Je hebt wel eens zo'n dag tijdens je wintersport. Je trekt 's-morgens de gordijnen open en je ziet... niets. Het is de hele dag mistig, het blijft sneeuwen en boven op de berg giert de wind zo hard dat het pijn in je gezicht doet als je naar beneden wilt skiën. Ik geef eerlijk toe, ik ben een mooi-weer-skieër. Dit soort dagen blijf ik liever in het dorp. Terwijl de diehards van de groep toch een poging wagen om weer en wind te trotseren, ga ik deze dag met een maatje een wandelroute lopen. We besluiten een loipe te volgen die onderlangs het dorp uitgelegd is. De stilte tijdens het wandelen is oorverdovend. De wolkendeken dempt alle geluiden. Door de dikke mist kan je ook het mooie uitzicht over het dal niet zien, maar het beperkte zicht levert toch ook mooie, bijna zwart-wit, plaatjes op. De schuur en stapels hout laten zien dat het toch echt een kleurenfoto is.