Ecuador - Het land van de zon

Tekst: Matthijs de Groot, Fotografie: Louise ten Have



Het land van de zon



Dat we het misschien niet zouden halen wisten we. Wat we ook wisten is dat we niet veel andere opties hadden. Hier in het hooggebergte van Ecuador, op 2785 meter hoogte, staan we dan. Stil, wel te verstaan. En het is geen goede plek om stil te staan. Deze bergen om ons heen, ook wel de Andes of Sierra ge noemd, herbergen etnische stammen, indígenas zoals de kleur rijke locals hier worden genoemd. Elke cen ti meter van het groen van de bergen, vaak tot helemaal bovenaan de steile toppen, wordt benut om iets op te verbouwen. Het land verdeeld in vakken, ziet eruit als een prachtig grafi sch vormgegeven lappendeken. De inwoners met hun poncho’s steken ertegen af als op vallende rode stippen.



Maar het zijn niet de locals die deel uitmaken van ons probleem. We staan met de auto stil bij een benzinestation. Een aardig lachende bergvrouw met rode poncho vertelt ons dat zij net de allerlaatste benzine in haar met schapen beladen pick-up heeft getankt. Ik vraag me af hoe nou in godsnaam een tankstation, op deze plek, leeg kan zijn? Of liever: leeg mag zijn. Ik kijk de pompeigenaar aan en vraag of hij niet nog ergens een litertje heeft. Hij steekt zijn hoofd schamper lachend door het autoraam en zegt niets meer te hebben. Kijkend op onze benzinemeter laat hij een lange oooeei horen, waardoor ik hem zo mogelijk nog kwader aankijk. Maar samen met de man tellen we de kilometers op de routekaart naar het eerstvolgende benzinestation. Het zijn er veel. 71 lange kilometers. Leunend op onze auto wijst de pompeigenaar omhoog. ‘You go up for ten minutes and then you go down, only down’. We kijken de man aan en hoewel we inderdaad van het hoogland naar de laaggelegen kust rijden, geloven we hem amper. Veel keus hebben we echter niet. Ik start de auto. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik de man en de schapenvrouw uitbundig zwaaien.



Klik om te kijken of de papieren editie of de digitale editie nog beschikbaar is.