Daar aan de Waterkant.....
Paramaribo
Suriname
Kokkeeri
Daar aan de Waterkant.....
Het is warm. Eigenlijk te warm om in Nederlands tempo door de stad te lopen. Maar ja, het aanpassen van de wandelsnelheid blijkt weer ‘ns te lastig. Dus ondanks het redelijk vroege tijdstip, het was nog geen 12 uur, toch maar naar het terras. Dat was de laatste paar dagen ook prima bevallen dus, waarom op deze laatste dag van onze korte vakantie eigenlijk niet.
Ons ‘eigen’ tafeltje is nog vrij. Direct naar de bar om de gebruikelijke djogo te bestellen, 2 plastic bekers erbij en we laten ons in de fel rode (ook plastic) stoeltjes zakken. Een diepe zucht volgt. Enerzijds vanwege de warmte, anderzijds omdat ons heerlijk verblijf in dit heerlijke land er zo goed als opzit. Morgenochtend vertrekt ons vliegtuig weer naar de januari temperaturen van Nederland….
De terrassen zijn eigenlijk niks bijzonders. De plastic tafeltjes zijn ongetwijfeld ooit wit geweest, de stoelen een cadeautje van de frisdrankleverancier. En schoon is het allemaal ook niet. Maar dat geldt voor alle terrassen hier. Eigenlijk past het allemaal wel bij elkaar. Links van ons vervallen houten huizen en aan de rechterkant een poging tot ‘boulevard’ met vooral veel beton. En wij in het midden op een shabby terras. De enigszins verkoelende wind vanaf de rivier en de parasols maken het, ondanks alles, toch de beste plek om even bij te komen.
Het is opvallend druk vandaag op de verschillende terrassen langs de rivier. Voor ons zitten 6 mannen van gevorderde leeftijd. De lege flessen op de tafel lijken een verband te hebben met de felheid van de discussies. Ze praten gepassioneerd en met wilde armgebaren. Het zal we over politiek gaan. Gisteren werden onverwacht de benzineprijzen verdubbeld en er gaan geruchten over een forse prijsverhoging voor bier en rum. Gezien de tempo waarin de mannen drinken, is dit laatste het gevoelige onderwerp.
Schuin rechts voor ons zit een wat vadsige en slordige blanke man alleen.. De onvermijdelijke djogo voor hem op tafel. Met enige regelmaat verschijnen er lokale meisjes bij hem aan tafel. Hij slaat dan een arm om hen heen, fluistert wat en geeft snel wat bankbiljetten. De meisjes lijken niet echt op hun gemak en verdwijnen snel weer naar een ander terras. One barman bekijkt het tafereel met gefronste wenkbrauwen aan. Hij vindt het maar niks.
Rechts van ons zit deelt een Nederlands meisje de tafel met een lokale jongen met lange dreadlocks . Terwijl ze hand-in-hand zitten fluisteren ze (lieve?) dingen naar elkaar. Wij trekken snel onze conclusie; Een van de vele Nederlandse blonde stagaires heeft weer eens leuke jongen aan de haak geslagen (of is het andersom?). Een veel gezien tafereel in deze stad, waar Nederlandse stagaires een populair import product (b)lijken te zijn.
Vanaf de linkerkant komt een zwerver onze kant op lopen. Vragend kijkt hij ons aan. Ik vis in mijn broekzak naar wat klein geld. Hij schudt zijn hoofd en knikt naar onze djogo….We hadden inderdaad net een nieuwe koude literfles bier, de djogo, gehaald, waar de mooie condens druppels nog op stonden. Wil ik daar wel afstand doen? Voordat ik iets kon zeggen, haalt de man een plastic beker uit zijn zak. En waarom niet? Ik schenk zijn beker vol. We proosten lachend. Hij loopt tevreden het terras af.
Een ouder echtpaar met fietsen aan de hand loopt de zwerver tegemoet. Ze proberen hem te ontwijken, zijn vragende hand negerend. Het echtpaar zet de fietsen zorgvuldig op slot en nemen plaats aan het laatste vrije tafeltje. Een beetje onwennig nemen ze de omgeving in hen op. Ze steken nogal af bij de rest van de bezoekers: een (te) netjes, maar toeristisch voorkomen, de kaki afgeritste korte broeken, sneldrogende shirts van de outdoorshop, tropenhoeden en de bekende sandalen / sokken combinatie. Onze conclusie is snel getrokken; ouders op bezoek bij een van de vele Nederlandse blonde stagaires. Door dochterlief op pad gestuurd op gehuurde fietsen, zodat zij zelf nog even van wat tijd heeft met haar lokale vriendje. Ouders die normaal altijd naar de camping in Frankrijk gaan, maar nu door de omstandigheden zijn gedropt in deze vreemde, beetje enge, exotische omgeving.
Een hand op mijn schouder onderbreekt onze roddelsessie. Een vrouw in een felrode scootmobiel vraagt of we even naar haar handgemaakt sieraden willen kijken. Het is nog steeds een mooie dag, dus bekijken we braaf al haar kettingen en armbanden. We hebben een leuk gesprek en kopen zelfs 2 van haar kettingen. Ondertussen benadert een jonge man ons van de andere kant. Hij verkoopt grote kokos-koeken. En omdat het nog steeds een mooie dag is en we al weer een tijdje zitten, nemen we ook van hem wat handel af. En zo trekt de wereld aan ons voorbij. Inmiddels loopt het tegen het eind van de middag. De koeken zijn al lang op. De 3e en 4e djogo al weer even leeg. Het achterbleven plastic bestek vormt het enige bewijs van een heerlijke lunch.
Mensen om ons heen komen en gaan. Samen met de barman zijn wij de enige constante in deze levendige omgeving. Mannen in pak, zwervers, meisjes in zuurstok-rose jurkjes en rastafarias wisselen elkaar af. De jonge gasten met broeken net boven de knieën slenteren voorbij. Net als mannen met een vrolijk fluitend vogeltje in een kooitje. Families halen snel even een broodje pom of gebakken banaan. Maar de meeste bezoekers genieten even van de schaduw van de parasol, de koele wind van de rivier en een lekker koud biertje.
De avond valt. De zon geeft een oranje gloed over de rivier. Ons terras is nog steeds vol. Wij zijn inmiddels aan onze zoveelste djogo begonnen en genieten met volle teugen. Op een heerlijke plek, waar altijd iets gebeurt! Daar aan De Waterkant, Paramaribo, Suriname.
Foto's
