Een betoverende ontmoeting met een ska-zingende monnik
Chiang Mai
Thailand
Annettoz
Een betoverende ontmoeting met een ska-zingende monnik
Al een aantal avonden op rij kom ik kijken naar het zeer bezielde optreden van Por. De 27-jarige Thaise zanger is zo fragiel en fijntjes gebouwd dat ik me soms voorstel dat zijn grote, zware pet als functie heeft om hem met twee benen op de grond te houden. Wanneer hij begint te zingen draaien alle rollen om en is zijn vaak onzuivere, maar gepassioneerde stemgeluid genoeg om alle benen van de luisteraars in de reggaebar van de vloer te krijgen. Wanneer hij zingt, staat hij als een huis en hij heeft Aom en mij compleet betoverd.
Na zijn derde uitputtende optreden van de avond schuift hij haast ongemerkt aan bij ons tafeltje. Een paar Engelse meiden die hun vierde cocktail naar binnenslurpen overladen hem luidkeels met complimenten over zijn optreden en trekken giechelend zijn pet van zijn hoofd en toveren daarmee een warrige afro tevoorschijn. Met een bescheiden glimlachje bedankt hij hen en strijkt met zijn hand beschaamd door zijn haardos. Op zijn voorhoofd parelt een rij zweetdruppeltjes en zijn ogen staan moe en somber. “Too hot in here”, geeft hij ons als excuus voor zijn afwezigheid en om zijn haperende engels kracht bij te zetten wappert hij met z'n t-shirt heen en weer. Aom en ik nemen hem mee naar buiten, de koelte van de avondlucht in. Weg van de cocktailslurpende pettenjatters en de knallende geluidsboxen.
Terwijl we tegen zijn geparkeerde scooter aanleunen en Por een joint aanpakt van een andere zanger, begint hij opeens te vertellen wat hem dwarszit. “I like you much”, dringt onverwacht mijn oren binnen. “You have good heart and are special person. I'm not.” Aom en ik kijken hem verbaasd aan. Als er iemand een goed hart heeft is hij het wel. Hij doet geen vlieg kwaad en behandelt iedereen met veel respect. “I'm not good, because my wife, she left me. I haven't heard from her since a year.” Ook Aom wist niet dat Por getrouwd is en stoot een verschrikte kreet uit. “Met een Engels meisje. Ik houd zoveel van maar, maar toen we eenmaal getrouwd waren ging ze ervandoor. Ik denk dat ze alleen een visum wilde hebben.” Wow, en ik maar denken dat die dingen alleen gebeuren bij 'arme' vrouwen, maar dus ook bij kwetsbare mannen. “Ik heb mijn moeder teleurgesteld. Nu zal ze nooit kleinkinderen krijgen, want ik kan pas met iemand anders trouwen als ik gescheiden ben. Maar dat kan niet want ik weet niet waar mijn vrouw is. En mijn broer heeft zich laten ombouwen en is een she-male, dus die krijgt ook geen kinderen.”
Ik schud even met mijn hoofd om mijn gedachten op orde te krijgen. Ik zit hier met een van de liefste personen ooit. Een gepassioneerde ska-zanger die eruit ziet alsof hij thuishoort in de jaren zestig, die gebruikt is door een Westerse toeriste om een permanente verblijfsvergunning te krijgen en nu niet opnieuw kan trouwen omdat zij niets van zich laat horen. Oh ja, en zijn broer is een travestiet. Dit soort problemen hoor ik nou nooit van mijn vrienden thuis. Hier heb ik geen antwoord op geleerd tijdens mijn eenjarige opleiding Psychologie of uit de wandelgangen van het Nederlandse doorsnee leventje.
“Misschien moet ik maar weer terug het klooster in en maak ik zo mijn moeder trots. Een zanger in een bar is geen eervol beroep.” Por zijn woorden halen me weer terug naar de zanderige straat en de roestende scooter waar ik tegenaan leun. Het klooster in? “Ik was een paar jaar geleden monnik. Elke jongen moet een jaar monnik zijn. Dat hoort bij de opvoeding.” Ik kijk naar Por met zijn vriendelijke, rustgevende uitstraling en bijna kan ik hem voorstellen als een monnik in een oranje gewaad. Die kale mannen die ik al zoveel ben tegengekomen en waarvan ik respectvol afstand hield om ze niet onbedoeld te beledigen. Bijna. Tot hij de joint naar zijn behaarde bovenlip brengt en zijn hand gebruikt om zijn afro recht te schudden. Por een monnik? Grinnikend geef ik aan mezelf toe dat ik na ruim twee maanden nog steeds het echte Thailand niet ken en dat er nog zoveel te ontdekken valt.
Ons gesprek wordt ruw onderbroken door de Engelse meiden die duidelijk bezat zich schijnen te vervelen in de nu leegstromende reggaebar. Onder hard gelach drukken ze Por zijn pet scheef terug op zijn hoofd en na ons overdreven te hebben omhelsd rennen ze naar de verharde weg om daar een tuc-tuc aan te houden die ze naar de dichtstbijzijnde discotheek brengt.
Onbeholpen probeer ik Por nog een beetje op te vrolijken terwijl ook hij zich klaarmaakt om naar huis te gaan. Zijn problemen kan ik niet oplossen, maar ik kan wel mijn waardering voor hem uitspreken. Met een zachte zwaai zet hij zijn pet goed terug op zijn hoofd. Half achterover leunend aan onzichtbare poppentouwtjes in de lucht, zwiept hij het ene been voor het andere waarbij zijn wijduitlopende broekspijpen elkaar constant zachtjes aantikken. Terwijl hij zijn oude scooter aan de praat slingert zet hij zijn pilotenbril op tegen het rondwaaiende zand. “Ahh, good heart, good heart”, is het enige wat hij glimlachend als reactie op mijn opmerkingen geeft. “Told you..” En weg rijdt hij de donkere straatjes van Chiang Mai in. Een warm en vertederend gevoel achterlatende.
Foto's
