21-23 december: Si Phan Don (4000 islands): eten, slapen, hangen, karaoke... en watervallen
Zuid Laos
Laos
Montsemario
21-23 december: Si Phan Don (4000 islands): eten, slapen, hangen, karaoke... en watervallen
Onze laatste bestemming in Laos zijn de zogeheten 4000 eilanden, of 'Si Phan don' in het Laotiaans. De minivanrit tussen Pakse en Ban Nakasang (of zoiets) is het minst boeiende landschap dat we hier hebben gezien. We zitten in een propvolle minivan met nog zo'n 6 Thaise en 2 Amerikaanse toeristen. Vooral de Thais met hun constante eetlust en geruzie maken de reis ietwat noemenswaardiger. Bij aankomst bij het eilandengebied, de verwacchte verwarring bij de 3 minivan rijders die samen zo'n 30 falang op de eilanden moeten droppen. Ze (de tour agency) hadden in Pakse een uur nodig om te bepalen waar iedereen in welke minivan moest zitten (wat erg traag, inefficient en volgens ons geheel mislukt is. Deze logistische chaos (die volgens ons makkelijk is op te lossen als je ons duidelijk maakt welke bus naar welke bestemming gaat) wordt verergerd doordat twee van de drie mogelijke eilandbestemmingen een zeer vergelijkbare naam hebben: Don Khong en Don Khon.
Maar goed, zulke ineffiencienties hebben we wel vaker ervaren en we ergeren er ons al een tijdje niet meer aan. De gids waarscbuwt: "The Lao feel sorry for people who think too much". Het is gewoon zo. Laten we er niet over nadenken, waarom snufjes verzinnen om iets soepels/efficient te laten gaan. Waarvoor? ...Het komt toch goed? ... In het Westen zeggen we dat mannen niet twee dingen tegelijk kunnen doen. Nou, onze (cynische?) toevoeging is dat Laotianen minstens twee acties nodig hebben om een ding te doen (waarbij het minimum voor Lao-mannen op drie acties ligt).
Maar goed. Na een wederom chaotische en onoverzichtelijke spreiding van 'falangs' (buitenlanders) over ferries (smalle, lange, houten motorbootjes) om naar de twee laatste eilanden te gaan, komen we in Don Khon aan. De eerste guesthouses bij de 'haven' (klein strandje) zijn verrekte duur (rond de 20 euro) maar ietsie verderop komen we een mooie tegen voor 6. We'll take it!
Als Lao een take-it-easy land is, dan is Si Phan Don sloooooow-mooootion regio. Het zijn eilanden van rond de 9 (?) vierkante kilometer met soort van straten aan de oevers. Het is er niet gek veel te doen. Men komt hier dan ook om te hektiek van het vasteland te ontlopen ;)
Je hebt er watervallen en mooie zons op- en ondergangen. Je kunt ook kayakken op de rivier en een beetje fietsen op onverharde wegen. Het landschap is er mooi en onaangetast. Soms tegen het paradijselijke aan.
We blijven hier ook deels om op te laden. De komende dagen gaan we vrij lange afstanden in Cambodja afleggen. Dat is tenminst de planning.
Karaoke is big, hier. Elke avond leven vooral de jongeren zich uit. Geen een kan er fatsoenlijk of een beetje zingen, maar dat doet er helemaal niet toe. Ze hebben lol en na een tijdje wen je er aan.
Zondagen blijken bijzonder te zijn. Kinderen hoeven dan niet naar school. Hele gezinnen verzamelen zich aan de oevers om te picknicken en om de lokale, trainende kayak-teams toe te juichen. Op zondag begint het karaoke wat eerder maar het eindigt ook wat eerder. Laotianen gaan heel vroeg naar bed (of ze maken in ieder geval na 23uur heel weinig lawaai) om elke dag zo rond half 6 met veel bombarie alles op te zetten, te eten en met lawaaiege motorboten heen en weer te gaan.
Het toppunt aan take-it-easy in slow motion was toen we een minimarket binnenliepen om een fles water te kopen. Een jonge vrouw lag te slapen op een ligbedje op de grond. Veder was er niemand te bekennen. We hebben het geld maar op haar matras gelegd.
Montse moest in het begin erg wennen aan het niks doen. "En wat doen we daarna?" heeft Mario veel gehoord, in de eerste uren. Mario kwam na een middagje Don Khon al in de modus "I feel sorry for people who think too much" en was binnen een dag in staat niet langer dan 5 seconden vooruit te denken. Na 2 dagen is het Montse ook gelukt in die modus te komen. De oorspronkelijk onwennige hangmat is uiteindelijk toch heel erg in de smaak gevallen.
We hebben vandaag (23/12) onze busticketts voor Kratie (Cambodja) geregeld.
Nog even een paar opmerkingen over Laos voordat we het land uit zijn.
Zeker nadat we vorig jaar in Vietnam waren geweest, dachten we dat de vergelijkingen talrijk zouden zijn. Het zijn immers buurlanden. Dat viel tegen, en dat was juist goed! We wisten dat Laos het armste land van Zuid-Oost Azie was, en dat het dus minder ontwikkeld was. De Lao mentaliteit is minder gedreven dan de Vietnamese. Daar waar de Vietnamezen soms tot ergernis aan toe overdaadkrachtig, overenthousiast of overgedreven waren, leken de Laotianen het allemaal best te vinden. Ze zien (nu nog) toeristen als een bonus dat er mag zijn, en vinden het prima om daar van te profiteren. Maar ze gaan het niet uitbuiten of achterna. Als het komt, komt het er omdat het zo bedoeld was. We begrijpen intussen dat er twee stromingen in het boedisme zijn, en dat Laos tot de Thailand/Cambodja/Sri Lanka stroom hoort, daar waar Vietnam/China/Korea/Japan tot de andere horen. Opvallend hoeveel invloed godsdienst op je economie kan hebben. Deze mentaliteit zag je terug in het landschap. Minder hoogbouw, veel meer ongerepte natuur, maar rondhangend vee en gevogelte. Het is maar dat Vietnam Halong Bay heeft en dat wij de stranden bij Nha Trang niet hebben gezien, want anders zouden we hardop durven beweren dat Laos mooier is.
Een verschijnsel die zich vorig jaar in Vietnam wel eens voordeed maar dit jaaar niet voorkwam, was Mario's verbazing over het uiterlijk van vrouwen. Niet zo tactvol maar eerlijk, zoals Mario is, attenteerde Mario Montse op mooie vrouwen. "Zo, die is mooi, zeg!". Om dan weer een ingehouden maar gemeende glimlach op Montse's gezicht te zien. Dit jaar kwam dit verschijnsel niet voor. Niet een keer. En het had niet te maken met de geleerde les van vorig jaar ;)
Foto's
