Atacama (Calama-Arica)
Atacama
Chili
TravelGoom
Atacama (Calama-Arica)
MIJN AUTOROUTE Naar Arica
Uit het niets een ferme twinkel als de zon plots achter de Andes vandaan klimt.
Met mijn ogen half dichtgeknepen kijk ik naar het goudgekleurde fluwelen tapijt onder me.
De vroege vlucht van Santiago naar Calama langs de lenden van de Andes is een genot.
De grootsheid van de Atacama strekt zich onder me uit tot ik plotseling in het stof sta.
Het vliegveld van Calama haalt het net bij die van Lelystad alleen is het gras hier zand en grind.
Er is nog een auto in de verhuur en een half uur later rijd ik 600km woestijn in opweg naar Arica.
Ik moet wennen aan de leegte en probeer afstanden in te schatten.
Mijn blik reikt tot 40km en dat is best ver.
De Panamerican Highway is grotendeels in prima staat. Soms een half uur geen ander verkeer, dan weer grote vrachtwagens, lange afstandbussen of particulier voertuigen.
Het landschap is desolaat doch helemaal alleen voel ik me niet.
Zandhozen en en het schaduwspel van de wolken op de Andes rechts van mij breken de rit.
Ik rijd op ca. 2200mtr hoogte en verheug me op het eerste dorpje en pauze op ruim 120km.
De oase Quillagua ligt als een groen tapijt in een smal dal tussen grindbergen.
De daken van de ca. 20 huisjes zijn net te zien boven de vegetatie die duidelijk de beekbochten volgt.
Ik drink wat en staar voor me uit met de vraag of ik op zo'n plek zou kunnen leven.
De vraag beantwoord ik nog niet.
Een kilometer later zet ik de auto noodgedwongen weer stop.
Ik ben bij de grens van 'Norte Grande' en word gevraagd rijbewijs, kenteken en paspoort te tonen.
De beambten zijn vriendelijk en wensen me een prettige reis.
Die reis gaat via het verrassend levendige Pozo Almonte door naar Huara waar ik in een kiosk mijn profiand bijvul.
Ik heb de afslag naar Iquique dan al links laten liggen, die is voor de terugweg.
Zo'n 100km voor Arica rijd ik via een smal dal plotseling een brede vallei in.
Ik ben bij Cuya, een klein dorp met 2 kiosken en uitgebreide fruitplantages langs de stromende rivier.
De blik terug op het dorp en de vallei is overweldigend wanneer mijn auto gestaag de bergwand op klimt..
Doch mijn genieten maakt al snel plaats voor zorg.
De benzinemeter keldert naar beneden, het lampje brandt en Arica is nog 100km.
Ik heb geluk.
De weg gaat voor het grootste deel naar beneden.
Liefst 80km laat ik de auto in zijn vrij richting Arica rollen.
Af en toe gas geven om vaart te houden of een heuvel te beklimmen.
De auto zou op mijn adrenaline kunnen rijden.
Het bordje Arica gaat samen met een Texaco.
Ik kus het dashboard en vul de tank terwijl de spanning uit mijn lijf verdwijnt.
Arica oogt verzorgd als ik via de buitenwijken richting centrum rijdt.
De huizen zien er netjes uit, geen krottenwijken maar ik besef me dat de stad graag een goede eerste indruk zal willen geven.
Ik parkeer de auto bij de visserhaven aan de boulevard in de schaduw van El Morro, de rots boven Arica.
Het is druk en de sfeer is Europees toeristisch, zuid-Frankrijk had gekund.
De autovrije winkelstraat is voorzien van winkels en eettenten in alle soorten en maten.
Het geeft me rust, voelt vertrouwd, ik ben ook nog maar kort in dit land.
Ik plof neer op een terras, het is tegen 17u en ik ben toe aan een cerveza.
Na een wandeling over de boulevard en de prachtige stranden van Arica loop ik het toeristenkantoor binnen.
De ontvangst is hartelijk, de uitleg zonodig in engels en compleet.
Ik heb mijn besluit genomen.
Hoewel Arica me charmeert rijdt ik door naar Putre.
Mijn hoofddoel is immers Parque Nacional Lauca en dan zit ik ineens op 4700mtr.
Een nacht op 3350mtr in Putre is dan verstandig om het risico op hoogteziekte klein te houden.
Om 19.30u rijdt ik Arica weer uit.
Ik kan volgens de borden kiezen tussen Peru en Bolivia.
Het wordt de berucht ruta 11 richting La Paz, het is dan nog zo'n 90km naar Putre, een peulenschil...
>> zie volgende blog
Foto's
