Geervannesmeed
Klotven
Het kost me slechts 20 minuutjes fietsen om naar het Klotven op de Belgische Lozerheide te gaan. Een mooie plek om te bezoeken, maar omdat de Belgen de grens nu nog angstvallig gesloten houden voor ons Nederlanders, moet een bezoek daaraan helaas nog even uitgesteld worden. Het Klotven is een ondiep ven dat is ontstaan door het winnen van turf. Klot is een oude naam voor opgebaggerd veen. Deze plek is uitgegroeid tot een prachtig ecosysteem waar plant en dier zich thuis voelen. De prachtig gelegen vijver trekt watervogels aan die tijdelijk of permanent een toevlucht zoeken tot deze waterpartij. Je ziet de blauwe reiger en de grote zilverreiger door de vijver waden, met wat geluk zie je een ijsvogel voorbij flitsen, er zitten aalscholvers in de toppen van bomen en hoge struiken en meerdere eendensoorten dobberen op het water. Afgelopen jaar waren er lepelaars te zien en heeft een koppeltje zelfs de plas als broedgebied gekozen (een unicum) en ook de visarend, tijdens zijn doortocht naar zijn overwinteringsgebied, is hier in de herfst meerdere keren gesignaleerd. Kortom een gebied waar ik graag naar toe ga.
Kleine IJzeren man
Slechts 15 minuutjes fietsen van mijn woning, ligt aan de rand van Weert een ongeveer 100 ha. groot gebied waar ik graag de beentjes ga strekken en tot rust kan komen. Het IJzerenmangebied biedt een veelheid van biotopen, waar ik altijd wel weer nieuwe onontdekte plekjes vind. Hier zien we de Kleine IJzerenman. Ooit een kleine zandwinning geweest, maar al sinds ongeveer 1950 een mooie plas, waar het in deze Coronatijd heel rustig is. Zeker aan de achterkant waar je zelden iemand tegen komt. Een plekje naar mijn hart .....
Kruispeel
Kempen~Broek, de naam van het 25.000 ha. grote natuurpark, is een verzonnen naam voor het natuurgebied dat zich uitstrekt over de grens van Belgisch- en Nederlands Limburg en Noord-Brabant. Het wordt ook wel eens “de Veluwe van het Zuiden” genoemd. De natuur in mijn geboortedorp Altweerterheide maakt deel uit van het Kempen-Broek. Je treft er een grote variatie van biotopen aan zoals loof- en dennenbossen, moerasgebieden, vennen, heide, zandverstuivingen en plassen ontstaan door zandwinning. Op de foto zie je een stukje van de Kruispeel, een kwetsbaar maar schitterend gebied waar je urenlang naar hartenlust kunt rondstruinen zonder iemand tegen te komen. Vergeet niet je laarzen mee te nemen.
Geschikte poelen
De Tichelgaten in de Hoort zijn niet het meest geschikte biotoop voor de boomkikker. Er komt vanwege de hoge en dicht bij het water staande bomen te weinig zon door, de plas is te diep en er is te weinig oever- en onderwatervegetatie. Het kikkertje moet het meer hebben van de kleinere poelen, waarvan er veel zijn te vinden in het gebied; oevervegetatie die hem voldoende bescherming en zon geeft en onderwatervegetatie voor het afzetten van de eitjes.
