Deze foto is genomen in het klooster van Santa Catalina in Arequipa in Peru, op woensdag 13 juni 2018 rond 10.30 uur.

‘Net na negenen, voor mijn gevoel al halverwege de dag vergeleken met de rest van de reis, verlaat ik het statige hotel Plaza Residence en betreed direct het letterlijk en figuurlijk oogverblindende Plaza de Armas. Aan de overkant strekt het pronkstuk van Arequipa, de kathedraal, zich uit over de gehele noordzijde van het plein. Het witte sillar krijgt door de al volop aanwezige zon een gouden gloed. Vijfhonderd meter verder rechtdoor lopend bereik ik, in het hart van de stad, de complete afzonderlijke stad van de nonnen. Het is een doolhof van straatjes met dikke muren waarop de okerkleurige en roodbruine verf om de paar dagen opnieuw wordt aangebracht. Ik zoek deur voor deur mijn weg door de individuele woonvertrekken met eigen keukentjes. Zouden de kloosterlingen zich weleens hebben afgevraagd wat het leven buiten de poorten van Santa Catalina ze zou brengen? De gedachte aan het geïsoleerde bestaan beklemt me. Dan beland ik weer op een hofje met volgroene bomen, omgeven door een felblauwe zuilengang. Een fontein siert de volgende binnenplaats. De beklimming van een steile stenen trap naar het dakterras wordt beloond met een verbluffend uitzicht op de 5.825 meter hoge besneeuwde top van de vulkaan Misti, de waker over de ari quipa (plaats achter de berg). Nog anderhalve dag blijft dit fotogenieke en wonderschone beeld van la ciudad blanca veelvuldig terugkeren op mijn netvlies. Mijn vraag aan gids Floris zal overmorgen wanneer we verder trekken dezelfde zijn als die van de soldaten aan hun opperhoofd, Inca Mayta Cápac. Zou hij ook antwoorden met ‘ari quipay’ (‘ja, blijf maar’)?’