Flores hoe het ooit was/ deel III
Indonesië
Azië
Barga
Flores hoe het ooit was/ deel III
Bajawa – Labuan Bajo
Gisteravond zijn we geëindigd met banana pancake als diner (zie deel II). Ook voor het ontbijt van vandaag blijkt de banana pancake de enige optie te zijn. We zijn vroeg opgestaan want vandaag staat de lange reis naar Labuan Bajo in het westen van Flores op het programma. We gaan met de lokale bus, die er zo’n 12 uur over zal doen, ondanks dat het maar 270 km is. Maar de eerder genoemde Trans Flores Highway is ook nu weer de grote boosdoener. De 1e helft van de reis tot aan Ruteng rijden we uitsluitend over dirt road, met gammele bruggetjes om rivieren over te steken. Soms moeten we zelfs de bus uit, omdat het bruggetje het anders niet houdt!!! Tot overmaat van ramp krijgen we onderweg ook nog pech en zitten we ruim een uur langs de kant van de weg in the middle of nowhere. De bus zit vol met locals die van dat alles geen last lijken te hebben. Naast ons is een moeder met 3 kinderen en een kip neergeploft. De stoelen in de overvolle bus zijn Aziatisch smal en dan zijn zoveel medepassagiers op 1 stoel best ongemakkelijk. Moeder heeft een grote mand met eten bij zich en propt de kleintjes zo vol, dat de jongste het niet binnen kan houden en alles in het smalle gangpad spuugt. Niet echt lekker als je ernaast zit en de restanten van die maaltijd door de bus ziet glibberen. Aan “couleur locale” geen gebrek. Moeder is echter niet snel uit het veld geslagen. Ze veegt het gezichtje van haar jongste schoon en propt er vervolgens gewoon weer een hard gekookt ei in. En nu maar duimen dat dat binnen blijft. Na een lange en vermoeiende rit komen we begin van de avond in Labuan Bajo aan, een prettig kustplaatsje met wat betere voorzieningen. We vinden een hotelletje met leuke huisjes en een douche! Hoe fijn is dat na de eerdere ontberingen. We genieten van deze ongekende luxe en eten ’s avonds een hapje in de haven.
Relax dagje in Labuan Bajo
De volgende dag gunnen we onszelf een relax dag en huren we een bootje met maar liefst 3 man bemanning, die ons naar een onbewoond eilandje willen brengen. Dat is zo geregeld en al snel zitten we op zee. Na een klein uurtje varen komen we aan bij een mooi tropisch eilandje en stappen we op het goudgele zand. Op dat moment slaat ook de twijfel toe. We kennen deze mannen helemaal niet en wat nu als zij met het bootje vertrekken en ons hier alleen achter laten? Communiceren is er niet bij want ze spreken geen woord Engels. Dus hopen we maar het beste ervan en maken met gebarentaal en wijzend op ons horloge duidelijk hoe laat we weg willen. We hadden ons geen zorgen hoeven te maken, ze leggen het bootje in een klein baaitje aan waar wij hen kunnen zien en gaan lekker liggen slapen. Het relaxen is ook voor ons begonnen en vol mooie herinneringen mijmeren we over de afgelopen week op Flores. Na enkele uren snorkelen, luieren en zonnen varen we terug naar Flores, deze keer met sterke tegenwind en dus duurt de tocht 1,5 uur. De zon schijnt nog volop en het is heerlijk op de boot. ’s Avonds komen we weer enkele van de wereldreizigers tegen en we besluiten morgen samen naar Komodo te gaan om de beroemde Komodo-dragons (reuzevaranen) met eigen ogen te zien. In de haven liggen meerdere aanbieders van een trip naar Komodo en na wat onderhandelen maken we onze keuze. We zullen vroeg vertrekken om de zonsopgang op zee te kunnen meemaken en iemand van de bemanning zal ons rond 05.00 uur ophalen bij ons hotel.
