Buenos Aires
Buenos Aires
Argentinië
TravelGoom
In het hart van San Telmo
Ik heb een deuntje in mijn hoofd.
De tango galmt tussen mijn oren en er is maar een manier om er vanaf te komen.
Ik duik de Calle Florida weer in en struin de winkelstraat af op zoek naar de muziekshop met het deuntje.
Blij loop ik met de CD in mijn hand terug naar het hotel voor een korte siesta.
Al zal ik het souvenir pas thuis kunnen beluisteren.
Fris en geschoren ben ik met mijn zondagse kleren klaar voor San Telmo.
De wijk van de antiquers, de nostalgie en de dans, dat laatste vooral op de Plaza Dorrego.
Ik heb zin om te ontmoeten, te drinken en gezellig te kletsen.
Al word ik van tijdloos voor me uit staren, luisteren en lekker eten ook niet ongelukkig.
De reisgidsen roepen het in koor, voor de tango is de Plaza Doreggo is the place to be.
Het is nog vroeg, om 20.00u is elk plein in Zuid-Amerika een kinderspeeltuin met oppasmoeders.
Van een omweg via de Av. Corrientes zal ik geen spijt krijgen.
Zeker niet als allerlei soorten aanlokkelijk vlees me halsstarrig proberen te verleiden.
Ik kies voor het eetbare en schuif in een hoekje van een der velen tango-restaurants.
De biefstuk is in stijl, hangend over de randen van het bord, ik moet mijn kwijlen onderdrukken.
Met een sterk afgenomen naveldiepte en ruime hoeveelheid bittervocht waggel ik voldaan de drukke straat weer op.
Mijn wandeltempo zet ik op de laagste stand.
Zo hoop ik straks uitgebuikt bij de Plaza Dorrego aan te komen.
Ik ben duidelijk niet de enige met San Telmo als doel vanavond.
Een colonne van liefkozende stelletjes loopt arm in arm richting plein.
Ze hebben het niet begrepen.
De tango is de dans van de eenzamen, de vrije mensen, het verlangen, de platonische liefde.
Doch ik ben een slechte acteur, zoveel drama kan ik niet uitstralen, mijn wereld is open, alleen dan kan ik ervaren.
Een vaas met een gezichtje.
Ik kan het niet laten om twee oogjes en een mond te tekenen als ik bij de zoveelste antiekzaak mijn neus tegen het raam heb gedrukt.
Blijkbaar een zware adem vanavond maar wel even lol als ik met drie stappen terug het resultaat bekijk.
Het stikt van de antiquers, ze zijn er in allerlei soorten en maten.
Om deze tijd zijn de deuren gesloten, soms met middeleeuwse kerkersloten zo lijkt het.
Veel van de waarde wil men om deze tijd niet prijsgeven.
De winkels zijn donker maar door de ramen ontwaar ik naast scheepsladingen prullaria en meters hoge vazen zelfs een compleet kerkorgel, inclusief pijpen.
Just go where the music is.
De Plaza Dorrego opent zich voor me, niet groter dan een half voetbalveld.
Een intieme opening tussen klassieke gebouwen waarvan de gevels grotendeels verborgen zijn achter de rijkgebladerde bomen.
Twee smalle koepeltorens verraden een kerkje in de hoek.
De zachtgele straatverlichting is op maat en geeft rust aan het niet eens zo volle plein.
Een leeg podium vult het laagste gedeelte waarvan de traptreden bezet worden door twee jonge gitaristen.
Omringd door kinderen spelen zij daar hun liederen in een toon van opgewekte melangolie.
De terrassen voor de cafees zijn bezet maar op het plein is nog een plekje vrij.
Ik mag aanschuiven bij een familie waarvan de helft zowaar Engels spreekt.
Met mijn basis aan Spaans vocabulair gaat dat wel goedkomen vanavond.
Nog voordat ik naar een ober kan zwaaien staat er een schaaltje worst en een biertje voor mijn neus.
Mijn rug zoekt ontspannen de leuning, ik dank met een brede lach en besef dat ik me thuis voel.
De avond vult zich met korte gesprekken en volle glazen wijn.
Ik beperk me tot een enkele dans en kijk genoegzaam mee naar de optredens van dansers en muzikanten op het podium.
Het lijkt soms alsof ik in een zigeunerfestival ben beland.
De optredens duren maximaal 10 minuten en zijn eenmalig, de artiesten lijken in de nacht te verdwijnen.
Alleen de twee gitaristen zorgen voor continuiteit door tussen de optreden door hun instrument weer op te pakken.
Als hun beperkte arsenaal maakt dat ik hun liederen mee kan zingen is het tijd om te gaan.
Niet eens zo ver na middernacht wordt het snel rustiger op de Plaza Dorrego.
De Argentijnse nacht gaat elders verder.
Ik ben vol maar heb een droge mond.
Misschien dat een frisse milkshake me wat kan ontlasten.
De Mac zit om de hoek bij mijn hotel en is tot 2 uur open maar bij de ingang is het haast geen doorkomen.
Het lijkt wel domino-day als ik naar de rij opengesperde hamburgersdoosjes op de stoep kijk.
Een twintigtal kinderen halen onder begeleiding van 3 volwassenen de vuilniszakken rond de MacDonalds leeg.
Een ge-oliede machine waarbij elke restje gebruikt wordt om de bakjes te vullen.
Zo wordt voor ieder een echt Mac-menu samengesteld.
Ik haal mijn milkshake en zet zo onopvallend mogelijk twee happy-meals naast de vuilcontainer waar een jongen in is gedoken.
Onze blikken kruizen, een blik van verbazing voordat een glimlach op zijn gezicht verschijnt.
Hij knikt en duikt dan zwijgend weer de container in.
De milkshake smaakt er niet minder van.
Na een paar dagen ben ik gewend geraakt aan de contrasten van deze stad.
Plaza Dorrego was heerlijk maar de echte tango is hier dagelijks gewoon op straat.
(helaas geen foto's bij deze blog)
>> wordt vervolgd met Tigre, La Boca en Colonia in Uruguay <<