En weer gaat de wekker veel te vroeg. Zes uur. Dat gaat hier iedere dag zo. Maar het is absoluut tijd om op te staan. De dagroutine op reis is anders dan thuis. Slapen doe je daar maar. Of in de tijd... Lees meer
Gorke
Het Nationaal geluk i
Bhutan is het enige Boedhhistische Koninkrijk ter wereld met een wel heel bijzondere filosofie. De vader van de huidige koning bedacht het Nationaal Geluk dat gaat voor het Nationaal product. De monniken werken aan het geluk in de zhongs, versterkte kloosterburchten, waar ook jaarlijks religieuze dansen worden gehouden ter ere van Guru Rinpoche, de grondlegger van Bhutan. De zhongs zijn opgetrokken uit dikke muren met houten verblijven, waar geen spijker aan te pas is gekomen. Bovenaan draait een monnik aan een gebedsrol om gebeden de wereld in te zenden, ook weer ter bevordering van het nationaal geluk!
Ontdek het Beysehir..
s.v.p openen. Het Beysehir meer is nog redelijk onontdekt. Donkere wolken aan de overkant. We hebben geluk. Ze blijven daar hangen. We staan hier 3 nachten en zien geen enkele toerist. De mensen zijn super vriendelijk en voor we het weten zitten we mee te picknicken en zelfs als we thee bestellen mogen we het niet betalen. We voelen ons volkomen veilig die 3 nachten in onze camper aan het meer.
Noorderlicht in Reine
Ons doel van onze reis naar de lofoten was het noorderlicht te spotten en uiteraard te fotograferen. Wat hebben wij een geluk gehad, van de 7 avonden hadden wij 4 avonden het noorderlicht. Deze week weinig in bed gelegen, hele avonden op pad om het fantastische licht te bewonderen. Deze foto is bij Reine gemaakt
Mustang, verborgen...
Mustang ligt, zeer moeilijk toegankelijk, tussen Nepal en Tibet in, hoog in de Himalaya. Dit voormalige Tibetaanse koninkrijkje is, net als grote broer Tibet door China is ingelijfd, ingelijfd door Nepal. Veel invloed kon Nepal er nooit uitoefenen, zodat de Mustangse koning gewoon kon verder regeren. De laatste koning overleed enkele maanden geleden. Nog altijd beschouwen de Mustangers Nepal als ' dat andere land daar beneden'. Het is een beperkt toegankelijk gebied. Je komt er alleen met het vliegtuig. Jomson heeft een klein vliegveldje naast de (enige) dorpsstraat. Voor wandelen moet je hier forse bedragen neertellen. Het wordt dan ook mondjesmaat bezocht. Tot 1992 was het voor buitenlanders zelfs helemaal verboden gebied. Op de foto is nog iets van land- en tuinbouw te zien (veel appels), maar verderop is het een grote stoffige winderige steenwoestijn. De dorpen zijn bijna middeleeuws. Het leven is hier bijzonder hard en in de winter is het bijna onmenselijk koud. Het is hier op en top Tibetaans wat cultuur en landschap betreft. Ik zal binnenkort wat meer foto's uploaden van dit bijzondere gebied, en wellicht ook nog een blog of review.
' Opfladderen ' op...
We zijn weer terug in de Lage Landen. Ik start met deze foto, genomen op Durbar Square in Kathmandu. De duiven zitten er in grote getale. Als iemand hard in zijn handen klapt, fladderen ze op. Op de foto is dat goed te zien. De meesten blijven gewoon op de grond zitten. Zij kennen de truc al. Durbar Square is, ondanks ernstige vernielingen door de aardbeving, nog altijd schitterend mooi. Vooral om er een tijdje te blijven zitten en alles gade te slaan: de prachtige historische gebouwen en de bijzonder kleurrijke mensen. Wat een dynamiek heb je daar.
Dooie bomen
Deze plaat doet en beetje denken aan de Deadvlei in Namibie. Maar nee, we zijn hier bij de Mammoth Hot Spring Terraces van het Yellowstone Park. Ik vond dit het allermooiste plekje van het park.
Groenten en fruit uit
In de Mekongdelta vinden veel activiteiten op en aan het water plaats. Zo is er de groothandel in groenten en fruit, die helemaal vanaf schepen plaatsvindt. De handelaren binden het fruit en de groente die ze verkopen aan een hoge stok, zoals meloenen en uien. De handel wordt in kleinere bootjes geladen en wordt aan de wal verkocht. Tip: Ga vooral vroeg en vaar iets verder, waar je alleen de lokale bevolking ziet. Het is wat duurder, maar zeker de moeite waard.
