhuizing is een feit.

(Tekst is afkomstig uit mijn boek: 'Onderwaterleven in de Middellandse Zee', dat ik eind 2011 heb gepubliceerd)