Varanasi ontwaakt
Nadat we op de dag van aankomst 's avonds naar de Dashashwamedh Ghat zijn geweest voor het indrukwekkende Ganga Aarti ritueel, zijn we de ochtend daarop vroeg opgestaan om Varanasi vanaf de “rivier der rivieren” te zien ontwaken. Als we om ongeveer half 5 met de boot langs het Prayaga ghat varen, zien we al tientallen mensen diverse rituelen uitvoeren en anderen begeven zich in de Ganges voor hun rituele bad. Bij iedere ghat gebeurt wel wat; zo wordt er bijvoorbeeld ook yoga beoefend, kleding gewassen, tanden gepoetst, gebaad. Intussen zien we aan de andere oever de zon opkomen. Een prachtig gezicht. Het boottochtje eindigt als we bij de Manikarnika Ghat aanleggen. De belangrijkste ghat voor de crematies. Wat we daar zien is aan de ene kant choquerend en aan de andere kant ook weer heel erg mooi en fascinerend. We lopen er respectvol en zwijgend langs en gaan via de trappen en de smalle steegjes stilletjes terug naar de klaarstaande riksja die ons naar ons hotel terug brengt. Voor ons was dit boottochtje langs de ghats in de optrekkende mist van de vroege ochtend een onvergetelijke ervaring die we niet gauw zullen vergeten.
Tichelgat
De kleiputten in de Doort (waar ik de boomkikker vond) zijn ontstaan als gevolg van de kleiwinning van ongeveer 1920-1960 . Van de klei uit deze oude Maasmeander werden in Echt vooral dakpannen, maar ook bakstenen en gresbuizen gemaakt. Men noemt de zo ontstane waterpoelen ook wel Tichelgaten. Een tichel is een platte steen, dakpan of tegel van gebakken klei. De term tichel is al in het Oudnederlands (ca. 1200) bekend onder de naam tegela (gebakken steen) en afkomstig van het het Latijnse tegula (= dakpan). Het was de bedoeling om na de exploitatie de gaten op te vullen met huisvuil uit Echt. Dat is deels ook gebeurd, maar gelukkig is het grootste aantal tichelgaten hiervoor bespaard gebleven. Daardoor heeft zich een uitbundige en bijzondere oever- en onderwatervegetatie kunnen ontwikkelen, die op haar beurt weer een bijzondere en soms zeldzame fauna aantrok, waaronder de kamsalamander en het slechts 15 gram wegende boomkikkerje.
Boomkikker#3
Nog eentje dan van dit mooie kikkertje....... Zoals ik al eerder schreef, lijkt hij op de foto best wel groot, maar hij wordt maximaal dus slechts 4 à 5 cm. Daarom deze foto. Je ziet hem hier namelijk op een bramenblad zitten en dat is, zoals je misschien weet, niet zo heel groot. Hij gebruikt deze bladeren en takken om op te zonnen, om insecten te vangen of om te schuilen tegen roofdieren. De houding waarin ik deze heb gefotografeerd, is zoals je hem meestal aan treft; stoïcijns voor zich uit starend, ineengedoken, ongevoelig voor zijn omgeving zo lijkt het, en met de poten dicht tegen het lichaam gehouden om vochtverlies door verdamping te beperken.
Boomkikker
Gisteren zag ik in totaal 5 van deze wezentjes. Hier zitten ze met z’n drietjes bij elkaar. Dat is heel bijzonder. Vooral bijzonder omdat eind vorige eeuw bleek dat in Nederland de verspreiding van dit leuke kikkertje met 80% is afgenomen en het een van de sterkst bedreigde amfibieën is geworden. Er zijn dus nog maar weinig plekken waar je hem kunt vinden. Hoewel ze wat vaker te vinden zijn, staat de soort in ons land terecht op de Rode lijst. Bijzonder ook hoe gemakkelijk dit kwetsbare beestje zich in die doornige braamstruiken kan verplaatsen. Je zou toch denken dat het zich constant aan die doorns prikt, maar blijkbaar is dat niet het geval. Hoewel het beestje op de foto tamelijk groot lijkt, wordt hij maximaal slechts 4 à 5 cm. Ik heb de foto dus gecropt, zodat je de details wat beter kunt bekijken.
