Manaslu trekking dag #04 - 'Batman'
Nepal
Azië
MennoRietdijk
Manaslu trekking dag #04 - 'Batman'
Ik begin net aan mijn warme apple pancake bij het teahouse in Lokpa als in de lucht plotseling de schaduw van ‘Batman’ verschijnt. Een voor mij bijzonder natuurfenomeen waarbij de opkomende zon de schaduw van een hoge berg in de lucht projecteert. Het is een indrukwekkend gezicht en het heeft iets mysterieus beangstigends. Mede omdat de gids net heeft verteld dat er twee dagen geleden verderop op het pad een grote land slide heeft plaatsgevonden. Er wordt hard aan gewerkt om het pad te herstellen, maar het is nu nog niet begaanbaar voor de ezel karavanen, al kunnen wij er wel langs, als we voorzichtig doen.
Na drie lange wandeldagen (>15 km per dag) is het vandaag een relatief korte (ochtend)etappe van slechts zo’n 10 kilometer. Misschien maar goed ook volgens de gids, die bedenkelijk naar de wolken in de lucht kijkt. Ook ik ben er wel blij mee, want na de nachtelijke wc-stop rond 2 uur wilde slapen niet echt meer lukken en ben ik om half 6 maar vast opgestaan. We beginnen dus wederom vroeg met lopen en het pad voert ons verder de Tsum vallei in. Na een redelijk vlak begin om de toch wat stijve spieren weer een beetje los te lopen, gaan we pittig klimmen door een schaduwrijk bos, waar naast het pad de afgrond honderden meters naar de rivier beneden stort. Gelukkig is dat laatste door de weelderige begroeiing niet goed zichtbaar, maar als we bij de plek van de land slide aankomen is dat wel anders. Een chaotische puinbaan van stenen vormt een gapend gat richting de rivier. Een stuk of 20 Nepalese mannen zijn her en der bezig om weer iets dat op een pad lijkt aan te leggen. Gevaarlijk werk, want de ondergrond is allesbehalve stabiel te noemen.
Met mijn blik strak op de hielen van de gids, loop ik vlak achter hem aan over de steenlawine, zonder een blik in de afgrond te werpen. Het laatste stuk is echt geen pad meer te noemen. Het is op handen en voeten over losse aarde steil omhoog klauteren. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen als ik weer op het ‘echte’ pad sta, omkijk en me realiseer dat we hier ook weer terug langs moeten. Dat gaat helemaal een uitdaging worden, maar de gids verwacht dat over een paar dagen het pad wel weer redelijk gerepareerd is. Ik ben er nog niet gerust op, maar het heeft weinig zin om er nu over door te piekeren en met de extra adrenaline boost volgen we het stijgende pad verder. Dit stuk kenmerkt zich door veel ongelijkmatige ‘traptreden’ en dat maakt het lopen een extra vermoeiende inspanning. Hoog boven de rivier houden we een rustpauze en breekt de zon door de wolken heen. We hebben mooi uitzicht de verder de vallei in, waar we in de verte het dorpje Chumling zien liggen, op het oog op dezelfde hoogte. Daar gaan we heen, maar het ligt toch echt aan de andere kant van de rivier.
De afdaling die volgt voelt dan ook een beetje dubbel, in de wetenschap dat elke stap naar beneden, dadelijk ook weer omhoog gezet moet worden. Gelukkig hangt de hangbrug nog redelijk hoog boven de rivier, maar ik zie wel aan de overkant het pad steil de berg op zigzaggen. Het is goed zichtbaar door de mindere vegetatie (voornamelijk gras, weinig bomen) en aangezien het de zuidhelling betreft, ook vol in de brandende zon.
Gelukkig is het een goed begaanbaar pad met een redelijk constante stijging, waardoor ik snel in een prima cadans kom en in gedachte al aan een welverdiende Dal Bhat zit. Het Jhambala teahouse in Chumling is tevens de plek waar we gaan overnachten, dus na de lunch hebben we tijd om een handwasje te doen. Halverwege de middag zijn we maar net op tijd met het verplaatsen van de drogende was naar de kamer, want het begint te miezeren uit het weer dicht getrokken, laaghangende wolkendek. Ik ben blij dat we niet meer aan het wandelen zijn, maar lekker zitten te kaarten met gids Binod en porter Gakul. Ze hebben ons het kaartspel ‘Dhumbal’ geleerd, wat vrij vertaald ‘lager dan 5’ betekent. Doel is minder dan 5 punten over te houden door je handkaarten in paren of reeksen weg te spelen. Ze genieten ervan als we de tactiek steeds beter onder de knie krijgen!
We zijn de enige toeristen hier, waarmee meteen het contrast met de hoofdroute van het Manaslu circuit duidelijk wordt. Per dag gaan er nu, in het hoogseizoen in oktober, maximaal zo’n 10 toeristen per dag de Tsum vallei in. En omdat men hier boeddhistisch is, komt de aanvoer van goederen ook vooral vanuit Tibet. Het Chinese biertje dat we bij het avondeten nuttigen smaakt helaas vrij waterig. Buiten regent het ook nog, maar de gids belooft lachend dat hij zal bidden voor zonnig en droog weer morgen!
Foto's
