Leeuwentooi..
Masai Mara NP
Kenia
Corriebalten
Leeuwentooi..
Kale, grijze baobab bomen onderbreken de horizon met krachtige pennenstreken. Rijdend door Kenya wordt ons regelmatig "Safari njema!" toegeroepen. Niet helemaal begrijpend waarom mensen onze reis als een safari zien, roep ik toch altijd "asante!" (bedankt) terug. Later kom ik er achter dat safari het Swahili-woord voor 'reis' is. Safari njema betekent niets anders dan het Hollandse 'goede reis!'.
In het oosten zie ik hoe een lint van oranje vuur de horizon verlicht, een magische voorbode van een dag van weergaloze schittering. We moeten geconcentreerd rijden. Soms steken grote keien uit het wegdek, soms zitten er gevaarlijke scheuren in de opgedroogde modder. Erg slechte stukken bestaan uit mul zand of uit diepe geulen. Zover het oog reikt strekt een immense savanne met boompjes zich uit. In de verte bewegen een paar zwarte puntjes: struisvogels? Zebra’s? Misschien wel leeuwen!
Ik slik een spanningfliebeltje weg.
In de Masai Mara leeft het semi-nomadische Masai volk, dat hier zijn vee hoedt. Een trots volk. Ze leven in Manyatta's, tijdelijke dorpen. De vrouwen bouwen hutten, boma's van gevlochten takken, mest en modder. In de zon wordt deze mix zo hard als beton maar de stank blijft. De kraal is omgeven door takken en doornstruiken. Om wilde beesten buiten te houden. Het reservaat is namelijk niet afgeschermd door hekken; daarvoor is het met zijn oppervlakte van 1600 vierkante kilometer te groot.
We komen bij een dorp. Masai zoals we die kennen van de foto’s: slanke zwarte mannen met doorkijkoren, gehuld in rode omslagdoeken gewassen met Robijn. Een paar kinderen hoeden geiten met lange oren.
Je hebt de neiging om ze als commercieel ingesteld volkje te beschouwen die hun dansje speciaal voor ons opvoeren. Ware het niet dat er in honderden kilometers niets te bekennen is. Er staat geen Mercedes om de hoek. Wel jonge kinderen voor schamele hutjes, hun donkere ogen vol dikke zwarte vliegen. In mijn ogen een traan.
De zoon van het stamhoofd draagt stoer een hoofdtooi van leeuwenmanen. Hij blaast op een buffelhoorn. Jonge krijgers dansen al stampend onder monotoon gezang om ons heen. Dan staat het stamhoofd voor me stil. Hij kijkt me doordringend aan. Ik voel het spanningsfliebeltje weer in mijn keel. Ik zie de grote gaten in zijn oorlellen. Ik slik.
Trots legt de zoon van het stamhoofd zijn leeuwentooi voor me neer. Ik kijk kennelijk benauwd, want er wordt gelachen. Maar dan springen ze plots om beurten onwaarschijnlijk hoog het springen brengt hen dichter bij hun god, Ngai.. En het heeft, net als de rode kleding, als doel de roofdieren af te schrikken. Nou, ook mij hebben ze laten schrikken!
Ik wordt uitgenodigd in een hut. Een krappe, donkere ruimte. Een rond gat in het dak brengt een zonnestraal naar binnen. Op een klein vuurtje staat een pan soep te pruttelen. Een rookpluim walmt langs de pan omhoog, en glipt door de zonnestraal naar buiten.
Een oude Masai vertelt: 'De tijd staat hier stil. Rond hun vijftiende levensjaar worden de jongens besneden. Ze moeten bewijzen daarvoor sterk genoeg te zijn. In een groep worden ze weggestuurd met maar een doel: het doden van een leeuw. De eerste die erin slaagt zijn speer in een leeuw te steken, heeft voor altijd een bevoorrechte positie.
De tijd mag dan wel stilstaan, maar een traditioneel geklede Masai, met om zijn pols een groot opvallend hip horloge, verklaart dat de tijd ook hier verder tikt.
Eenmaal terug bij de vliegen in de kraal komt er een vrouw naar me toe. Ik moet mee. Achter de hutjes wordt het me duidelijk: sieraden kraampjes. Om hen te steunen koop ik te dure armbandjes. Ik kan afdingen maar ik ga hier toch niet om twee euro lopen zeuren.
de foto's in Kenia zijn allen met een gewone kodak genomen. Pas later schafte ik mijn digitale Canon aan.
Foto's
