Deze foto is genomen bij de haven van Gili Trawangan, behorend tot Lombok in Indonesië, op zondag 22 mei 2016 rond 13.30 uur.

`Terwijl de speedboot wordt gevuld met nog tientallen andere jonge backpackers bereid ik me, vooral mentaal, voor op een zeer ruige boottocht die als ik terugdenk aan mijn avonturen bij het Australische Great Barrier Reef waarschijnlijk eindigt in een zeer onprettig gevoel in mijn maag dat kan worden betiteld als beginnende zeeziekte. Een gepensioneerde Canadese wereldreiziger belooft me echter dat we onderweg dolfijnen zullen zien, die misschien wel op een meter naast de boot zullen spelen in de boeggolven. Ik focus me op dit geweldige vooruitzicht. Twee uur later arriveer ik zonder glimp van de vrolijke grijze zoogdieren maar eveneens zonder misselijkheidsklachten op mijn eindbestemming van slechts zes vierkante kilometer. Op het strand is het een komen en gaan van twintigers en dertigers die hun koffers en rugzakken over het zand het eiland dan wel één van de vele schepen op tillen. Dan begeef ik me naar de deels verharde boulevard. Ik bestel een paard en wagen om me naar mijn idyllische bungalow midden op het eiland te laten brengen. Nadat ik me heb geïnstalleerd begin ik snel aan mijn rondje rond Gili Trawangan, op de fiets, want gemotoriseerd verkeer bestaat op dit kleine stipje op de andere kant van de wereldkaart niet. De tijd heeft hier stil gestaan. Ik strijk nog net op tijd neer in één van de vele strandtentjes om een voor deze plek zeer waardige zonsondergang te aanschouwen. Een lange nacht volgt. Toch sta ik weer op tijd op voor wat het hoogtepunt van mijn reis moet worden. Coral Beach wordt ook wel Turtle Heaven genoemd en is daarom the place to be. Met mijn net gerepareerde snorkel ga ik de warme zee in. Opeens hoor ik een jongen die enkele meters verder de onderwaterwereld aan het bewonderen is roepen. Hij wijst naar beneden. Ik vraag een andere jongen om bij me in de buurt te blijven, want net nu dit bijzondere moment werkelijkheid gaat worden, speelt ook mijn angst voor vissen op. De aanblik van niet één maar twee groene schildpadden doet dit gevoel meteen weer verdwijnen. Tick off the box, mission accomplished. Terwijl de zon binnen tien minuten mijn lichaam droogt, kijk ik vanaf mijn strandbed uit over de parelwitte stranden vol palmen aan een wonderschone turquoise oceaan. Ik zie, bijna op zwemafstand, de twee kleinere zusjes liggen: Gili Meno en daarachter verscholen Gili Air. Intens gelukkig en helemaal zen voel ik de energie terugkomen die de afgelopen week tijdens de lange excursiedagen op Bali mijn lijf uit is gezogen. Ik voel me thuis tussen mijn eveneens zichtbaar genietende leeftijdsgenoten. Dit betoverend mooie paradijs sluit ik voor altijd in mijn hart. Exact 24 uur is veel te kort, ik wou dat ik deze tijd uit mijn eigen leven ook kon stilzetten om nooit meer door te laten tikken.’