Geervannesmeed
Kleine zonnedauw
Dit wettelijk beschermd plantje, met een doorsnee van ca. 5 cm en een hoogte van minder dan 10 cm wordt gemakkelijk over het hoofd gezien. "Gelukkig maar", zou ik bijna zeggen. Augustus is de maand dat dit plantje in bloei staat en zaden vormt. Je vindt hem in moerasachtige gebieden en natte, zure heidevelden. De bodem moet kaal, schraal en zelfs zuur zijn, zolang het maar vochtig is. De zonnedauw overleeft ook “Spartaanse” omstandigheden, want hij hoeft niet al zijn voedsel uit de bodem te halen. Hij vult zijn menu namelijk aan met kleine insecten. De druppeltjes die je ziet aan het uiteinde van de blaadjes, hebben niets met dauw te maken, maar zul je altijd op de klierhaartjes aantreffen. De Kleine zonnedauw lokt, vangt en verteert kleine insecten met behulp van die glinsterende, kleverige druppeltjes. Als een insect op een blad landt, kleeft het vast, het blaadje rolt zich dan langzaam op om de prooi te verteren. Omdat het plantje zo klein is, valt niet op hoe prachtig het is, maar met een close-up kun je alles goed bekijken.
Heijkersbroek
Doordat grote delen van het ruim 25.000 ha grensoverschrijdende Natuurpark Kempen~Broek (in Belgisch en Nederlands Limburg en Noord-Brabant) pas laat werden ontgonnen en omdat een deel van die ontgonnen gronden later weer werden verlaten, heeft deze grensstreek een grote variatie aan natuurgebieden, die gezegend zijn met bijzondere planten en dieren. Je vindt er behalve graslanden en akkers, moeilijk doordringbare moerassen, vennen, heidegebieden, zandverstuivingen, beekdalen en bossen. Deze plas ligt in het Heijkersbroek. Het ven is ontstaan door zandwinning en wordt al sinds jaren gebruikt als visvijver. Het is voor zowel vissers als natuurliefhebbers en wandelaars een heerlijke plek om te vertoeven.
Armeluisorchidee
Op dit moment staat de Armeluisorchidee (Tricyrtis hirta) volop in bloei. Er zijn vele varianten. Dit is de “Miyazaki”. De Armeluisorchidee of Paddenlelie maakt ongeveer 60-80 cm hoge stengels, waaraan in het najaar deze prachtige stervormige gevlekte bloemen verschijnen. Zijn voorkomen is zeer elegant en gracieus! Het is eigenlijk een lelieachtige, maar omdat de bloem veel op een orchidee lijkt, wordt ze Armeluisorchidee genoemd. Het is een plant die redelijk winterhard is en pas bloeit in september-oktober, dus op een moment dat de meeste vaste planten al uitgebloeid zijn. Het is daarom niet alleen een verrijking voor de tuinliefhebber, maar ook voor de vlinders, bijtjes, hommels en andere kleine bezoekers, want die komen er, nu ze niet meer zoveel keus hebben, maar al te graag op af.
Waterverkoopster
De verlaten oude Moghul-hoofdstad “Fatehpur Sikri” (Uttar Pradesh) werd in de 1571 in vier jaar tijd gebouwd in opdracht van de grootmogol Akbar en was elf jaar lang de hoofdstad van het enorme Mogolrijk. Waarom de stad na elf jaar verlaten is, is nooit helemaal duidelijk geworden. Waarschijnlijk was er voor de 200.000 inwoners te weinig water (veroorzaakt door de hoge, rotsachtige gronden waarop Fatehpur Sikri gebouwd was). Wat restte van de ruïnestad is gerestaureerd tot een prachtig complex . Blijkbaar is water er nog steeds schaars, want we troffen er een waterverkoopster aan. Door de Indiërs werd daar ook gebruik van gemaakt. Het is natuurlijk stukken goedkoper dan je dorst lessen met water uit een flesje, maar ondanks haar innemende lach, hebben we ons daar niet aan gewaagd.
