Bolivia, Zuid- Amerika
Bolivia is vooral bekend van de llama’s en de poncho’s, van het Andesgebergte en de ijle klanken van de panfluit. De helft van Bolivia ligt echter een stuk lager en is grotendeels bedekt met tropische bossen. Moeder Aarde heeft in de Boliviaanse Amazone soms vreemde kostgangers.
Tekst Wim Kamerbeek, Fotografie divers
Pachamama is boos
“Je spreekt Spaans en Engels. Je bent een verstandige vent. Don’t
worry; you’ll be fine,?? had Steve gisteren gezegd toen hij me
aannam. Nu ik met Emmett op stap was om de laatste inkopen te doen
voor we de jungle introkken, vroeg ik me ernstig af of ik wel
‘fine’ zou zijn en hoe lang ik dat zou volhouden. Emmett was een
slanke vijftiger, pokdalig gezicht, spierwitte huid, bril, zwarte
kleding, zware hoge schoenen. Emmett was als monteur ingevlogen
door een Amerikaans houthandelbedrijf dat een kapconcessie in San
Ignacio de Moxos had gekocht. Ik was aangenomen als tolk voor de
vier Amerikanen die in een kamp in de jungle samen met zo’n tachtig
Bolivianen bomen kapten voor de export. Ik zou de volgende dag met
Emmett per lijnvlucht van Santa
Cruz naar Trinidad vliegen en van daaruit met een
privé-vliegtuigje naar San Ignacio. Ook voor een immigrant als ik
was dat een fraaie toeristische rondreis. Van een miljoenenstad op
de oostelijke savannes naar een departementshoofdstad (50.000
inwoners) in het Amazonestroomgebied in het noorden, naar een dorp
(3.000 mensen) honderd kilometer in de jungle, naar een kampement
nog dieper in de jungle met 84 bewoners.
Vandaag was ik al begonnen met werken door Emmett wegwijs te maken
in Bolivia.
De paar dingetjes die hij nog nodig had (sluitringetjes, duct-tape,
pindakaas en een blikopener) hadden we allemaal zo gevonden, maar
toen wilde hij een buitensportwinkel bezoeken om te kijken naar
wapens. Hij had me verteld dat hij sluipschutter was geweest in de
Vietnam-oorlog, dat hij veertig manieren kende om iemand te doden,
dat hij een voorwaardelijke veroordeling had lopen in Oregon wegens
een barbrawl, dat hij met toestemming van de reclassering naar
Bolivia
was gereisd, dat hij alcoholist was maar al vier maanden niks had
gedronken, dat zijn gewelddadige vrouw hem achterna zat met
koekenpannen en dat hij het liefst knutselde aan de zware
dieselmotoren van grondverzetmachines en generatoren. Emmett was
bovendien hardhorend geworden van alle motorgeluiden en hij sprak
geen woord over de grens. Hij liet ook nog doorschemeren dat hij
thuis tegen betaling mensen een ongeluk liet krijgen. Emmett was
het materiaal waar Jerry Springer zijn beste shows uit brouwde en
tot nu toe vond ik hem wel aardig, maar was ik ook buitengewoon op
mijn hoede. Ik zette hem af bij zijn hotel. Mijn eerste werkdag had
ik overleefd. Geen geringe prestatie.
Klik om te kijken of de papieren
editie of
de digitale
editie nog
beschikbaar is.