Khiamniungan in...tra
Noordoost India kent een rijke geschiedenis en eeuwenoude stammencultuur. Prachtige voorbeelden hiervan zijn te zien op het Hornbill Festival dat elk jaar gehouden wordt in Nagaland. In de eerste tien dagen van December laten tientallen culturele groepen de rijke tradities zien van hun bevolkingsgroep. Als je een bezoek aan Nagaland in kan plannen in een rondreis door India dan zou ik dat zeker doen. Hier twee leden van de Khiamniungan, de oudere man in een origineel kostuum met echte tijgertanden, berenvel en neushoornvogelveren. De jongere draagt een versie waarvoor geen zeldzame diersoorten gedood hoeven worden. Traditie met oog voor de toekomst. Terwijl ik een paar woorden wissel met de 2 schuift er een man bij ons aan die behoorlijk engels spreekt. Hij blijkt kostuummaker te zijn en weet elk detail in de outfit te benoemen. Betekenis en oorsprong en de materialen waar het van gemaakt wordt. Gefascineerd heb ik ruim een uur met hem gepraat. Ik zal niet op alle details ingaan maar één ding vond ik zeer bijzonder: de witte franjeslierten op het hoofddeksel. Tegenwoordig wordt dat van een soort papier gemaakt, dat zal niet als een verrassing komen. Traditioneel echter zijn dit hele dunne slierten die van de slagtanden van wilde zwijnen af worden geschaafd. Het Hornbill Festival wordt gehouden in het Kisama Heritage Village een uurtje rijden van Kohima, de hoofdstad van Nagaland. Op een berghelling zijn van de belangrijkste stammen kopieën van hun traditionele gemeenschapshuizen gebouwd. Tussen de shows in de centrale arena door houden de groepen zich hier op. Een mooi moment om met hen in contact te komen. Echte belangstelling, dus niet alleen een praatje voor een foto, wordt zeer gewaardeerd. Nagaland staat nog niet zo heel lang op de toeristische kaart, een rondreis door dit gebied voelt nog echt als een ontdekkingsreis. Het kan soms behelpen zijn voor wat betreft accommodatie. Houd ook rekening met soms lange reistijden. Met name de smalle wegen in het op meerdere heuvels gebouwde Kohima zijn niet berekend op de huidige verkeersdruk. Kohima heeft geen vliegveld of station daarvoor moet je in Dimapur zijn, 4 uur rijden verder in het dal net over de grens met Assam.
Lakes met een spiegel
Een van mijn reis hoogtepunten is de rit van chili naar uyuni met een 4wheel drive. Het ruige landschap van Bolivia is een van de mooiste die ik gezien heb. Door het ruige landschap vind je meren met zoveel mineralen dat het vreemde kleuren geeft, daarbij rijd je tussen bergen alsof je op een andere planeet bent. Het eerste meer dat we hier tegen kwamen was Laguna Blanca
Tanah Lot
Tanah Lot staat in elke reisgids als de nummer een attractie op Bali. Vanuit Ubud een taxi gehuurd en er naar toe om zonsondergang mee te maken. Daar aangekomen werd mij al snel duidelijk dat het erg druk zou worden want er waren ruime parkeerplaatsen voor bussen etc. Dus niks buiten gebaande paden. Gelukkig is het terrein groot genoeg om al die mensen te kunnen laten genieten van de zonsondergang. Zelf kon ik nog boven op de richel een plekje vinden om mijn statief neer te zetten. Mijn idee was om te fotograferen met lange sluitertijden tot 2 minuten om het water te verstillen en om nog voldoende doortekening te krijgen in de rotspartij. Ik heb deze foto samengesteld adhv diverse opnames met sluitertijden van 2 seconden tot 2 minuten. Het is een HDR opname die manueel is tot stand gekomen en niet door een programma. Voordeel is ook dat door de lange sluitertijd de mensen verdwijnen behalve dan als op de zelfde plek blijven staan.
Chinese kleurplaat
In de regio van Yuanyang in de provincie Yunnan vind je vele rijstterrassen. In het bergachtige landschap heeft de Hani-bevolking, één van de vele minderheidsgroeperingen die hier leven, sinds ± het jaar 1000 vele terrassen aangelegd waar rijst wordt verbouwd. Elke meter wordt benut. Het is voorjaar als wij er zijn en de terrassen staan nog vol water Door de weerschijn van de wolken of de blauwe lucht, maar ook mineralen en algen bepalen de kleuren van het water. Hier en daar is al wat aangeplant. Drie dagen rijden we door dit gebied en waar je ook stopt, je kijkt je ogen uit!