Toefige labyrinthzwam
Leuk die namen die men weet te verzinnen voor paddenstoelen. De Toefige labyrinthzwam groeit waaier- tot rozetvormig in gesteelde toefen. Van de bovenkant is dat goed te zien. Ik laat jullie echter de onderkant zien vanwege de 2 tot 5 mm lange en vaak wit van kleur zijnde buisjes. De poriën van ongeveer 1 tot 3 per milimeter hebben een onregelmatige vorm. Ze zien er vaak niet uit als ronde gaatjes, maar als hoekige of kronkelige gangetjes - vandaar de naam "labyrintzwam". Hoewel ik deze nog nooit eerder gezien heb, schijnt het een algemeen voorkomende soort te zijn. Ik vond deze in een droogstaande sloot. Verdekt tussen het hoge gras, takjes en bladeren. Je vindt hem op stronken of boomwortels en op "begraven"hout van (levende) loofbomen zoals populier, beuk, iep en eik.
Reuzenzwam
Hoewel het tot heden vanwege de droogte geen goed paddenstoelenjaar lijkt te worden, zie je natuurlijk toch interessante exemplaren. Alleen moet je wat beter kijken. Dat gold overigens niet voor deze zwam, want die was al van ver te zien. Het is de Reuzenzwam. Een prachtig exemplaar en al wat ouder. Jonge exemplaren zijn veel lichter van kleur. Zoals de naam al aangeeft, kan deze zwam heel groot worden. Als hij volledig is uitgegroeid, kan hij wel een meter in doorsnede bereiken. De paddenstoel heeft een sterke voorkeur voor Amerikaanse eiken en beukenbomen. Hoewel hij hier te zien is op een "begraven" boomstronk, ga ik er (gelet op de omgeving) van uit dat het op een Amerikaanse eik is. De zwam kan zowel verschijnen op dood organisch materiaal (saprofyt) als een verzwakte levende boom (parasiet). Als de vruchtlichamen van de zwam boven de grond te zien zijn, is het voor de boom al te laat. Onder de grond en in de boom heeft de Reuzenzwam dan namelijk zijn verwoestende werk al verricht. Daar heeft de schimmel de houtvaten als het ware dicht geknepen en daardoor sterft de boom. Binnen een paar jaar is een boom met een Reuzenzwam als gast helemaal afgestorven.
Bee boys
Al eerder plaatste ik enkele voorbeelden van street-art, waaruit blijkt dat straatkunst niet vreselijk hoeft te zijn en geen vies woord is, maar “gevierd” moet worden. Eind maart is het street-art project bij een viaduct in Weert opgeleverd. In juli 2016 werden al enkele brugpilaren voorzien van een kunstwerk. Het eindresultaat kon toen rekenen op veel waardering. Dit jaar kreeg het project daarom een vervolg. Onder leiding van lokale streetartkunstenaar Sapo (Geert Loijen) en de internationaal bekende Angelo Martinus zijn onder andere 6 brugsteunen van prachtige creaties voorzien. Dit is een Sapo's creaties . Hij gaf het als titel Bee boys. Leuk detail is dat kloddertje honing op de vangrail
Builenbrand
Builenbrand of Maisbrand (Ustilago maydis) ontstaat door schimmelsporen die via wind en opspattend regenwater in de bladtrechter terecht komen. Je vindt ze dus op de plaats waar eigenlijk een rijpe maïskorrel zou moeten zitten. Het is een zwakteparasiet, dus die tast alleen beschadigde en/of verzwakte planten aan. Tijdens warme droge zomers is Builenbrand tamelijk algemeen, maar gewoonlijk is het een vrij zeldzame schimmel. Dit jaar waren de hoge temperaturen en droogte weer ideaal, dus je ziet ze best weer veel. Op de plaats waar de schimmel binnendringt reageert de plant met een abnormale weefselvorming, waardoor er builen ontstaan van soms wel 20 cm. doorsnede. De builen zijn omgeven door een zilverkleurig vlies. In de builen ontstaan zwarte sporen die, als ze rijp zijn op de grond vallen en daar tenminste vier jaar kiemkrachtig kunnen blijven. De schade die veroorzaakt wordt door Builenbrand is in Nederland beperkt, maar een grote aanwezigheid van deze schimmel kan wel ten koste gaan van de opbrengst en kwaliteit. De boeren zijn er dan ook niet blij mee, ook al omdat een chemische bestrijding niet mogelijk blijkt te zijn. Daarom worden minder vatbare rassen aanbevolen.
