Rondje IJsland 2
Westfjorden
IJsland
Dianethone
Rondje IJsland 2
Ik stop en stap uit.Drie paar ogen kijken me strak aan.
Ik neem mijn camera en maak een foto.Ze gaan niet op de loop maar blijven bewegingsloos kijken.Ze wachten blijkbaar op iets...
Ik had de vele schapen al eerder gezien en was stilaan tot de konclusie gekomen dat er meer schapen dan IJslanders waren. En ik ben ervan overtuigd dat ze allemaal een kamikaze opdracht hadden.
Immers,zonder ook maar één plausibele reden gooiden ze zich voor de wielen van je auto of lagen zelfs op de rijbaan,gereed om hun opdracht te vervullen.
Hier en daar zag je zelfs enkele individuen,geslaagd in hun opdracht,langs de kant van de weg liggen,ontdaan van enigerlei ingewanden.
Schapen dus...
Niet slecht bekeken trouwens! Als verkeersremmer kan dat tellen. Op de lange duur remde ik al voor een brok lava dat ietwat gelijkenis vertoonde met hun silhouetten.
En behalve die originele verkeersdrempels waren er de gravel roads. En in september,na een natte zomer,verkeren die in abominabele toestand. Behalve dat zijn ze bochtig en steil. Met zo van die"blinhædir" toestanden. Steil omhoog met even alleen maar zicht op de lucht en daarna even steil en soms bochtig naar beneden. Met hellingen van minstens 15% om het leuk te maken.
De ietwat avontuurlijk gezinde reiziger vind dit een makkie! Toch?
Tuurlijk ! Maar het kan erger.
Een Amerikaans stel dat buiten mezelf als enigen in een hotelletje verbleven wisten er alles van .
" Man, there are a few very scary roads to drive !"
Na 2 dagen wist ik er ook alles van.Het was een billenknijpertje. Ergens in de Westfjorden..een bergpas en een knoert van een storm. De wind rukte aan de auto,de regen geselde de ruiten en verlaagde het zicht tot bijna nul. Dat had dan weer het voordeel dat je de afgrond minder te zien kreeg. Hetgeen er ook niet te zien was dat waren medeweggebruikers. Ik was daar helemaal alleen dus.
De auto reed als een trein...op normale weg. Hier produceerde hij een snerpend geluid als van een elektrische zaag hetgeen me de stuipen bezorgde.
De angst werd zekerheid! Hier ging ik een panne krijgen. Of een lekke band. Of het zou gaan sneeuwen..Of alles tegelijk.
De totaal kapotgreden weg verhoogde de spanning alleen maar,vlugger rijden dan in eerste versnelling was vragen om moeilijkheden. Die ik naar mijn gevoel al genoeg had.
Maar zie ! Mij engelbewaarder zat blijkbaar mee in de auto want na uren te hebben gereden kwam eensklaps de normale wereld terug in beeld en heelhuids bereikte ik mijn volgende bestemming. Waar ik wel tot huisarrest was veroordeeld door de aanhoudende storm maar dat kon me niet schelen,het was er warm en de megarit van de volgende dag kon me nog niet verontrusten.
De hoteldame zegde me :"Are you travelling alone? My God,you are a brave woman! "
En daar krult je neus toch van?
Foto's
