Met een handvol bibberende Sumatranen, het is zo'n 4 a 5 graden boven nul staan we op een heuvel van de calderawand te wachten tot de zon opkomt. Voor ons ontvouwt zich een formidabel bijna episch schouwspel als de eerste zonnestralen het vulkaanlandschap in zacht licht zetten. Op de voorgrond in de diepte blijft de Bromo onverstoorbaar doorroken, terwijl de Semeru in de verte juist haar om-het-kwartier-pufje beeindigd. De zon zal straks de grondmist oplossen die nu nog als een soort wolkensoep de caldera opvuld.