Tijdens een bergtocht in de Himalaya raakte ik door vermoeidheid nét iets te veel achter op mijn medeklimmers. Gelukkig bleef een van de dragers bij mij achter, van wie ik even van een korte rust mocht genieten. Hij wist de weg gebaarde hij wijs ..en liet een brede lach met tanden zien.
De opkomende mist verstopte de kleine weggetjes en de lach van mijn gids verstopte zich ook al snel.
Na een onzeker tijdje klimmen gaf mijn gids toe de Weg kwijt te zijn..
Oeps....nu moesten we toch onze andere zintuigen gebruiken..
Het duurde even en opeens..daar stond hij ...de Weg Wijzer!
Opgelucht volgden wij zijn aangegeven richting en waren vóór het donker veilig in ons kamp.
Ik was gelukkig een hele weg Wijzer geworden !