In het oude centrum van Lhasa staat de bijna anderhalve duizend jaar oude Jokhang-tempel, de eerste boeddhistische tempel van Tibet. Het bouwwerk is op een meer gebouwd en wat er nog over is van dat water, is een vijver geworden in het complex. Vlak buiten de tempel, in een niet toegankelijke binnentuin, staat een oude keizerlijke inscriptie in steen waarin China verklaart de soevereiniteit van Tibet altijd te zullen respecteren.

Er zijn veel mensen op straat die met de klok mee rond de tempel lopen. Even wandelen we als enigen eigenwijs tegen de richting in maar dat geven we al snel op. Sommige mensen werpen zich op de grond met het gezicht naar de tempel gekeerd. Anderen gaan vooruit door zich om de paar meter op de grond te werpen en Boeddha te aanbidden. Ze hebben wel bescherming op hun knieën en handen. Heel veel Tibetanen lopen met gebedsmolens rond. Deze draaien ze rond, ook weer in de richting van de klok. Tijdens de eerste en de laatste draai worden gebeden of mantra’s uitgesproken die op de molen geschreven staan. Daar tussenin gaan de gebeden wel door maar hoeven ze niet hardop gezegd te worden. Een veel uitgesproken mantra is ‘Om mani padme hum’. Een van de vertalingen die ervan gegeven wordt is ‘eer aan de juweel in de lotus’ maar het omvat veel meer. Het gaat onder meer over lijden en over mededogen. De muzikale weergave van deze mantra is ook buiten het boeddhisme zeer bekend en zet aan tot rust, dromen en meditatie. De oosterse melodie is er een die zowel op de voorgrond als op de achtergrond niet verveelt en veel ten gehore wordt gebracht.

We zijn wat verbaasd wanneer we een oude vrouw zien lopen met een swastika oftewel hakenkruis op haar rug. Hier heeft het echter niet de negatieve betekenis die het in het Westen heeft. In het Boeddhisme is de swastika een heilig symbool. De vrouw mag het dragen om te laten zien dat zij de respectabele leeftijd van tachtig jaren gepasseerd is.