Zodra je de hoek omslaat en het Poi Kalon plein betreedt, valt je mond open van verbazing. Er staan daar zulke schitterende monumenten bij elkaar dat je in eerste instantie overweldigd wordt door zoveel moois.

Aan de linkerzijde overzie je de lange façade van de Mir-i-Arab Madrassa. De theologische school werd in 1535 gebouwd door Shaybani Ubaydullah Khan en bekostigd uit de opbrengst van de verkoop van 3.000 Perzische slaven. Sinds de opening is de madrassa steeds - ook tijdens de Sovjet periode - als leerschool in gebruik geweest en zelfs nu nog wonen er 180 studenten die voor imam studeren.

Het gebouw is voor toeristen niet toegankelijk. Onze gids liet dan ook alleen de buitenzijde zien die op zich al een schoonheid is met de twee blauwgroene koepels en de rijke keramische versieringen op de gevel en de hoge poort.

Ik had het geluk dat toen ik een tweede keer alleen op pad was, de poort juist voor een groep Arabieren werd geopend, vrouwen zwaar gesluierd, mannen in de lange witte jurk. In deze madrassa, waarvan de naam "De Prins van de Arabieren" betekent, staat de tombe van Sheik Abdullah van Jemen en die wilden zij zien. Ik liep gewoon mee en zo kwam ik zelfs in de binnenhof waar de studenten in cellen wonen. Maar daarover later meer.