Lucky Luke landschap
Noordwest Argentinie
Argentinië
Biniro
Lucky Luke landschap
Brrrrr, het is koud in Salta. Mats en ik lopen al dagen met lang ondergoed onder onze kleren en Mats is onafscheidelijk van zijn muts. De temperatuur schommelt zo tussen de 5 en 15 graden. Dat vinden wij Nederlanders al koud, maar Argentijnen gaan echt bijna dood. Ze lopen dik ingepakt met mutsen, sjaals en bontjassen over straat en kunnen over niets anders dan het weer praten. De winter is dus echt gearriveerd, mensen!
De afgelopen drie dagen hebben we werkelijk een fantastische autorit rondom Salta gemaakt met adembenemende landschappen a la Lucky Luke. Waar je ook keek zag je enorme cactussen, rotsen in verschillende kleuren, schattige kleine dorpjes op de meest afgelegen plekken en werkelijk overal kerkjes. De Argentijnen zijn een religieus volkje. Er staan wachtrijen in de kerk om te biechten bij de pastoor, elke Argentijn slaat een kruisje als hij alleen al langs de kerk loopt en op zondag zit de kerk stampvol en niet alleen met bejaarden!
Voor diegene met een atlas bij de hand. We zijn eerst vanaf Salta naar het noorden gereden richting de Quebrada de Humahuaca. Vanwege de enorme afstand hebben we het eindpunt niet eens bereikt, maar wat we gezien hebben was al super. We vertrokken´s ochtends met dichte mist vanuit Salta, kort daarop begon het te sneeuwen en in San Salvador de Jujuy regende het pijpenstelen. Mmm, lekker tochtje wordt dat, dachten we. Toen we echter verder de bergen inreden, bereikten we zo´n hoogte dat de wolken achter de bergketens bleven hangen. Het resultaat was een strakblauwe lucht. En dat steekt wel zo mooi af tegen de rode rotsen, niet waar? De hele autorit hebben we werkelijk met open mond naar buiten gekeken en we zijn onnoemlijk veel keren uitgestapt om DE foto te maken of gewoon om te genieten van de natuur en de stilte. Haarspeldbocht na haarspeldbocht, wat een weg! In Parmamarca hebben we de rots met de zeven kleuren bewonderd en we zijn ook op de Salinas Grandes gewest, enorme zoutvlaktes, vlakbij de grens met Chili. Wauw, wat gaaf, die immense witte vlakte.
Op de terugweg hebben we een lifster meegenomen, Graciella. Ze stond bij de zoutvlaktes al vier uur te wachten op de lokale bus die een keer per dag langs kwam, maar deze dag niet op kwam dagen. Ze moest voor een afspraak met de dokter naar Purmamarca. Tijdens de autorit raakten we in gesprek. Graciella kwam zelf uit Jujuy, maar werkte in dit dorpje in the middle of nowhere als kleuterleidster, omdat ze hier meer geld kon verdienen dan in haar eigen stad. Doordeweeks zit ze dus in niemandsland en ieder weekend reist ze honderden kilometers om bij haar echtgenoot te kunnen zijn. Bizar.
Gisteren zijn we van Salta naar Cachi gereden, weer erg indrukwekkend. In Cachi hebben we de lekkerste geitenkaas ooit gegeten en daarna zijn we doorgereden naar Angastaco, een dorpje met 800 inwoners midden in de bergen. Daar hebben we in een hotel geslapen, waar verder niemand was. Ongelooflijk dat mensen op zo´n afgelegen plek wonen en werken, maar wel een hele mooie plek. Wat een rust daar. We waren al snel de beste vrienden met de driepotige hond van de beheerder die eindelijk eens aandacht kreeg (hij is helemaal met de auto meegerend om ons uit te zwaaien) en ook de kinderen vonden ons een ware attractie. Ook hier was het kkkkkkoud en de geiser was er helaas mee gestopt, dus geen warme douche. Vandaag doorgereden naar Cafayate en daarna naar de Quilmes ruines, een dorp van Indianen van rond 2000 v Chr. Onderweg van Cafayate naar Salta weer een geweldig landschap gezien, het was bijna te veel om te bevatten.
Salta zelf is trouwens ook een heel leuk stadje om te vertoeven. Ze hebben hier heerlijke biefstuk en ook geweldige lemon pie (jammie). We eten onze buikjes sowieso goed rond met pizza, pasta, taartjes en dergelijke, dus over onze gewichtscurve hoeven jullie je nog geen zorgen te maken, ha, ha!
Foto's
