San Antonio.

Gelukkig geen ogen in mijn rug,
Er achter dat zit die grote woeste van lava.

Geen ogen in mijn achterhoofd,
En ik kijk gelukkig vooruit.

Geen voeten meer van het lopen,
Al glijdend en schuifelend door het lava gruis.

Wel een richting te vinden,
En de weg naar beneden is zo lang.

Toch even kijken vanuit die verre hoogte,
Naar beneden en o het is zo ver.

Graag teruggaan was mijn optie,
Terug over steile gladde glibberige paden.

Terug met even een blik naar dit rustige,
Het rustige van een dorpje in het groen.

De beleving van dit rustige onder de blauwe hemel,
Terwijl de wind strak om je hoofd begon.

Snel omhoog met beelden in gedachten,
Beelden van grauwe en misschien nog mooiere plaatjes.

Maar dit was voor mij even genoeg.

Gelukkig heb ik geen ogen in mijn rug.