Op het moment dat wij op het strand van Lovina onder de leiding van een "Pemangku" (priester) zaten te bidden voor de slachtoffers van MH17, was ook het voltallige personeel van ons logeeradres aanwezig. Met hart en ziel deelden ze onze gevoelens en wij voelden ons verbonden met hen. Toen ik even omkeek zag ik dat bij de kok van ons logeeradres de tranen over de wangen rolden...
Na de gebeden op het strand stapten we in een catamaran van een van de Balinezen en voeren de zee op. Na vijf minuten varen werd de motor van het bootje afgezet en was het volmaakt stil. We sloten onze ogen en waren bij degenen voor wie wij vandaag hadden gebeden. De priester vroeg aan de Goden of zij de slachtoffers van MH17 wilden bijstaan op hun weg naar hun volgende leven. En toen strooiden we bloemblaadjes uit over het wateroppervlak. Dit symbolische gebaar gaf de aan de twee jonge mensen uit mijn dorp, en aan alle andere slachtoffers, de ruimte en de vrijheid om voor altijd samen te gaan reizen in hun volgende leven. Een heel indrukwekkend moment dat wij diep in ons hart hebben opgeslagen...