Na een lange dag, met een gids door de woestijn van hoogtepunt naar hoogtepunt te zijn geloodst, rijden we aan het eind van de dag naar de plek waar we de zon zullen zien ondergaan. Op een heuvel bezaaid met rotsblokken zoeken we een plekje om te gaan zitten. We vinden twee mooie plekken vlak bij elkaar waarop vlakke stenen een soort natuurlijke stoel vormen. Onze dochter, Siena kruipt bij mij op schoot en Odin, onze zoon, gaat bij zijn moeder zitten. Met zijn vieren kijken we hoe de zakkende zon de terra-tinten van het zand en de rotsen steeds weer veranderd; van witgeel naar oranje, vervolgens naar bijna karmijnrood tot het tenslotte een diepbruine kleur heeft. Qua lucht is de zonsondergang niet heel spectaculair maar de omgeving, die al niet te klagen heeft over haar schoonheid, lijkt er haast door betoverd te worden. Halverwege de kleurverandering draai ik me om en kijk naar de erg steile, enorme rotsformatie achter ons en maak deze foto. Aan de voet van die rots bevind zich ons kamp waar we straks de nacht zullen doorbrengen. Met mijn complete gezin in deze prachtige omgeving zijn, puur geluk ervaren kan soms zo simpel zijn!