Europese boomkikker
Koningsdag....... Niks te doen vandaag, dus ik ben vanmorgen naar natuurgebied de Doort in het Limburgse Echt getogen om op zoek te gaan naar de Europese boomkikker. Het was er vandaag een goede dag voor, want het zijn echte zonaanbidders, die ook nog eens niet van wind houden. De Doort is een kleinschalig agrarisch landschap, waar vroeger klei gedolven werd voor de dakpannen- en baksteenindustrie. De voormalige kleiputten, veedrinkpoelen, de struikachtige begroeiing (met name braamstruiken) maken het tot een uitstekend biotoop. Om ze te vinden moet je echter niet alleen 't goede weer, maar ook een portie geluk hebben. Het beestje is namelijk slechts zo’n 4 centimeter groot, dus vind ze maar eens tussen die bramen in dat grote gebied. Ze verstoppen zich gelukkig niet, want ze vertrouwen op hun camouflage en ze blijven doodstil op hun plekje zitten. Hoewel de soort op de Rode lijst van bedreigde diersoorten staat, schijnt het de laatste jaren toch steeds beter te gaan met dit mooie bijzondere beestje.
Bloesem
Elk jaar ga ik wel een keer naar Zuid-Limburg voor een bloesemtocht. Dat zit er dit jaar helaas niet in, maar ook dichtbij is er genoeg te genieten. Normaal gesproken volgen de appelbloesems pas na de bloei van kersen en peren, maar nu is er een overlap van de bloei van deze fruitbomen. Ook de appelboom staat nu dus te pronken. Niet alleen voor ons prachtig om te zien, maar ook ideaal voor onze honingbijtjes. Zij spelen een zeer belangrijke rol in de bestuiving van appelbloesem; zonder bestuiving geen appeltjes...... De temperatuur moet daarvoor echter boven de twaalf graden Celsius liggen en de neerslag moet minder dan een halve millimeter per dag zijn. Op dit moment zijn de omstandigheden dus optimaal voor de bijen, die dan ook massaal aan het bestuiven zijn geslagen.
Een mooie
Ondanks dat we nu meer aan huis zijn gebonden, maak ik toch elke dag wel een toertje . De afgelopen week hebben we vaker kunnen genieten van een mooie zonsondergang. Deze foto is genomen in het Weerterbos, waar tal van vennen en vennetjes te vinden zijn.
Thais vissershutje
De kasteeltuinen van Arcen zijn enorm uitgestrekt en gevarieerd. Je kunt er gemakkelijk uren rondlopen. Bij de aanleg van het park is o.a. rekening gehouden met de verschillende seizoenen, wat resulteerde in de aanleg van 18 verschillende tuinen, zoals een Bamboebos, een Rosarium, de Rododendrontuin, een bloemen- en groentetuin, een subtropische kas en wat kleinere wereldtuinen zoals de Italiaanse tuin met Toscaans paviljoen, een Japanse tuin en een Rotstuin. In de Oosterse tuin word je verrast door dit authentiek Thais vissershutje. Door de beplanting en de karakteristieke in bonsaivorm gesnoeide bomen straalt de tuin een oosters sfeer uit.
De Banen
Dit is een mooie zonsondergang bij De Banen. Een ven in de gemeente Nederweert, dat tussen 2014 en 2017 is hersteld. In de 19e eeuw lag in dit gebied een keten van meerdere vennen die met elkaar verbonden waren via moerassen, maar in de vorige eeuw is dit grotendeels drooggelegd, zodat de gronden gebruikt konden worden voor landbouw. Alle uitbreidingsplannen en beheermaatregelen in dit gebied waren in de afgelopen jaren gericht op herstel van deze oorspronkelijke vensystemen. Deze maatregelen zorgden ervoor dat gebiedseigen, voedselarm water wordt vastgehouden, terwijl stikstof- en voedselrijk water rondom de vennen wordt geleid en afgevoerd. Met een schitterende natuur als resultaat.
