Mond vol tanden
Araneilanden
Ierland
Vikimertens
Mond vol tanden
Daar stonden we dan , bovenaan de heuvel met uitzicht op de cliffs of Moher, een prachtig natuurverschijnsel! We hadden foto's van alle standpunten genomen en waren klaar voor de volgende etappe. We wilden eigenlijk naar de Araneilanden maar de ferry vertrok om 10u en de volgende daarna pas om 16u. Een snelle blik op m'n horloge vertelde me dat het al 9u30 was! Ik keek Jill aan... Ja, dat werd rennen!
Rennen, tot aan de toegangspoort...hé, moeten we het parkingticket niet aan de balie in het bezoekerscentrum betalen? oeps! terugrennen! OKé, betaald. Let's go. Buiten adem maar met een brede lach in de auto. We hebben nog 20 minuten dat halen we nog net.
Jill vertrok meteen en ik hield het ticket in de aanslag om de slagboom te openen. Ik stopte het kaartje erin.. niks! Nog eens proberen..niks Omdraaien...niks. Achteruit en de andere slagboom proberen...niks! AARR!! Jill ging meteen een medewerker zoeken en kwam terug met een oudere man. Blijkbaar was deze man een paar dagen van z'n pensioen verwijderd want hij ging maar traag vooruit. Hij gluurde even in de auto en trok z'n wenkbrauwen op; 2 blondjes! Tuurlijk wisten ze niet hoe een slagboom werkt. Uitdrukkelijk toonde hij ons hoe we het kaartje erin moesten stoppen. De slagboom deed niks. Eens een ander kaartje proberen, niks. Uiteindelijk heeft hij de slagboom dan maar manueel omhoog geduwt. Ik waaide nog eens vriendelijk achterna terwijl Jill wegscheurde richting haven
Razendsnel reden we door de bochtige straatjes terwijl de heggen langs de deur schuurden. Onderweg vormden we een plan. Ik zou snel naar de kassa lopen voor de tickets voor de ferry terwijl Jill een parkeerplaats zocht. Zo gezegd, zo gedaan! Nog voor de auto snelheid minderde, gooide ik het portier open en liep naar de kassa. Helaas waren er 3 naast elkaar en wist ik niet de welke ik moest nemen. De ieren hadden er alle plezier in en wijsden me elks een andere aan. Ik koos de laatste. Een vriendelijke mevrouw zei me dat we nog op tijd waren want de ferry had vertraging! OEF!
Ik nam de tickets in ontvangst en begaf me naar de steiger. Toen m'n hart terug op normale snelheid kwam, stapten we op de ferry. Alle passagiers gingen netjes binnen zitten maar de echte avonturiers (hum ;p) bleven achteraan staan. De koude wind sneed door m'n kledij en het water spatte erg hoog op maar dit was geweldig! Een jonge man stond net aan de relling op een berg touw. "Die staat nog beter dan ons" fluisterde ik tegen Jill "die word niet nat en die heeft een fantastisch uitzicht!" M'n woorden waren nog niet koud of een enorme golf overspoelde de man van kop tot teen. Het water drupte van z'n haren. Met open mond draaide ik me om en ging binnen zitten.
Het was best een lange rit en onderweg vertelde ik aan Jill dat ik had gelezen over paardenkarretjes op het eiland die er rondreden voor de toeristen. Natuurlijk wilde ik dit erg graag doen. Jill vond dit een leuk idee maar we zouden het bekijken als we aankwamen.
Eenmaal aangelegd had ik nog maar net m'n voeten aan land toen Jill aankwam lopen met John. Ik stond ervan versteld dat ze zo snel iemand had leren kennen!! Ze stelde hem voor als een inwoner van het eiland en een eigenaar van een trap; een paardenkarren. Meteen spitse ik m'n oren. Voor een redelijke prijs zou hij ons het hele eiland laten zien en we konden stoppen waar we wilden voor foto's te nemen. Deal! Dit was prima geregeld! We stapten op en kregen regenjassen en dekens ter onze beschikking tegen de kou. Onderweg vertelde John honderuit over "zijn" eiland en de geschiedenis. Hij bracht ons langs oude cottages naar dun aonghasa, een ringfort op een klif. Daarna liet hij ons een verborgen juweeltje zien. Een kerkje uit de 7de eeuw waar de meeste toeristen voorbij lopen omdat het niet staat aangegeven! De priester die hier de eerste steen had gelegd lag hier nu begraven. Alle details werden ons aangeduid en verklaard. We voelden ons terecht bevoorrecht!
De terugrit ging langs een andere kant van het eiland, via het zeehondenstrand. Het zat er vol zeehonden en van erg dichtbij. Bovendien waren er geen andere toeristen te bekennen. Maar pas toen we verder reden kregen we de mooiste bezienswaardigheid te zien, John's huis. Nu vertelde hij over zijn gezin. Met evenveel passie. Hij vertelde over zijn vrouw, zijn dochter die op het vaste land woonde en over z'n zoon. Een snele hoofdberekening vertelde me dat hij zo oud is als ons. Meteen vroegen we verder. John vertelde ons dat hij altijd als visser had gewerkt, samen met zijn zoon. 5 jaar geleden werd zijn boot vernield door een zware storm en is de zoon verdronken. Hij heeft daarna nooit meer gevist en leeft nu van de opbrengst van de toeristenrondritjes.
Voor de eerste keer stond ik met m'n mond vol tanden en ogen vol tranen...
Foto's
