Omdat ik hoogteziekte kreeg werd ik door mijn reisgezelschap voor een week teruggebracht naar een lagergelegen plaatsje . Achtergelaten in een hotel, werd mij ernstig geadviseerd geen enkel contact te maken met de rondom het hotel werkende straatmakers. Contact met deze mannen, vrouwen én kinderen uit Rajasthan zou onveilig en ongepast zijn.
Hoog vanuit mijn hotelkamerraam bekeek ik deze in erbarmelijke omstandigheden werkende families. Mannelijke steenhouwers, vrouwen met schalen vol zware stenen op hun hoofd, een baby op hun rug, een kind onder een arm, werkten daar de hele dag tussen hete teermachines in een wolk van zwarte teer. Ik besloot naar beneden te gaan en gaf ze elke dag een zak eten..
Ze sliepen met z'n allen op de grond onder een ijzeren afdak..
Mijn hart klopte warm voor deze mensen die ondanks hun zware leven nog tijd voor een liefdevolle lach hadden.
Op mijn laatste dag alleen, nodigde ik hun uit om samen met mij te komen eten.
Dit deed veel stof opwaaien in het hotel en daarbuiten..
Mijn Boeddhistische hoteleigenaar stemde toe..
Hun angstige ogen vol afwachting vergeet ik nooit....
Samen spelen met mijn oude fotocameraatje deed wonderen
We hebben heerlijk gegeten en hartelijk gelachen..