Mammoetboom
De Mammoetboom (Sequoiadendron giganteum) komt oorspronkelijk uit het Californische Sierra Nevada-gebergte. Deze conifeer heeft een zachte bast met diepe groeven, maar kan desondanks bosbranden overleven. De oudste mammoetboom “The President” is naar schatting zo’n 3200 jaar. Met een stamomtrek van 27 meter en een hoogte van 81 m, is deze mammoetboom de op één na grootste boom ter wereld. De hoogst gemeten “General Sherman “ in het Yosemite National Park is ruim 95 m. De toevoeging giganteum is dan ook volkomen terecht. De mammoetboom werd pas in 1852 “ontdekt” en naar Europa gehaald om vooral aangeplant te worden op landgoederen en in arboreta. Vergeleken met de bomen in Californië zijn “onze” mammoetbomen dus nog maar jonkies. Verder dan een stamomtrek van om en nabij 6m en een hoogte van 43 m (bij kasteel Spelderholt te Beekbergen) komen ze niet. Deze woudreus in de kasteeltuin in Arcen is in 1873 geplant en dus pas 147 jaar oud. Een jonkie dus..... Maar toch. Een aanblik op deze knaap met een omtrek van ruim 5 m. en een hoogte van 34 m, was voor mij tóch genoeg om mij heel klein te voelen en er eventjes stil van te worden.
Japanse tuin
Kasteeltuinen Arcen is een van de meest veelzijdige bloemen- en plantenparken van Europa. Op een wandeling door het park kun je genieten van geur en kleur in de tuinen, van de vele vijverpartijen en watervallen die rond de historische buitenplaats met 17e-eeuws kasteel zijn aangelegd. Bij de aanleg van het park is rekening gehouden met de verschillende seizoenen, wat resulteerde in de aanleg van 18 verschillende tuinen, zoals een Bamboebos, een Rosarium, de Oosterse watertuin, de Rododendrontuin en een subtropische kas. Een aantal zijn zogenaamde patiotuinen; kleinere gethematiseerde tuinen zoals de moes- en groentetuin, kleurentuin, Italiaanse tuin, Chinese tuin en Japanse tuin ... Deze kleinere sfeertuinen, elk met een eigen karakter, zijn aangelegd als modeltuinen, om de bezoekers ook ideeën en inspiratie te laten opdoen voor hun eigen tuin.
Japanse vezelbanaan
De meeste mensen hier kennen alleen de meest geteelde Cavendish banaan van bijvoorbeeld Chiquita, Dole en Del Monte, maar er zijn meer dan 1000 bananensoorten. Slechts de helft daarvan is eetbaar, of alleen populair in exotische landen. Deze Japanse vezelbanaan of “Musa basjoo” wordt vanwege de vezels veelvuldig gekweekt op de Ryukyu eilanden in Japan. (Musa=banaan en Basjoo = vezel). De bladeren van dit kruid (een bananenboom is dus géén boom…….) kunnen wel 1.50 m worden en hij kan zo’n 5 meter hoog worden. Men maakt er handgeknoopte tapijten, tafelkleden, kimono's en papier mee. Eigenlijk klopt de naam Japanse vezelbanaan niet, want de soort komt oorspronkelijk uit China. In de traditionele Chinese geneeskunde worden de (schijn)stam, bloemen, bladeren en de wortelstok gebruikt bij o.a. diabetes en geelzucht. Het gaat dus niet om de kleine banaantjes, want die zijn niet eetbaar. Vanwege de goede winterhardheid (van de wortelstok), de snelle groei en eenvoudige verzorging, is het een populaire sierplant aan het worden in de West-Europese (botanische) tuinen. Deze staat in de Kasteeltuinen van Arcen. Het gebladerte is bestand tegen vorst tot -5 ° C en de wortels kunnen tot wel –12 ° C verdragen. Mocht de soort grotendeels afsterven, dan is er nog niks aan de hand, want uit de wortelstokken zullen in het voorjaar weer nieuwe scheuten groeien. De bloempjes verschijnen echter pas na een bepaalde tijd. Daarvoor is het nodig de héle plant de winter te laten overleven. De plant bloeit maar één keer en sterft daarna af.