Bruinrode heidelibel
De Bruinrode heidelibel is een veel voorkomende libel. Ze is nog wel even te zien. De piek is in augustus, maar je kunt ze nog aantreffen in oktober en november. De soort kan zelfs lichte nachtvorst overleven, maar je zult ze alleen zien als de zon schijnt, want die is nodig om de gewenste temperatuur te bereiken en actief te kunnen zijn. Hij lijkt sterk op de Steenrode heidelibel, die ook zeer algemeen is en vaak op dezelfde plaats voorkomt. Ze (de uitgekleurde mannetjes) zijn op het eerste gezicht van Steenrode te onderscheiden door de minder dieper rode kleur op het achterlijf en een minder egaal bruin borststuk. Bij de oudere mannetjes neemt die kleur nog meer af. Het beste onderscheidende kenmerk is echter de “hangsnor”. Dat is het zwarte streepje, dat bij de Bruinrode heidelibel stopt bij de oogranden, of hooguit een kleine beetje naar beneden loopt. Bij de Steenrode heidelibel loopt dat tussen de ogen langs de oogranden naar beneden. Je kunt dat hier op de foto niet zo goed zien. Dit is het beste zichtbaar als de foto schuin van voren is genomen. Een ander verschil is dat de dijen van de voorste poten bij Bruinrode heidelibel zwart-geel-zwart zijn en bij de Steenrode heidelibel zijn die zwart-geel.
Recycling
Recycling leek me een toepasselijke naam voor deze foto. Fietsonderdelen dus, die gerecycled zijn tot een waar kunstwerk. Het is gemaakt door iemand die mee heeft gedaan aan een workshop bij “Creatiefactief Knooppunt 91” in het Limburgse plaatsje Beesel. Het werk is enige tijd te zien geweest in de tuin van de woning gelegen aan (hoe toepasselijk) Fietsknooppunt 91.
Boots of the Hunter
De “Vreedzame krijger” van Rik van Rijswick heeft enige jaren aan de Maasboulevard in Venlo gestaan. Er is uiteindelijk afgezien van de koop, omdat €135.000 te hoog gevonden werd. Daarna heeft er nog enige tijd de mooie glazen “Sfinx” van Fons Schobbers gestaan, maar die werd al snel weggehaald, omdat er scheuren in waren ontstaan. Daarna was de plek enige tijd leeg, maar in 2016 kwam daar deze 6 meter hoge polyester “Boots of the Hunter” van Fons Schobbers. Het kunstwerk werd al gemaakt in aanloop naar de Floriade en symboliseert boeren en tuinders enerzijds en jagers anderzijds. Hardwerkend, een met de natuur en als universeel kenmerk de rubberlaarzen.
Peaceful Warrior
Rik van Rijswick is een kunstenaar die vooral bekend is geworden door de gigantische draak , die je op de rotonde op de Rijksweg in het Limburgse Beesel kunt zien. De sculptuur is 12 meter hoog en gemaakt van cortenstaal. Ik heb daar een hele tijd geleden eens een foto van geplaatst. https://www.columbusmagazine.nl/europa/nederland/limburg/reisreporter/fotos/374772.html De draak maakt deel uit van een drieluik. De 3 sculpturen hebben met z’n allen gemeen dat het gaat over bewustwording. Over jezelf als mens, de verantwoordelijk voor onze Aarde en daarmee onze kinderen. De andere 2 beelden van dat drieluik vind je in de kunsttuin achter zijn huis in Beesel. Dat zijn “Godin van de Aarde” en deze 12 meter hoge “Peaceful Warrior” of Wachter, die is opgebouwd uit allemaal kleine stukjes ijzer. Zelf zegt van Rijswick hierover: “De Peacefull Warrior geeft de eigen strijd aan met betrekking tot het goede en kwade en die zegt: stop, tot hier en niet verder”. Een zelfde beeld bevindt zich bij de DRU cultuurfabriek in Ulft (Achterhoek). Het grotere plan achter de Vreedzame Krijgers is namelijk, om ze over de wereld te verspreiden, maar of dat gaat lukken???.
