Severino en het feest der feesten

Door: Felizzy

Geplaatst op Jan 24, 2011

Severino belde mij op vrijdagavond. Dat is beter dan anders, want Severino heeft de aparte gewoonte mij rond een uur of 6 in de ochtend te bellen. Nu moet ik toegeven dat ik dat niet erg vind. Severino heeft namelijk een streepje voor op andere mannen hier. Meteen toen ik hem zag had ik een zwak voor hem, en de reden daarvoor is even oppervlakkig als simpel: de jungle druipt langs alle kanten van hem af. Neen, hij loopt niet rond in een peniskoker of met pijl en boog, maar zijn ietwat onbeholpen aandoende Spaans, zijn relatief donkere huidskleur en zijn felle hoofdband verraadden zijn wortels meteen. En ik heb nu eenmaal een zwak voor Amazoniërs. Ik geef het toe: dat is ontzettend oppervlakkig van mij. Kijk, Severino is niet knap, maar hij is wel een Shuar, en wetende dat Shuar koppensnellende, polygame Amazonebewoners zijn (1), is het niet zo verwonderlijk dat mijn antropologenhart het stiekem geweldig vindt als Severino belt. Op welk uur van de dag dat ook mag zijn. Die vrijdagavond nam ik dus breed glimlachend de telefoon op.

Dat ze op weg zijn naar Quito (2), zei hij, en dat ze daar gaan dansen, en of ik meega. Ik was tot dan toe eigenlijk niet uitgegaan in Quito, en het aanbod om met de ‘runas’(3) mee te gaan was verleidelijk. En eng. En lastig en vermoeiend enzo. Maar na veel twijfel en tegenslag en vertraging en bijna niet gaan maar uiteindelijk wel, sta ik dan toch voor de Cactus. Een traditionele disco had ik niet verwacht, maar dit... ook niet. Voor de ingang staat een stel jonge indigenas en binnen blijkt het niet anders. Tot mijn ontsteltenis ben ik de allerenigste niet-indigena in de tent. Ik voel me onzeker en ietwat geïntimideerd... Sommigen dragen hun traditionele outfit, andere dan weer dragen kaptruien en piercings en haarbanden en jeans. Sommigen komen uit de Andes en sommigen uit de jungle, maar allemaal zijn ze inheems en – zo stel ik met een intense golf van affectie vast – trots op hun identiteit. De muziek is uitsluitend traditioneel Andes en de dans... de dans! Mijn antropologenoog registreert meteen dat wat o zo tekenend is voor het Grote Verschil tussen onze culturen: ze dansen in groep. Wij, individualisten, dansen in ons alleentje. Latino’s, de machistische verleiders, dansen enkel in paar. De runas daarentegen, de runas met hun solidaire economie en hun sterke communautaire eenheid, dansen – hoe kan het ook anders – allemaal in één grote cirkel achter elkaar aan, als een oneindige en vriendschappelijke polonaise. Elke blik die de mijne kruist is een waterval van welkom; er worden glimlachen uitgedeeld als waren ze gratis, en vele armen wenken mij uitnodigend de cirkel in. Ik ben verlegen. “Waarom dans je niet?” vraagt Severino. “Ik voel me een buitenstaander”zeg ik. Severino kijkt me oprecht ontsteld aan. “Nee!” roept hij. “Hier zijn we allemaal intercultureel”. Ik lach, ik dans. Ik leer mensen kennen, waaronder de jarige Jumandi en de beroemde Sarayaku’ers. Mijn hartje smelt voor iedere indigena die me probeert te versieren, vooral als ze van die beschilderde gezichten hebben (ik heb het al gezegd, ik heb wat met Amazonebewoners). De nacht schittert en straalt. Dit is de beste vrijdagavond die ooit uit de lucht kwam vallen.

Ik ben dankbaar en blij en eindeloos verliefd.(4)


----------------------------------------------------------------------------------
(1) okee, misschien snellen ze tegenwoordig niet zo heel veel koppen meer, alleen maar stiekem af en toe eentje?
(2) ‘ze’, dat is het indigena-jongerennetwerk, een groepje waar ik mij met hart en ziel voor inzet, zowel binnen als buiten werk
(3) Runas was niet zo lang geleden een scheldwoord en is nu een geuzennaam voor de indigenas. Het is Kichwa en betekent de mens die dicht bij de natuur staat.
(4) Op niemand in het bijzonder.