Musis Sacrum
Musis Sacrum ( “'gewijd aan de Muzen”), is een concertgebouw, gelegen aan het Velperplein in Arnhem. Het gebouw, kortweg ook wel Musis genoemd, stamt uit 1847 en is ontworpen door de architect Hendrik Willem Fromberg. In 1907 kwam er een houten serre aan de kant van het Velperplein, die in 1940 vervangen werd door "de Rotonde", een uitbouw met grote ramen in een halve cirkel. Kort na de oorlog zijn er plannen geweest om het gebouw te slopen en te vervangen door een cultuurcentrum, maar door protesten vanuit de bevolking ging dat niet door. In 1983 kwam een algehele renovatie gereed waarbij de Concertzaal werd gemoderniseerd en de Grote Zaal en Tuinzaal vervangen werden door de nieuwe Parkzaal. De Rotonde, die nu Grand Café Jans wordt genoemd, en de aangrenzende nieuwe Jubileumzaal werden ingericht voor horeca-activiteiten. In 1995 kwam er nog een uitbouw bij en in 2015-2017 werd de meest recente verbouwing uitgevoerd. Hierbij werd de historische concertzaal, de Muzenzaal, drastisch gerenoveerd. Het is de thuisbasis van Het Gelders Orkest. Daarnaast worden er concerten, dansvoorstellingen en clubavonden gegeven. (Bron: Wikipedia)
Heerenven
Het Heerenven is een oude maasarm op Landgoed de Hamert in Wellerlooi, die op den duur verland is. Het is onderdeel van Nationaal Park De Maasduinen. Vroeger was de omgeving rond dit ven één groot uitgestrekt veenmoeras, met de naam Heerenveen. Het is eind 19e en begin 20e eeuw ontgonnen ten behoeve van de landbouw. Tussen 1999 en 2009 heeft Stichting het Limburgs Landschap ongeveer 100 ha. van dit voormalige moeras weer in ere hersteld door het terrein af te graven en te vernatten. Rondom het herstelde Heerenven is de grond over kleine oppervlaktes afgeplagd om groei van de oorspronkelijke oevervegetatie, waaronder de klokjesgentiaan, te bevorderen. Het is vanaf de Twistedenerweg en de Heerenvenweg goed te overzien. De foto is genomen vanaf een uitkijkpunt daar. In de winter staat dit gebied bijna in zijn geheel onder water, maar door verdamping komt in de zomer een steeds groter deel droog te liggen, zoals je hier goed kunt zien. Op de droogvallende oevers is voor vogels dan veel voedsel te vinden en allerlei kruidige planten krijgen nu de kans met hun prachtige bloemen te pronken. Op de voorgrond zie je vooral de gele bloemen van de Grote ratelaar. Wat verderop in bloei staat kan ik niet zeggen, omdat het gebied niet betreden mag worden. Geleidelijk zal deze open waterplas veranderen in een meer besloten moeras doordat er zich meer begroeiing met waterplanten zal ontwikkelen.
Orgel in de Oostkerk
In de loop van de 17e eeuw groeide de stad Middelburg zo snel, dat werd besloten tot de bouw van de Oostkerk. Een mooie koepelkerk. Het orgel werd in 1782 door de Vlaamse gebroeders De Rijckere opgeleverd. Het werd echter direct afgekeurd vanwege o.a. onbruikbare windladen en slecht geïntoneerde registers, zodat de klankgeving niet klopte. Pas in 1783 voltooiden de Middelburgse stadsorgelmaker Johannes van Overbeek, zijn zoon en Reichner jr. het orgel. Tussen 1970 en 1974 vond een algehele restauratie plaats door de firma Leeflang. In 1996 werden nieuwe restauraties uitgevoerd, waarbij o.a. de kas in de oorspronkelijk kleurstelling werd geschilderd. Door de sterke terugloop van kerkgangers en de hoge onderhoudskosten zag de Protestantse Gemeente Middelburg, de huidige eigenaar, zich genoodzaakt de kerk begin 2017 te sluiten. Daarmee kwam er een einde aan 350 jaar kerkdienst. De kerk wordt nu gebruikt voor orgelconcerten, lezingen, tentoonstellingen en dergelijke.
