Na de canyoning, waarbij ik doodsangsten heb getrotseerd, ben ik super opgelucht. Dat bleek echter te vroeg victorie gekraaid. Mijn verstramde en stijve lijf dat probeert te recupereren van de adrenalinekick wordt nog geen rust gegund: we zijn net honderden meters afgedaald van de watervallen en dan staan we daar beneden in de canyon. Ik vraag nog optimistisch: "Waar komen ze ons nu oppikken?". Maar het antwoord is: "Ah boven natuurlijk. Alles wat we zijn afgedaald klimmen we nu terug naar boven!"

Mijn mond valt open en de moed zinkt me in de schoenen. Met de natte wetsuits in de rugzak beginnen we aan de klim. Er is ook geen pad ofzo. Maar ik ben eigenlijk al aan het einde van m'n Latijn nog voor we eraan beginnen. We zijn weer in de weer met touwen en musketons (steil!!!) en we zijn nog niet in de helft van de klim wanneer mijn kaars helemaal uit is. Ik spreek de legendarische woorden: "Dit was het. Bel maar een helikopter. Nu."

Bart (mijn vriend) loodst me met veel geduld naar boven - wat je niet van onze begeleider kan zeggen - en eens de weg boven bereikt, kan hij me bij elkaar keren. Hij mompelt alleen maar: "Blij dat dit niet mijn idee was..." Natuurlijk niet... dit was weer één van mijn eigen goeie ideeën.

Nu lacht hij me er mee uit en telkens wanneer we nu een hike doen en ik heb het zwaar of ik ben aan het puffen, dan vraagt hij "Moet ik al een helikopter bellen?" :-)

En dan denk ik terug aan deze dag en constateer ik: vergeleken met deze 'excursie' op La Réunion is ALLES 'easy'. En dan kan ik de zaken weer in perspectief zien en toch nog doorgaan, haha. Want al ben ik (fysiek) aan het afzien, het zal (hopelijk) nooit zo erg zijn als toen die dag in de Cirque-de-Cilaos! :-)