Alles onder controle, toch?!?!?!

Door: Aukje

Geplaatst op Jul 14, 2011

In September 2007 gaf ik mijn vriend een backpack voor zijn verjaardag, met de mededeling dat we een gave verre reis moesten gaan maken en daar een backpack goed bij van pas komt. Hij keek me een beetje onzeker aan en zei, uhh oke, waarheen?
Hij was altijd van de tripjes naar leuke Europese eilanden, waar een vliegreis, hotel en transfers keurig werden geregeld door een reisorganisatie. En van kampeervakanties met zijn ouders, toen hij klein was, waar hij niets hoefde te regelen, lekker makkelijk en vooral goed georganiseerd. Ik wilde altijd al verder weg, maar had er nog niet de gelegenheid voor gehad. Wel waren wij met onze familie in de zomer een soort zwervers, die een busje volstouwden met kampeerspullen en dan wel keken waar we heen gingen.
Zoektocht naar een mooie bestemming ging van start, het ene exotische plaatje werd opgevolgd door een ander, en de reiskriebels kwamen ook bij hem los. Een betoverende foto van mooie ruïnes tussen bergen, met een vleugje mist en de zon die net doorbrak, gaf de doorslag. Machu Picchu, Peru, dat ging 'm worden.
Hij vroeg nog even hoe we dat dan gingen doen, wie stond er nu op het vliegveld met een bordje met onze namen?! Ik riep vol zelfvertrouwen dat we dat wel even zouden regelen en de vliegtickets werden geboekt.
Om toch wat meer zekerheid te hebben, besloten we een hostel voor de eerste nacht te regelen, zodat we niet, vermoeid van de vliegreis, op zoek moesten gaan. Gelukje, het hostel regelde ook de transfer vanaf het vliegveld. Misschien toch iemand met een bordje met onze naam erop?
Lonely planet (LP) uitgeplozen, grondig research op internet, wij waren er klaar voor. Lijstje DON'Ts volgens de LP en internetforums: 1: Stap NOOIT in een niet-erkende taxi, 2: Zet nooit je tas op een plek waar je 'm niet kunt zien. 3: Politie is vaak corrupt, dus zorg dat je er niets mee te maken krijgt. 4:Ga niet 's avonds in het donker door onbekende wijken in Lima, dat kan gevaarlijk zijn. 5: Ga GEEN sloppenwijk in. Oké, check, moet goed komen, hostel geregeld, transfer geregeld, niets meer aan doen!
In de avond op het vliegveld aangekomen, kwamen we tot de conclusie dat er niemand van ons hostel op ons stond te wachten bij de aankomsthal. Hmmm, jammer... In de LP het telefoonnummer maar even opgezocht en gebeld. Helaas bleek de vriendelijk klinkende spaanstalige dame aan de andere kant van de lijn een antwoordapparaat, dus dat ging 'm niet worden.
Een aardige, engels sprekende meneer kwam naar ons toe en vroeg of we een taxi nodig hadden. Hij had een green card, dus was erkend taxichauffeur, en wilde ons (voor een VEEEEEEL te hoog bedrag) wel naar het hotel brengen. Wij, moe, verreist, en zonder enige kennis van de Spaanse taal, besloten dat het wijsheid zou zijn dat te doen. Eerste punt van de DON'Ts-lijst getackelt! Erkende taxi, alles onder controle, toch?
Onze backpack achterin, daypack op schoot (check punt 2! Goed bezig!!) het chaotische verkeer van het donkere Lima in. Ontspannen lieten we ons achterover in de stoel zakken. Totdat we bij een stoplicht stil kwamen te staan en een vrachtwagen zich in onze taxi boorde. Shit! Gelukkig was de klap niet hard, maar de schade aan de auto wel behoorlijk, dus politie erbij. (uhm, hoe zat het ook alweer met punt 3?) We moesten, samen met de vrachtwagen, achter de politie aan naar het bureau. De taxichauffeur zat vloekend en scheldend (zelfs zonder enige kennis van de spaanse taal was dat duidelijk) achter het stuur. Hij maakte ons duidelijk dat hij wel een andere taxi zou regelen. We reden ver van de hoofdwegen weg en kwamen in een onbekende wijk stil te staan (oke, punt 4. We blijven rustig). Hier moesten we even wachten, zijn neef kwam ons halen. Neef?! Wel green card taxi?! Toch?! En daar kwam hij aan, wel een green card taxi chauffeur, maar niet aan het werk die avond, in een gewone auto (zonder "taxi-bordje" erop). In een onbekende wijk, 's avonds in Lima... We keken elkaar vertwijfeld aan, of hier blijven staan en hopen op een green card taxi die hier, zoekend naar verdwaalde toeristen, toevallig langs komt, of toch maar mee met de niet engels sprekende neef van onze eigen, engels sprekende, green card, erkende taxichauffeur mee. Oke, kiezen dus, tussen DON'T 1 en 4. De kans op een andere taxi leek ons redelijk nihil, dus gekozen voor punt 1, de niet erkende chauffeur. Goed, zucht, komt goed.
We reden weg van onze vertrouwde taxichauffeur (zou hij delen in de buit die zijn neef van ons af kon troggelen?!) en reden nog verder van de hoofdwegen weg, jawel, een sloppenwijk in. HELP! Punt 5!!! Zwerfhonden schoten over de straat, vuilnis overal, donker, de straatverlichting werkte niet, jongeren blokkeerden de weg door voor de auto te gaan zitten, maar onze chauffeur leek zich niet druk te maken. De rit duurde langer en langer, en met een boekje met hapklare zinnen in het spaans, vroegen we hoe lang het nog zou duren. Chauffeur keek ons quasivaag aan en begreep onze vraag echt niet. Vervolgens werden we aangehouden door de politie. (ja hoor, wederom punt 3!) Een agent scheen met een zaklamp in de auto en begon te praten met de chauffeur. Nadat ze uitgepraat waren, scheen hij nog eens met de lamp in onze (waarschijnlijk tamelijk witte) gezichten en mochten we door.
De sloppenwijk trok langzaam aan ons voorbij en we reden weer een wat drukker gebied in. Ineens zag ik het bordje van het hostel, en opgelucht keken mijn vriend en ik elkaar aan. Chauffeur bromde wat over het hostel, pakte onze tassen achteruit, nam ze mee naar binnen het hostel in, gaf de baliemedewerker op zijn donder dat hij ons niet op had laten halen, checkte de kamers, nam het geld voor de rit in ontvangst en reed weg. Vermoeid lieten we ons op het bed vallen, lekker he lieverd, alles zelf regelen! Alles toch onder controle!