Zwarte kluifzwam
De Zwarte kluifzwam (Helvella lacunosa) is een redelijk algemene paddenstoel die je kunt vinden op open plekken in loof- en naaldbossen, houtopslagplaatsen en in wegbermen. Meestal op een zanderige, arme bodem tussen het gras. Kluifzwammen leven van de afbraak van dood plantaardig materiaal. De Nederlandse naam heeft betrekking op de vorm van de steel, die met enige fantasie wel iets weg heeft van een hondenkluif. De hoed van de Zwarte kluifzwam ziet er meestal uit als een "slordig opgevouwen doek", maar kan ook zadelvormig zijn, met scherpe kanten. Het oppervlak is glad en grijs tot zwartgrijs, roetgrijs of bruinzwart van kleur. Nooit echt diepzwart in elk geval. De holle steel heeft scherpe ribben en langgerekte ovale groeven. De soortnaam ” lacunosa” betekent "met gaten". Die steel is lichtgrijs tot grijsbruin, dus lichter van tint dan de hoed. De paddenstoel kan een hoogte van 12 cm bereiken, maar blijft meestal kleiner. Deze is ca. 7 cm.
Roodstelig netwatje
Het Roodstelig Netwatje vind je in de late herfst en in de winter. Dit heeft waarschijnlijk te maken heeft met het feit dat deze soort een hoge luchtvochtigheid benodigt voor de vorming van de sporen. Ze kunnen de kou goed verdragen. Je vindt ze op oud, dood en zeer vochtig hout, of onder de loslatende bast. Eigenlijk is dit geen zwam, maar een zgn. Myxomyceet. Ze worden echter meestal slijmzwam genoemd. Een myxcomyceet bestaat uit microscopisch kleine eencellige organismen die samensmelten en uitgroeien tot een kolonie (plasmodium). Het plasmodium voedt zich met bacteriën, gisten, sporen en schimmels. Uiteindelijk vormen ze (zoals hier op de foto) vruchtlichaampjes, waarbij sporen worden gevormd. Vergelijk het met hoe dat bij een bewegende amoebe gaat. Kleine organismen in elk geval en de namen die ze dragen eindigen dan ook meestal op -je-, -tje of -pje, zoals Netpluimpje, Draadwatje, Netplaatje, Kroeskopje, Kalkschaaltje. En Netwatjes natuurlijk. De fraai gekleurde slijmerige “hoedjes” hebben slechts een doorsnee van zo’n 2 à 3 mm. Naar de rode steeltjes zul je in het begin tevergeefs zoeken. De onrijpe vorm is nu nog rozerood, maar tijdens het rijpingsproces verandert die van kleur. Als het materiaal na enkele dagen gedroogd en uitgerijpt is, zijn de steeltjes ook rood geworden. De bolletjes zijn veranderd van rozerood naar geel en daarna bruinachtig. Als zo’n bolletje openbarst heeft het pluimpje wat weg van een watje (of sponsje zo je wil). Vandaar de naam Roodstelig netwatje.