Streetart
Na mijn bezoek aan de Moerputtenbrug fietste ik terug naar het station van Den Bosch en passeerde het buitenterrein van de Tramkade. De Tramkade is het voormalige terrein van Mengvoederfabriek De Heus. Het staat vol markante silo’s en industriële gebouwen. Vanwege stank- en geluidsoverlast is het bedrijf in 2008 moeten stoppen en is het hele complex door de gemeente voor een bedrag van 30 miljoen euro aangekocht. Daar waar meer dan 100 jaar lang een meel- en diervoederfabriek in bedrijf was, vinden nu tal van culturele activiteiten plaats. Twee jaar geleden zijn de 20 meter hoge oude silo’s tijdens het Kings of Colors Urban Art & Food Festival onderhanden genomen door Nederlandse en Belgische kunstenaars, die naam hebben gemaakt in de graffiti scene. De fotorealistische tekeningen zijn echte eyecatchers.
Moerputtenbrug
Het 118 hectare grote natuurgebied De Moerputten, is een van de weinig overgebleven laagveenmoerassen ten zuiden van de grote rivieren. Hier liep oorspronkelijk een verlande prehistorische rivierbedding, waarin veenvorming heeft plaatsgevonden. Door het turfsteken ontstonden twee plassen (putten): de Lange Putten (hierover loopt de later aangelegde brug) en een kleinere, de Moerput. Toen rond 1850 in de Langstraat de handel en schoennijverheid bloeide, was er grote behoefte aan een verbinding tussen Den Bosch en Lage Zwaluwe en werd een spoorlijn aangelegd. Voor een goede verbinding moest de Moerputtenbrug worden aangelegd. Vanwege de schoenindustrie werd die spoorlijn “Halvezolenlijn” genoemd. Een andere uitleg van de naam Halvezolenlijn is, dat er maar één enkele spoorlijn aangelegd is, terwijl er een dubbele spoorlijn was gepland. De spoorlijn die in 1890 werd geopend is echter tot de sluiting in 1972 enkelsporig gebleven. Dat is ook te zien aan de pijlers van de brug.
Moerputtenbrug
De Moerputten is er voor de wandelaar. Zoals de naam al aan geeft, bestaat de Moerputten uit moer; natte drassige grond of (laagveen)moeras. Het was een onderdeel van het Bossche inundatiegebied, dat diende om Den Bosch te beschermen tegen overstromingen en als verdediging tegen invallen van de vijand. Het gebied bevindt zich tussen Den Bosch en het plaatsje Cromvoirt. Toen rond 1850 in de Langstraat (met o.a. Waalwijk) de handel en schoennijverheid bloeide, was er grote behoefte aan een verbinding tussen Den Bosch en Lage Zwaluwe. Om deze Langstraatspoorweg aan te kunnen leggen, moesten er bruggen komen. Over de Bossche sloot werd de Venkantbrug aangelegd en over de natte gronden werd de 600 meter lange Moerputtenbrug aangelegd. Door de opkomst van vrachtauto’s en bussen en het instorten van de industrie vanwege buitenlandse concurrentie, werd de spoorlijn onrendabel. Hoewel men in 1987 van plan was de rails te verwijderen, zijn deze 2 bruggen gelukkig uit handen van de slopershamer gebleven. Sinds 1998 is de brug in handen van Staatsbosbeheer en industrieel erfgoed, een rijksmonument dus. In 2011 is de restauratie van de brug en pijlers voltooid en zijn er in het omliggende gebied en over de spoorbrug wandelroutes aangelegd.
Heideveld
't Was puffen deze zomer, want mensenlief wat is het warm geweest. De meest favoriete plaats voor mij was dan ook de schaduw. Ook de natuur ging gebukt onder de hitte en heeft heel wat te verduren gehad. Zeker op plekken zoals dit heideveld. De hei komt er ongetwijfeld weer bovenop, maar ik vraag me af of dit veld op de Boshoverheide in september mooi paars gekleurd zal zijn................
Pyjamawants
Van alle wantsen die ik ken, vind ik de Pyjamawants de mooiste. Net als het gele van wespen schijnt het rode van deze wants insecteneters af te schrikken. Vuurrood en knalgeel betekent een vieze smaak, buikpijn, narigheid. Dus afblijven...... De Pyjamawants, werd pas voor het eerst in België en Nederland gesignaleerd in 1975, maar wordt tegenwoordig steeds vaker gezien. De Pyjamaschildwants wordt ook Gevangeniswants genoemd. Die naam heeft ze te danken aan de knalrode basiskleur met brede zwarte lengtestrepen over de gehele bovenzijde van het lichaam. Het lichaam is erg rond en de lengte is ongeveer 10 mm. De soort heeft een voorkeur voor droge, zanderige plaatsen, zoals droge wegbermen en spoorwegbermen. Het zijn echte warmteminnaars en zonaanbidders. Ze leven van schermbloemigen als Gewone Berenklauw, Fluitenkruid, Zevenblad en Wilde peen. Deze 2 zitten op het Fluitenkruid. Daar zuigen ze sappen uit de plant of de zaden.