Excursie naar Komodo
Om 05.00 uur wordt er op de deur van ons huisje gebonkt. Het is nog donker. Een jonge knul staat ons op te wachten. Hij is blootvoets en gaat ons voor over het verlaten strand naar een kleine visserssloep. Het komt allemaal een beetje vaag over, maar we zien gelukkig de lichten van een grotere boot, die wat dieper in het water ligt en waarop iemand staat te zwaaien. We nemen plaats in de sloep die ons naar de grotere boot vaart en van daaruit klimmen we op de grotere boot. We zoeken een plekje aan dek. Langzaam wordt het licht en zien we de zon opkomen. Aan boord is het relaxed, we zijn maar met z’n zessen. Onderweg worden we begeleid door dolfijnen, die vlak naast de boot zwemmen en regelmatig uit de spiegelgladde zee springen en hun kunsten vertonen. De tocht naar Komodo duurt ruim 4 uur en we genieten enorm. Rond 9.30 komen we dan eindelijk aan op het eiland van de Komodo dragon. We moeten ons registreren en mogen alleen met een ranger het eiland op. We lopen zo’n 3 kwartier door de jungle en kijken toch enigszins angstig om ons heen. Want de dragon leeft hier frank en vrij en kan in theorie overal zijn. Aan het eind van de wandeling komen we op een plek waar ze vaak te vinden zijn. En daar zijn ze dan: prehistorische beesten van z’n 3-4 m lang. Imposant groot en angstaanjagend. Het zijn hinderlaagjagers. Ze vallen hun prooi aan uit het niets, bijten en vanwege hun extreme hoeveelheid bacteriën die door de beet in de prooi terechtkomt sterft de prooi een langzame dood. We horen het verhaal dat een toerist een jaar geleden een bezoek aan Komodo niet heeft overleefd en dat alleen zijn zonnebril en petje zijn terug gevonden. Of het waar is weten we niet, maar het helpt niet bepaald om je op je gemak te voelen, ondanks dat deze toerist zich blijkbaar niet aan de regels op het eiland hield en toch weg liep bij de ranger. Regelmatig maken de Komodo dragons nog menselijke slachtoffers op Komodo en op het nabij gelegen eiland Rinca. Je kunt ze dus maar beter van een afstandje bekijken. Maar hoe dan ook, ze zijn ongelooflijk indrukwekkend en we hadden het niet willen missen. Je voelt je terug in de oertijd. Begin van de middag varen we weer richting Flores en doen onderweg nog een onbewoond en paradijselijk eilandje aan om lekker te zonnen en te snorkelen. Moe maar voldaan zijn we eind van de middag weer in Labuan Bajo. Een hele ervaring rijker. We hebben morgen nog 1 dag in Labuan Bajo die we willen gebruiken om lekker door het stadje te struinen en de lokale marktjes te bezoeken. We nemen afscheid van de wereldreizigers.
The end
We hebben enorm genoten van het primitieve Flores en hebben een stukje puur Indonesië meegemaakt. Na morgen vliegen we via Sumbawa door naar Lombok, dat waarschijnlijk al een stuk geciviliseerder zal zijn. We moeten de tickets op het vliegveld van Labuan Bajo regelen en krijgen daar te horen dat we de volgende dag weer terug moeten komen om te bevestigen dat we meegaan. Op de dag van de vlucht gaan we een uur voor vertrek met een jeep naar het vliegveld, dat geheel uitgestorven is. Geen personeel, geen vliegtuigen, geen incheckbalie en een lege landingsbaan. Best apart. Er komen nog enkele reizigers. Na een uur wachten komt er eindelijk een auto met personeel. Er komt iemand naar ons toe met een personenweegschaal. Daar worden onze rugzakken op gewogen . Dat leidt bij ons tot de nodige hilariteit. Als we vragen wanneer we vertrekken, is het tactische antwoord: als het vliegtuig komt………….
Dit is het einde van deze blog met herinneringen aan het Flores van 1994. Sommigen van jullie herkennen het. Ik hoop, dat er nog een stukje authentiek Flores is over gebleven, ondanks dat ook hier de ontwikkeling niet stil zal hebben gestaan en dat niets meer zo zal zijn als toen. Voor de bewoners van Flores hoop ik, dat zij hun cultuur op een mooie manier hebben kunnen behouden en tegelijkertijd kunnen profiteren van de moderne tijd met betere faciliteiten en leefomstandigheden.
Foto's