Het zwaarste beroep..
Onderweg naar de Danakil Depressie, komt deze man met zijn kamelen karavaan in tegengestelde richting op ons af gelopen. Hij is bezig aan een voettocht van zo'n 7 dagen. De Danakil Depressie in Ethiopië is bij gemiddelde de heetste plek op aarde. De gemiddelde temperatuur is er 34 graden, en in de zomer stijgt het kwik ver boven de 50 graden. Deze nietsontziende plek is het werkterrein van deze mannen: de zoutdelvers. Ze lopen 7 dagen van hun thuisbasis met hun kamelen richting de zoutvlaktes van de Danakil, om daar zout in te slaan. Dit zout wordt vervolgens weer gedurende 7 dagen terug vervoerd naar de markt, alwaar het verkocht wordt. Door de hitte, het (actieve) vulkanische landschap en het uitblijven van regen is het dus een ongelooflijke zware tocht. De kamelenhoeders zijn onderdeel van de Tigray stam. Deze stam heeft echter de zoutmijnen (zoutvlaktes van een opgedroogd meer) niet in bezit. De mijnen zijn in handen van de Afar stam. Maar de Afar hebben het goed bekeken. Ze laten de Tigray mannen de kamelen naar de zoutvlaktes lopen en ze zelf het zout in grote brokken verzamelen. De Afar hakt de blokken vervolgens in perfect vierkante vormen van zo'n 5 kilo, zodat er een standaardprijs per blok betaald kan worden. Wij hebben het werk van deze mannen uitgeroepen tot het zwaarste beroep ter wereld! Als je de Danakil wilt bezoeken, moet je dit doen met een georganiseerde tour. Je kunt hier zelf niet komen, omdat het land op slot zit. Door de continue dreiging vanuit Somalië en Eritrea is dit een gevaarlijk gebied, en mag je alleen onder militaire escorte je hier begeven! Boek je tour echter niet te ver van te voren. Er zijn genoeg aanbieders, en ze hebben altijd wel een auto over. Je kunt dus last minute een plekje regelen, en daarmee heel veel geld besparen!
Stofhappen
Nog een foto uit het geweldige Amboseli. Dit keer niet zwart-wit, maar in kleur om de prachtige zonsopkomst weer te geven. 2 zebras vechten (of spelen) op de open vlaktes, terwijl de warme zonnestralen het opstuivende stof oranje kleuren. Het was erg vroeg in de ochtend, en dit waren een van de eerste dieren die we die dag spotte: meteen raak dus! Als je niet in een van de dure lodges wilt overnachten, zet dan je tentje op bij de ‘community campsite’ net buiten het park. Vanaf daar is het slechts enkele minuten rijden naar de poort. Als je de dag van tevoren al je toegangsbewijs hebt gekocht (gewoon bij de poort), rijd je als eerste het park in terwijl de zon opkomt achter de Kilimanjaro!
Gastvrijheid
We lopen een kind achterna, een steile helling af, en zo komen we bij een groep mannen die aan een lange tafel zitten. Daarnaast zien we plotseling drie Red-Top-Yao-vrouwen die druk doende zijn met het koken van rijst in een grote pan op een open vuur. We horen dat de vrouw (linksboven op de foto) deze week weduwe is geworden en nu is de familie samen gekomen om te rouwen. De weduwe loopt naar binnen en komt met een schilderij naar buiten van haar man. Ze vertelt haar hele verhaal aan ons en ook al verstaan we het niet, het luisteren doet al goed.
Noorderlicht en...maa
In het Noorden van Noorwegen hadden wij het geluk het Noorderlicht een paar keer te mogen zien! Deze avond was het bijna volle maan. Om het noorderlicht te kunnen zien, is het vaak belangrijk een zo donker mogelijke plek op te zoeken, waar weinig of geen lichtvervuiling is. Nu wil ik de maan geen vervuiling noemen, maar ze geeft iig wel erg veel licht. Wij dachten dat onze kansen voor die avond bekeken waren, maar niks is minder waar. Het licht was zo krachtig, dat het super goed te zien was samen met de maan en ontelbare sterren. We klommen op onze sneeuwscooter de berg op voor een mooi uitzicht. Het was goed koud, maar een avond om nooit meer te vergeten!