Sun Yat-sen mausoleum
Sun Yat-sen (1866-1925) wordt wel de Chinese Vader des Vaderlands genoemd. In 1911 wierp zijn Nationalistische beweging de corrupte Qing-dynastie omver en moest de laatste keizer op 5-jarige leeftijd troonsafstand doen. Op 1 januari 1912 vestigde de Kuomintang de eerste republikeinse regering te Nanjing. Sun Yat-sen stierf in 1925 in Beijing. Zijn laatste wens was dat zijn asresten naar Nanjing moesten worden overgebracht. Daarom begon men daar in januari 1926 met de bouw van een mausoleum. Het bevindt zich aan de voet van de tweede piek van de berg “Zijin” (paarse berg ) en werd voltooid in het voorjaar van 1929. Op 1 juni 1929 werden zijn asresten overgebracht. Vanaf de toegangspoort loopt een laan met prachtige bomen omhoog naar de hoofdpoort, waarachter het “Stenen Tafelen Paviljoen” staat, een hoog gebouw met een blauw dak en een kolossale stenen tafel van graniet. Daarna ga je via een trap met 392 traptreden naar het eigenlijke Sun Yat-sen mausoleum (Zhōng shān líng).
Weerschijnvlinder
Tot voor kort was de Weerschijnvlinder met zijn prachtig blauw oplichtende vleugels een zeldzame standvlinder. De bovenkant van de vleugels van het mannetje vertonen bijzondere wisselende kleuren door iriseren; bij de juiste invalshoek van het zonlicht, verkleuren die namelijk van bruin naar een prachtige blauw glanzende gloed. Daarom heet hij dan ook Weerschijnvlinder. Maar ook met dichtgeklapte vleugels is hij prachtig, zoals je kunt zien. Rond de eeuwwisseling waren er nog maar tien of elf populaties in met name Twente, de Achterhoek, Noord-Brabant en Zuid-Limburg. Door een gewijzigd natuurbeleid breidt hij zich de laatste jaren gelukkig weer uit. Hij wordt op steeds meer plekken gezien en lijkt inmiddels uit de grootste gevarenzone. Als je hem in de vergroting bekijkt zie je de lange gele roltong goed.
Kraamwebspin
In Nederland en België komen meerdere (voor mensen weliswaar onschuldige) soorten wolfspinnen voor. Op de vorige foto liet ik je de Gewone Wolfspin zien en de spin op deze foto wordt Kraamwebspin genoemd. Ook hier kun je aan de grote poten zien dat het een loopspin is. Net zoals bij de Gewone Wolfspin is ook de broedzorg van een Kraamwebspin opvallend. Ook zij loopt een hele tijd met haar eicocon rond. In tegenstelling tot de Gewone Wolfspin, weeft zij echter kort voordat de spinnetjes geboren worden, een tentvormig spinsel van zijde als een soort kraamkamer. Het web dat ze maakt is dus niet bedoeld om een prooi mee te vangen, maar dient als bescherming voor haar kroost. Hieraan dankt zij ook haar naam. Als de spinnetjes uit de eicocon kruipen, blijven ze nog tot hun eerste vervelling in dat beschermende spinsel. Moeder blijft al die tijd in de buurt om een oogje in het zeil te houden.
Wolfspin
Het viel niet mee voor deze Gewone Wolfspin om er op het kurkdroge gazon snel vandoor te gaan met dat witte bolletje onder haar lijf. Het is dan wel een loopspin, maar met een eicocon ( want dat is het), tussen je poten valt dat even niet mee. Moeder Wolfspin is echter een toegewijde moeder. Als ze de eitjes in haar zelf gesponnen eierzakje heeft gestopt, neemt ze dit zakje, dat bevestigd is aan haar spintepels, gedurende 2 tot 3 weken overal mee naar toe. Na het uitkomen van de eitjes klimmen de jonge spinnetjes op de rug van hun moeder, die ze tot aan de eerste vervelling mee draagt. Deze spinnen wachten niet tot een prooi in hun buurt komt, maar gaan er zeer actief naar op zoek. Met hun forse poten en scherpe kaken zijn het gevreesde jagers. Deze lichtgrijze tot geelachtige, donkerbruine spinnen doen hun naam dus eer aan. De naam Wolfspin komt echter niet vanwege de ruige beharing, of de wolfachtige wijze waarop ze hun prooi besluipen, of de snelheid waarmee ze aanvallen, maar is afgeleid van het feit dat het dier andere spinnen binnen haar territorium accepteert. Dit is iets unieks binnen de orde der spinnen.
