Het waaide vreselijk, het stof kleurde langzaam mijn voeten bruin, de gordijnen ontnamen me af en toe het zicht op de patiënten. 350 patiënten zagen we, 4 uur werkten we onafgebroken door, af en toe even de rug en de benen strekken en het stof wegspoelen. Als ik over het gordijn keek, zag ik een massa mensen, geduldig staan wachten.Zij had haar gezicht verborgen achter de kleurige doeken. Dapper wachtte ze tot we haar konden onderzoeken. Veel kon ik niet doen, oud, vesleten, haar rug gebogen, na jaren sjouwen met brandhout.......