Het waarom van wieroo
Wierook vormt een belangrijk onderdeel binnen de religieuze rituelen en ceremonies in Azië. Het betekent letterlijk ‘gewijde rook’ en bestaat uit een mengsel van kruiden, bloemen, planten en hars van de Boswellia boom. Nadat wierook wordt aangestoken begint het te smeulen en ontstaat er een aromatische geur. Duizenden jaren geleden werd wierook al gebruikt in Azië als offer voor de goden, om contact met ze te maken en hun aandacht te vragen voor de gebeden. Tegenwoordig wordt er nog steeds veelvuldig wierook gebrand in landen als Thailand, China, Vietnam, Laos en Cambodja. Bij de vele tempels, op huisaltaren maar ook op andere plekken zoals in winkels (om de verkoop te stimuleren) en bij gevaarlijke kruispunten etc. ruik je de geur van wierook. Wierook heeft naast offerande ook een aantal andere functies. Zo werkt het rustgevend en stimuleert het de concentratie. In de vele vormen van het boeddhisme wordt het dan ook gezien als onmisbaar bij het mediteren. Volgens een legende werden er tijdens de lessen van Boeddha, die intensief en vermoeiend waren, stukjes sandelhout gebrand om de leerlingen alert te houden. Een traditie die later werd voortgezet in tempels en kloosters over de hele wereld. Wierook aansteken dient te gebeuren volgens een strikt ritueel. Men begint met het maken van 3 buigingen en knielingen, vervolgens maakt men een buiging met een mudra (handgebaar) en ten slotte kan men 3 stokjes wierook offeren: Eén voor het huidige leven, één voor het vorige leven en één voor het toekomstige leven. De eerste wierookstok steekt men in het midden van de wierookpot, de volgende steekt men met de linkerhand links van deze wierookstok. En de laatste wierookstok komt aan de rechterzijde van de eerste wierookstok. bron internet
Armoede in Zuid China
We hebben vandaag tijd om hoog in de bergen het Yao-dorpje La Ha Mi te bezoeken. Bij aankomst is het mistig en koud. Allerlei paadjes leiden naar huisjes, houtopslag en schuurtjes. Alleen te voet kun je door dit dorp lopen over de smalle paden. We zien een oudere Yao vrouw lopen op te grote sloffen met een lege rijstzak op haar toch wel kromme rug. De rijstzak blijkt gevuld met hooi. Zo blijft haar rug warm. Ze wenkt ons en wijst naar boven. Niet wetende wat ze bedoeld, roep ik de hulp in van onze gids. Ze blijkt een zus te hebben van 90 jaar die hogerop woont. Zij schijnt het zo ernstig in haar rug te hebben en heeft heel veel pijn. Zelf is ze 92. We gaan mee en komen in haar huisje en zien haar zus op het bankje liggen.Ze weet zich geen raad van de pijn.Dan word je wel even stil van wat je waarneemt. Ook de omstandigheden waarin ze woont is verschrikkelijk. De muren zijn zwart geblakerd en gescheurd door het houtvuurtje dat wat warmte moet bieden. In een andere hoek is de 'keuken'. Niet meer dan één pannetje en een bordje. Water is er niet. We hebben geld achter gelaten zodat iemand uit het dorp voor haar pijnstillers kan kopen. Een indrukwekkende ontmoeting
Vlieg met me mee naar
Een klein buitje tijdens een safari heeft soms ook zo zijn voordelen. Zo ook deze ochtend, toen er een mooie regenboog aan de hemel verscheen. Snel op zoek naar een object om ervoor te krijgen. Deze Savannearend (Tawny Eagly) besloot gelukkig mooi in het zonnetje te gaan poseren. Een van mijn persoonlijke favorieten van mijn laatste reis ;)
Haaien Elke keer als er weer een mooie foto van de prachtige onderwaterwereld op de site verschijnt, moet ik denken aan mijn eerste ervaring met snorkelen..... Na een prachtige rondreis van drie... Lees meer
Uitslag van het februarithema "Fiets" Tjonge, dat hebben we geweten! Wat een leuke, bijzondere en vooral ook mooie fietsfoto's hebben jullie ingestuurd voor het alternatieve februarimaandthema "Fi... Lees meer
Dat moest mij natuurlijk weer overkomen. Een fanatieke reisgenoot en fotograaf die vindt dat hij altijd vooraan moet staan om zijn perfecte wildplaatjes te schieten. Er mag natuurlijk geen grassprietj... Lees meer
Een reisreporter is een reisreporter, daar zitten geen verschillen tussen. Nou vooruit, een kleintje dan: er zijn reisreporters en er zijn reisreporters van het eerste uur. Deze laatste reisreporters,... Lees meer