Dit is een tip voor mensen met claustrofobie of astma die het niet zien zitten om de gevaarlijke mijn in te gaan, maar die toch graag een idee willen vormen van het harde mijnwerkersleven. Door de Fiesta de San Bartolomé werden er tijdens de dagen dat wij in Potosi waren geen tochten in de mijn georganiseerd, dus waren we genoodzaakt een andere oplossing te zoeken. We hebben dan maar een taxichauffeur gevraagd om ons op de berg te brengen. De man deed dit met veel overgave en bracht ons van de ene mijningang naar de andere. Het was laat op de middag, we konden genieten van een prachtige ondergaande zon boven Potosi. Mensen waren volop aan het werk met scheppen en mijnwagentjes en we zagen wat later ook de mijnwerkers uit de mijn komen, waar ze zich wasten bij hun kleine huisjes op de berg. Vrouw en kinderen stonden hen al op te wachten. We maakten een praatje met de mijnwerkers en konden hier en daar zo'n ingang een paar meter binnen gaan. Het was een prachtige ervaring en de spijt dat we niet naar binnen konden was al gauw vergeten. Vooral toen we hoorden dat daar binnenin niet zo veel te zien is omdat het pikdonker is, er geen zuurstof is en dat ze echt wel een loopje nemen met de veiligheid. We hebben dan misschien niet die beklijvende ervaring in de mijn meegemaakt, maar we hebben wel een goed beeld van hoe het leven van de mijnwerkers en hun familie is en we hebben er prachtige foto's aan overgehouden.