Kaviaar van de Andes

Door: Pkoelewijn

Geplaatst op Apr 15, 2009

Onze gids, Ricardo, had ons 's morgens in de bus naar Cusco verteld dat cuy, in het Engels "guinea pig" , de kaviaar van de Andes werd genoemd. Met zijn vieren besloten we dat 's avonds eens te gaan proberen. In de Lonely Planet gids stond een aanbevolen adresje waar men lokale gerechten, waaronder cuy, zou serveren. Aangekomen in het restaurant dat de veelbelovende naam Kusikuy had, bestelden we vol goede moed driemaal geroosterde cuy. C. had zich onderweg bedacht en vond een biefstukje met knoflook toch net iets diervriendelijker. De ober waarschuwde ons dat die cuyes wel een half uurtje ( mas o menos) op zich zouden laten wachten. Dat vonden we niet erg en we genoten intussen van een drankje en van een muziekje van een stel vrolijke jongens met poncho en panfluit.
Na ongeveer een kwartier werd er een geroosterde cuy op de tafel naast ons geserveerd. Het beestje stond compleet met kop en staart op het bord, met zijn voorpootjes rustend op een soort oliebol en op zijn kop, bij wijze van kroon, een tomaat met daarop een toef tomatengroen. Onze buren begonnen het bruingeroosterde diertje uitbundig te fotograferen en toen realiseerden wij ons dat we geen van allen een fototoestel bij ons hadden om later ons eigen trio te kunnen vereeuwigen.
Ik ben zo snel mogelijk teruggelopen naar het hotel om mijn fototoestel op te halen. Toen ik na 20 minuten, hijgend, want nog niet gewend aan die grote hoogte daar, terugkeerde duurde het nog minstens een half uur voordat onze drie cuyes in hun volle glorie op onze tafel verschenen. Nadat we onze foto's hadden gemaakt werden de volle borden meegenomen naar de keuken alwaar, zoals spoedig zou blijken, de koppen van de lijfjes werden gehakt en de lijfjes doormidden gezaagd. Die kopjes aten ze natuurlijk zelf op, want Ricardo had ons al verteld dat de cuykop het lekkerste onderdeel is.
De borden met koploze en gespleten cuy werden weer op tafel gezet met het advies om maar lekker te kluiven, wat we uiteraard deden. De oliebol bleek rocoto relleno te zijn : een gefrituurde met deeg omhulde gevulde Spaanse peper.
De cuy was heel mals en smaakte heerlijk, maar C.'s biefstuk was nog taaier dan een oude schoen.
De volgende dag hebben we Ricardo en de rest van het gezelschap verteld dat we geen kaviaar, maar cavia van de Andes hadden gegeten. Ricardo begreep dat in eerste instantie niet , maar de Nederlanders snapten het des te beter.