Cementfabriek
Vanaf de hellingen van het Belgische “Thier de Lanaye” (Thier is een lokaal woord voor helling) heb je een schitterend uitzicht over het landschap. Het gebied maakt deel uit van het grensoverschrijdende natuurreservaat Sint Pietersberg. Een “levend museum van natuur en cultuur” wordt het genoemd. Dat kan ik alleen maar beamen. Jammer dat het uitzicht op meerdere plaatsen bedorven wordt door een fabriek op de achtergrond. Het is het Belgische CBR cementbedrijf, dat gevestigd is in Lixhe, enkele kilometers over de grens bij Maastricht. In Nederland kwam er een groeiend verzet tegen de activiteiten van cementfabriek Enci, omdat de Sint-Pietersberg steeds verder werd aangetast en de uitstoot van de fabriek de luchtkwaliteit in de stad verminderde. In 2010 is Enci met de overheid, Natuurmonumenten en de omgeving overeen gekomen om de groeve bij de Sint Pietersberg, terug te geven aan de provincie. Deze heeft die meteen “doorverkocht” aan Natuurmonumenten voor het symbolische bedrag van €1,-. De commerciële winning van kalksteen uit de groeve is dan wel in juli 2018 stopgezet, maar Enci Maastricht sluit niet. Ze betrekken hun kalksteen namelijk nu van dat CBR cementbedrijf in Lixhe. De verdere aantasting van de Sint Pietersberg aan Belgische zijde gaat dus helaas nog steeds door.
Slavante
“Buitengoed Slavante”, voorheen bekend onder de naam “Casino Slavante”, is tegenwoordig vanwege vooral het uitzicht een veel bezocht café-restaurant, dat tegen de oosthelling van de Sint-Pietersberg in de gemeente Maastricht ligt. Met een “casino” werd in de 19e eeuw een besloten clubhuis bedoeld. Deze voormalige buitensociëteit dateert uit 1846 en is sinds 1997 een rijksmonument. Het pand is in 2003 grondig gerestaureerd. De naam Slavante wordt ook gebruikt voor het omliggend deel van de Sint-Pietersberg met onder andere de restanten van een 17e-eeuws klooster, een kapel en een wijngaard. Er is een aanlegsteiger voor rondvaartboten en het is tevens de vertrekplaats voor rondleidingen in de Zonneberg, een stelsel van onderaardse kalksteengroeven (in de volksmond meestal aangeduid met de incorrecte term “grotten”). Vanaf het terras op het hoog gelegen Slavante heb je een prachtig uitzicht over de Maas en een deel van het Maasdal, met onder andere de op de Pietersplas gevestigde jachthaven “Maastricht Marina”.
Dambordje
Het Dambordje heeft aan de bovenkant van de vleugels witte en donkere vlakken. Het dankt zijn naam aan deze afwisselende vlakken, die met wat fantasie op een dambord lijken. Ik heb het vlindertje vaker voorbij zien komen op de site, maar dat was steeds in Zuid- of Midden Europa. Dat is een ander Dambordje dan wat we hier aantreffen, namelijk het Spaans dambordje (Melanargia lachensis). Voor wie een Dambordje wil zien, hoeft echter niet zo ver te reizen. Het is wel een zeer zeldzame vlindersoort, die je alleen met wat geluk in de kalkgraslanden en bij de kalksteengroeves in met name de Voerstreek (België)) en Zuid- Limburg zult aantreffen. De dichtstbijzijnde stabiele populatie vind je aan de oostkant van het Belgische deel van de Sint-Pietersberg, op minder dan één kilometer van de Nederlandse grens. Deze zag ik op de steile hellingen tussen Lanaye en Eben-Emael in natuurreservaat “Thier de Lanaye”.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
