Dwalend vallen mijn ogen op de 'raarste' dingen. Waarnemingen die me op m'n knieën laten vallen om vanuit een zo laag mogelijk perspectief mijn kijk op dingen vast te leggen.

Dit laagje 'schuim' op het zand boeide mij. De metamorfose van schuim naar geen schuim, maar wel een spoor achterlatend. Zonder schuim was dit spoor op z'n minst minder zichtbaar.