Dodemansvingers
De Houtknotszwam, met een lengte van 3 tot 8 cm. , is een bijzondere zwam, die echter redelijk veel schijnt voor te komen. Omdat ze er als verkoold hout uitziet, wordt ze meestal niet opgemerkt. Je vindt ze op dood hout en boomstronken. De Latijnse naam is: Xylaria polymorpha. Polymorpha geeft aan dat ze allerlei vormen kunnen hebben, maar meestal zijn ze vinger- of knotsvormig. Dit uiterlijk en de zwarte kleur heeft deze soort de naam Dodemansvingers of Dodemansduimen opgeleverd. Namen als Dodemansvinger, Satansboleet, Judasoor, Heksenboter en Elfenbankje verwijzen naar een verleden dat rijk is aan bijgeloof. Onze voorouders vonden de plotselinge verschijning en snelle groei van paddenstoelen raadselachtig en verdacht. Dit zouden volgens hen de vingers van stoute, gestorven kinderen zijn, die bij hun leven hun ouders sloegen en nu elk najaar weer de ruwe gekromde vingers boven de aarde brengen om vergeving af te smeken voor hun euvele daden.
Gele trilzwam
Op deze donkere dagen rond de jaarwisseling is kleur in de natuur schaars. De Gele trilzwam die ik onlangs zag, sprong dan ook al van ver meteen in het oog. Als een kleurig bloempje hing ie op ooghoogte aan een stevige tak. Ik kon ‘m dus aan alle kanten bewonderen. Het vruchtlichaam bestaat uit een propje van gelatineuse, slappe hersenachtige geplooide "lobben". Die zien er vochtig uit, voelen glad aan en als je er zachtjes in knijpt, zijn ze verrassend veerkrachtig. De Gele trilzwam kun je het hele jaar vinden en overleeft zelfs vele weken van sneeuw en strenge vorst. Ondanks de kou zal die namelijk niet bevriezen. Alsof er een natuurlijk antivries in zit. Een taaie rakker dus, deze paddenstoel. Dit exemplaar is, zoals je ziet, niet geel maar meer oranje. De kleur is afhankelijk van zijn leeftijd en het vochtgehalte. Alleen de jonge exemplaren zijn geel. Als hij wat ouder is, wordt hij nog meer oranje, trekt dan langzaam bleek weg en als hij verdroogt verschrompelt hij tot een taai donker oranje velletje. Na een regenbuitje kan hij echter weer opzwellen tot zijn oorspronkelijke vorm en krijgt hij weer meer kleur.
De Stier
In 2007 werd een door kunstenaar Thijs Trompert gemaakte “Stier’”op de rotonde Flierbeeksingel/Kamp in Amersfoort geplaatst. Het dier, gemaakt van sloophout, werd al gauw door de bewoners in hun hart gesloten en dwong a.h.w. zelfs respect af door zijn afmeting. Niet bij iedereen helaas, want 2 jaar later werd hij door jonge vandalen in brand gestoken. De stier raakte dusdanig beschadigd, dat restauratie niet meer mogelijk was. Dit tot groot verdriet van veel Amersfoorters. Daarom werd gezocht naar een alternatief voor “De Stier” en kwam men op het idee om in plaats van een houten stier een nieuwe stier van bestendiger materiaal te maken: een stalen stier. De vernieuwde Stier –liefst 5 meter hoog en 8.000 kilo zwaar – werd in maart 2011 de stad ingetrokken door zogenaamde ‘stierentrekkers’ , op de rotonde getakeld en daar, inclusief een forse flater, vast gelast. Door het robuuste stalen frame, dat eigenlijk nooit kapot kan gaan, is hij nu een symbool geworden in de strijd tegen vandalisme.
Community-updates
NEEM DEEL AAN DE COMMUNITY OP FACEBOOK
01-11-2022 Zoals jullie weten, gaat de community stoppen. Wil jij graag nog in contact blijven met de andere communityleden? Word dan lid van de speciale Facebookgroep, die wordt beheerd door communityleden!
UPDATE: COLUMBUS COMMUNITY GAAT STOPPEN
27-08-2022 Helaas hebben we moeten besluiten dat we de community niet voort gaan zetten. We leggen je graag uit waarom. Lees verder >
