Tijdens onze reis in Zuid Amerika vorig jaar hadden we wat tijd 'over'. We hadden voor 3 maanden een route uitgestippeld maar zonder iets van te voren al vast te leggen. Zo kwam het dat na onze ronde in Bolivia (La Paz, Sucre, Uyuni, La Paz) twee weken in Cuzco ons wel iets te veel leek. Niet dat we er geen twee weken zouden kunnen verblijven, maar laten we dan nog iets op de weg daar naartoe gaan zien. Omdat we Puno niet zo leuk vonden en al in Arequipa waren geweest, was Isla del Sol daarom onze keuze.

Een eiland, gelegen in het hoogst bevaarbare meer ter wereld, het Titicaca meer, op 4.000 meter hoogte. Vanuit Copacabana vaarden we er op ons gemak naartoe en bij aankomst zagen we al wat ons te wachten stond. Een steile klim naar onze overnachting en op die hoogte is dat niet niks. Genoeg adempauzes later kwamen we aan op onze kamer met echt een waanzinnig uitzicht. Daar zal ik later nog eens een foto over plaatsen. Omdat er op het eiland ruzie is tussen noord en zuid bleven we netjes aan onze kant en hebben we de hele middag op stoeltjes naar de bergen rondom het meer gekeken. Op deze hoogte is relaxen af en toe noodzakelijk.

Toen de avond begon te vallen en we op weg waren naar een restaurant veranderde de zonsondergang van een ogenschijnlijke normale zonsondergang naar één die ik nog niet eerder had gezien. Deze streep van blauw, geel en oranje, die steeds verder naar beneden zakte was het hoogtepunt van deze dag! Het maken van een goede foto met lange sluitertijd was dan ook niet makkelijk, maar het is gelukt:)

Een schouwspel dat